ΟΜΗΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ 29/03/2005

Λοιπόν πάλι ερωτευμένη σας γράφω. Καλά πολύ παιδί αυτός που παίζει στον Όμηρο , την καινούρια ταινία (2005) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη , ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει παίξει και στις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, στο Από την άκρη της πόλης και στο Δεκαπενταύγουστο . Από το πρωί δε, προσπαθώ να βρω παραπάνω στοιχεία για αυτόν τον Στάθη Παπαδόπουλο και το μόνο που κατάφερα να βρω είναι ότι έχει παίξει και σε μία μικρού μήκους ταινία, με τίτλο Τα μυστικά της πόλης με σκηνοθέτιδα μία Έλενα Δημητρακοπούλου . Τίποτα άλλο. Ένα τηλέφωνο, μία διεύθυνση βρε αδερφέ, χάθηκε ο κόσμος; Να πάμε να τη στήσουμε απ’έξω, να έχουμε πιει δυο-τρία jameson για να πάρουμε τα απάνω μας σε περίπτωση που βγει και πάθουμε την πλάκα μας. Αλλά πού. Και μετά σου λέει internet και κοινωνία της πληροφορίας. Μαλακίες!!

Τέλος πάντων. Επειδή η ταινία είναι πολύ αξιόλογη, νομίζω ότι το να περιοριστώ μόνο στον έρωτα που με χτύπησε κατακούτελα θα ήταν άδικο και για τον ίδιο τον Στάθη τον Παπαδόπουλο, ο οποίος παίζει πολύ καλά τον ρόλο του Αλβανού λεωφορειοπειρατή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η ταινία του Γιάνναρη (για τον οποίο παρεμπιπτόντως έχω βγάλει το συμπέρασμα από διάφορες συνεντεύξεις που έχω διαβάσει κατά καιρούς, ότι είναι ένας ιδιαίτερα οργισμένος άνθρωπος) βασίζεται σε ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη το 1999 σε ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης (συγχωρήστε μου οποιοδήποτε λάθος σε στοιχεία που παραθέτω, αλλά δεν είχα το κουράγιο σήμερα να κάτσω να ψάξω στο internet για το συγκεκριμένο συμβάν). Ένας νεαρός Αλβανός καταλαμβάνει το λεωφορείο, κρατώντας ομήρους μερικούς από τους συνεπιβάτες του, με τους οποίους ξεκινάει ένα ταξίδι με προορισμό την Αλβανία, όπου και η περιπέτεια τελειώνει αιματηρά. Ο Αλβανός σκοτώνεται και η ελληνοαλβανική αστυνομία θριαμβεύει.

Ο Γιάνναρης παίρνει το περιστατικό αυτό και μας το παρουσιάζει εμπλουτισμένο με φλας μπακς προκειμένου να καταλάβουμε την αιτία, που ο νεαρός Ελιόν φτάνει σε αυτήν την ακραία συμπεριφορά. Η είσοδός του στην Ελλάδα, η σχέση του με τη γυναίκα του αφεντικού του, το ποιόν του αφεντικού του, η σύλληψή του από την ελληνική αστυνομία, η συμπεριφορά των μπάτσων, γενικά όλο το φτύσιμο από την ελληνική κοινωνία αναδεικνύεται στην ταινία, η οποία παράλληλα προσπαθεί να προβάλλει διάφορες άλλες προβληματικές καταστάσεις μέσα από τη συμπεριφορά των επιβατών του λεωφορείου. Ναρκωτικά, διαλυμένες οικογένειες, παράνομα ζευγάρια δένουν πολύ καλά στο κύριο θέμα της ταινίας, το οποίο ο Γιάνναρης παρουσιάζει με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρόπο, με τον οποίο μάλιστα εγώ συμφωνώ απολύτως. Γιατί δεν μπορεί να τραβάς τα μύρια όσα και να λες και ευχαριστώ και από πάνω. Θα αντιδράσεις, δεν μπορεί. Και όπως άλλωστε λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε μία συνέντευξή του στο αθηνόραμα, προτιμώ άτομα που έχουν έναν τσαμπουκά, που δεν λένε ότι είναι άγιοι, είναι κανονικοί άνθρωποι δηλαδή.

Νομίζω ότι η ταινία αξίζει και παραξίζει να τη δείτε.

Δέσποινα Καβουσανάκη