Η ΠΤΩΣΗ ΟΛΙΒΕΡ ΧΙΣΜΠΙΓΚΕΛ 05/04/2005

Ρε γαμώτο, πολύ κακή η κινηματογραφική παραγωγή φέτος. Μετά τα Χριστούγεννα, προκειμένου να πάω ένα σινεμά έπρεπε να κόψω από εκεί, να ράψω από αλλού για να βρω μία ταινία να δω. Παρόλα αυτά, μία πολύ καλή ταινία που βγήκε στις αίθουσες και σχετικά πρόσφατα μάλιστα, είναι Η Πτώση του Όλιβερ Χισμπίγκελ, ένα έργο με θέμα τις τελευταίες μέρες του Χίτλερ στο καταφύγιο του στο Βερολίνο, πριν η πόλη παραδοθεί στους συμμάχους.

Καταρχήν αυτό κάθε αυτό το θέμα της ταινίας αποτελεί από μόνο του ιστορικό ντοκουμέντο άγνωστο στους μη μυημένους περί το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτό γιατί είναι ελάχιστες οι φορές που επιλέγεται να προβληθεί στο κοινό μία πλευρά του ΙΙΠΠ που α) δεν αφορά σε κάποιο ολοκαύτωμα (αναφέρομαι στο εβραϊκό κυρίως γιατί τα άλλα ολοκαυτώματα όπως για παράδειγμα η προσπάθεια αφανισμού των τσιγγάνων ή των ομοφυλόφιλων ή των κομμουνιστών έχουν αποσιωπηθεί) και β) δεν αφορά σε κάποια ιστορική μάχη που διεξήχθη μεταξύ των καλών συμμάχων (αναφέρομαι στους Αμερικάνους και στους Βρετανούς γιατί οι Σοβιετικοί υποκρίνονταν στην πραγματικότητα τους καλούς εκείνη την περίοδο. Δεν είδατε μετά τι έγινε στον Ψυχρό Πόλεμο;) και των κακών Γερμανών.

Ουσιαστικά, το θέμα που διαπραγματεύεται στην παρούσα ταινία ο σκηνοθέτης αφορά περισσότερο στους Γερμανούς αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να προβληματίζει κάθε σκεφτόμενο πολίτη αυτού του κόσμου. Και αυτό για να μάθουμε όλοι τι μπορεί να συμβεί από επιλογές που γίνονται χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις και προβληματισμούς αλλά αφού αφεθούμε να μας παρασύρουν κοινωνικές ανακατατάξεις και οικονομικές παλινδρομήσεις σε μία άνευ αιτιών και λόγων πολιτική μίσους.

Η ταινία περιγράφει τις τελευταίες μέρες του Χίτλερ στο καταφύγιό του ενώ ο πόλεμος περιορίζεται πλέον μόνο στο Βερολίνο και οι εναπομείναντες κάτοικοι της πόλης αρχίζουν ο ένας μετά τον άλλον να παραδίδονται στους Σοβιετικούς. Ο Χίτλερ με τους τελευταίους πιστούς του επιτελείου του, αρνείται να παραδοθεί, ούτε καν για να σώσει το λαό που τον ανέβασε 13 χρόνια πριν στην εξουσία. Δικαιολογώντας την συμπεριφορά του αυτή ως η μόνη που πραγματικά αξίζει σε ένα λαό που τον εξέλεξε, ο Χίτλερ (ένας εξαιρετικός Μπρούνο Γκανζ, ο οποίος κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση) περνάει τις τελευταίες του μέρες μεταξύ θυελλωδών συσκέψεων με τους στρατηγούς του και ήρεμων συζητήσεων με τις γραμματείς του και την Εύα Μπράουν. Αυτή μάλιστα η ηρεμία και η ανθρωπιά που ορισμένες φορές διαπνέει τη συμπεριφορά του, αποτέλεσε το σημείο αιχμής για πολλούς κριτικούς οι οποίοι αδίκως κατά τη γνώμη μου θεώρησαν ότι η ταινία εξανθρωπίζει ουσιαστικά έναν εγκληματία.

Βεβαίως και ένας εγκληματίας δεν μπορεί να αντιδρά αλλόφρονα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, και φυσικά δεν θα είναι οι πολύ ωραίες στιγμές που έχει εκείνες που θα με κάνουν να τον συμπαθήσω. Πώς είναι άλλωστε δυνατόν;Είναι σαν να μου λένε να συμπαθήσω ένα φονιά επειδή κοιμάται με ένα αρκουδάκι αγκαλιά το βράδυ. Μα είμαστε σοβαροί;

Τέλος πάντων. Νομίζω ότι όλοι πρέπει να δουν αυτή την ταινία και όπως άλλωστε λέει και ο Δανίκας, θα πρέπει να προβληθεί ως μάθημα ιστορίας στα σχολεία. Μην τη χάσετε.

Δέσποινα Καβουσανάκη