 |
|
|
|
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
|
Μονόλογος του Πέτρου Ζούλια
Παίζει: Ν. Μεντή. Σκην. -κοστ.: Αν. Αρσένη. Φωτ.: Ανδ. Μπέλλης
ΘΕΑΤΡΟ ΙΛΙΣΙΑ – ΒΟΛΑΝΑΚΗ
Είχα να πάω Θέατρο αρκετά μεγάλο διάστημα πρέπει να ομολογήσω και το τελευταίο διάστημα είχα ακούσει για την νέα παράσταση με έναν μαγευτικό μονόλογο της Νένας Μεντή βασισμένο στην ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και εμπνευσμένο σίγουρα απο την απόδοση του βιβλίου της Ρέας Μανέλη “ H Γιαγιά μου η Ευτυχία ” για την πολυτάραχη ζωή της μεγάλης αυτής στιχουργού του Ελληνικού Τραγουδιού.
Ένας μονόλογος με συνάμα συνομιλία της Ευτυχίας με αθάνατες ψυχές στην πορεία της ζωής της όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, τον δεύτερο άνδρα της τον Γιώργο, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Χιώτη, την κόρη της Μαίρη, την εγγόνα της Ρέα και βεβαίως την αγαπημένη της μητέρα Μαριόγκα. Στιγμές συγκλονιστικές μας χαρίζει η Κυρία Μεντή στο σανίδι επάνω και ζωντανεύει μνήμες της Ελληνικής Ιστορίας μας απο την Μικρασιατική Καταστροφή, την εποχή της Αθηναϊκής Επιθεώρησης εώς την Κατοχή, την σιωπηλή άνθιση του Ρεμπέτικου τραγουδιού και την ομορφιά της εξελιξης του Λαϊκού μας Τραγουδιού. Συνάμα με την ροή της ιστορίας ακούμε αρκετά τραγούδια της Ευτυχίας και συνειδητοποιούμε την δύναμικότητα αυτής της γυναίκας αλλά και την τραγωδία στην ζωή της που με τους στίχους της κατάφερνε να την ξορκίζει.
Μια παράσταση, που προσωπική μου άποψη είναι, οτι θα έπρεπε να γυρίσει όλη την Ελλάδα από άκρη σε άκρη να θυμίσει ιστορία αλλά και να δώσει στις νέες γενιές να μάθουν και να δούν μέσα απο ενα διαφορετικό πρίσμα την απλότητα και το βάρος που κουβαλά το Λαϊκό Τραγούδι στην σύγχρονη εποχή μας.
Κλείνοντας το μόνο που μπορώ να υποσχέθω σε όσους πάνε στην παράσταση είναι οτι φεύγοντας θα έχουν μια γεύση χαρμολύπης στα χείλη και ποτέ μα ποτέ ξανα δεν θα ακούσουν με τον ίδιο τρόπο τα τραγούδια της Ευτυχίας ύστερα απο το τέλος της παράστασης....βλέπετε είναι αυτό το σαράκι του Έλληνα...υπάρχει μέσα σε όλους μας...και άλλοτε ανθίζει και άλλοτε μαραίνει....
Σαν τον αϊτό είχα φτερά, ω,ω,ω
και πέταγα, και πέταγα πολύ ψηλά
Μα ένα χέρι λατρεμένο,ένα χέρι λατρευτό
μου τα κόβει τα φτερά μου,για να μη νψηλά πετώ
Είμ ’αϊτός χωρίς φτερά,χωρίς αγάπη και χαρά
Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Τάσος Φιλόπουλος |
Θεατρο/Χορός
