ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ Άντζελα Μπρούσκου 03/09/2008

ΚΑΛΩΣΗΡΘΕΣ και αντίο!

Χαράζοντας στο χώμα τη λέξη « Καλωσήρθε » υποδέχονταν ο χορός, κατά την τελευταία θεατρική παράσταση του 54^ου ελληνικού φεστιβάλ, τους περίπου 4000 θεατές που έσπευσαν να πάρουν το δρόμο για την Επίδαυρο το βράδυ της 23^ης Αυγούστου, μιας ιδιαίτερα θερμής και φορτισμένα αποχαιρετιστήριας βραδιάς τόσο για το ίδιο το φεστιβάλ που κατέβαζε ρολά για τη χρονιά του 2008, παρουσιάζοντας τον «ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ» του Αισχύλου, αλλά και για άλλο ένα καλοκαίρι που οδηγείται σιγά σιγά προς το φινάλε…

Με τους ψιθύρους και τη μουρμούρα από τα παρατράγουδα που συνόδευσαν τη παράσταση της Μήδειας που είχε προηγηθεί στην Επίδαυρο να μην έχουν ξεθυμάνει ακόμα (ο Κυριάκος Σκορδάς το γνωρίζει καλύτερα αυτό), το κοινό φάνηκε από νωρίς υποψιασμένο και κατά συνέπεια συγκρατημένο και επιφυλακτικό, αν και έχω την εντύπωση πως όσοι γνώριζαν το προηγούμενο έργο της σκηνοθέτριας Άντζελας Μπρούσκου φύλαγαν σαν ένα καλά κρυμμένο μυστικό τη πεποίθηση πως τούτος ο Αγαμέμνονας δύσκολα θα μπορούσε να ήταν κάτι από τα συνηθισμένα. Εξάλλου, το ίδιο το κείμενο (εδώ σε μετάφραση Ν. Φριντζήλα) αποτελεί από μόνο του για πολλούς disadvantage από πλευράς δυνατού πραγματολογικού περιεχομένου μα και σκηνοθετικών δυνατοτήτων, σε σύγκριση βέβαια με γνωστότερα και πιο «οικεία» κατά κάποιο τρόπο αρχαία κείμενα.

Έτσι λοιπόν ο Αγαμέμνονας χαρακτηρίστηκε από τη πρώτη στιγμή από την απόλυτη θεατρική οικονομία, όσον αφορά τα λιτά, αν και ενδιαφέροντα, σκηνικά του Γκάυ Στεφάνου μα κυρίως τη σκηνοθετική ματιά της Μπρούσκου η οποία φάνηκε να βαδίζει αρκετά μακριά από τη συνήθη εναλλακτική αισθητική που διακρίνει την ίδια αλλά και το σύνολο του “ερευνητικού θεάτρου” που η ίδια υπηρετεί επιτυχώς από το 1993 με το Θέατρο Δωματίου.

Όλα λοιπόν θα λέγαμε πως κύλησαν σεμνά και κατά κάποιο τρόπο διεκπεραιωτικά, αν εξαιρέσει κανείς την έντονα προφανή πολιτική χροιά, μέσω κυρίως της μουσικής του Νίκου Βελιώτη και των κοστουμιών του χορού, ο οποίος σε φόντο γκριζογάλανο κάλυψε και το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης καθώς ήταν παρών στη σκηνή σχεδόν στο σύνολο της, δίχως όμως να καταφέρει να ξεφύγει σε πολλά σημεία από τα λάθη και από παγίδες ανίας και κορεσμού.

Το αμιγώς υποκριτικό κομμάτι, αντιθέτως, κρατήθηκε σθεναρά αφού στα μάτια, τη κίνηση και τη φωνή της Αμαλίας Μουτούση η Κλυταιμνήστρα μεταφράστηκε ως μια από τις πιο άρτιες και ισχυρές επιδαύριες ερμηνείες, με αποκορύφωμα τις τελευταίες σκηνές της παράστασης, με την εικόνα της κατακόκκινης γυναικείας φιγούρας να ξεπροβάλλει εν μέσω καπνών και απειλητικών ήχων ενός αόρατου ρολογιού. Επίσης, τα λίγα λεπτά που κράτησαν τον Μηνά Χατζησάββα – Αγαμέμνονα στη σκηνή ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν ότι η ιδιαίτερη θεατρικότητα του θα τον συνοδεύει για πολύ καιρό ακόμα.

Από την άλλη πλευρά, στους ρόλους της μάντισσας Κασσάνδρας και του Αίγισθου, η Παρθενόπη Μπουζούρη (συνιδρύτρια του θεάτρου Δωματίου με τη Μπρούσκου) και ο “τηλεοπτικός” Μάξιμος Μουμούρης ισορρόπησαν επικίνδυνα μεταξύ ενδιαφερουσών στιγμών αλλά και τραγελαφικών αλαλαγμών…

Ισορροπία και μέτρο λοιπόν, λέξεις χρήσιμες στην αρχαία τραγωδία, που λίγο όμως ταιριάζουν σε ένα έργο που βρίθει από ζωώδη ένστικτα, εκδίκηση και φόνο και, ακόμα λιγότερο, με το προφίλ της ταλαντούχας κας Μπρούσκου. Αν μη τι άλλο δεν ταιριάζουν με τον ίδιο τον αρχαίο χώρο της Επιδαύρου που μοναχά έντονα συναισθήματα μπορεί να σου γεννήσει. Αυτή η περίεργη ισορροπία λοιπόν γλίτωσε μεν τη γιουχαϊστική μανιέρα των ημερών, δρομολόγησε δε, συνειδητά ή ασύνειδα, μια αδιευκρίνιστη στην πρωτοτυπία της παράσταση, προκαλώντας διχασμούς, στη γνώμη του κοινού περισσότερο και κατόπιν της κριτικής.

Τελικά, η Τροία έπεσε και ο Αγαμέμνονας επέστρεψε, αδιαμφισβήτητα ακούμπησε, μα δεν άφησε το σημάδι του.

Η παράσταση θα παιχτεί στο Παλαιό Ελαιουργείο στην Ελευσίνα στις 10 Σεπτεμβρίου στα πλαίσια των Αισχυλίων.

Ειρήνη Καραχρήστου