Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΟΝΟΚΕΡΟΣ 17/06/2005

Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΟΝΟΚΕΡΟΣ

Συγγραφέας: Τρέισυ Σεβαλιέ

Σελίδες: 363

Εκδόσεις: Ωκεανίδα

Έχοντας γίνει διάσημη και στη χώρα μας για το βιβλίο της «Το κορίτσι με το σκουλαρίκι» (που μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη), η Τρέισυ Σεβαλιέ συνεχίζει να ασχολείται με τα αγαπημένα της θέματα – την τέχνη, τον έρωτα και εποχές που έχουν περάσει – και στο νέο της βιβλίο. Αυτή τη φορά καταπιάνεται με την ιστορία έξι ταπισερί που παρήγγειλε ο Ζαν Λε Βιστ, ευγενής του 15^ου αιώνα για να γιορτάσει την άνοδό του στην ιεραρχία. Ο ζωγράφος που αναλαμβάνει αυτή την πολλή δύσκολη δουλειά είναι ο Νικολά ντεζ Ινοσέν, ένας ανώριμος και ανεύθυνος τυχοδιώκτης που όμως καταφέρνει να γίνει συμπαθητικός απ’ την πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου. Ο Νικολά θα εντυπωσιαστεί από την Κλοντ, κόρη του Ζαν Λε Βιστ αλλά και από την Αλιενόρ, κόρη του περίφημου υφαντουργού Ζορζ ντε λα Σαπέλ από τις Βρυξέλλες. Οι έξι ταπισερί θα αποκτήσουν νέα πνοή μέσα από τις εμπειρίες του Νικολά και δεν θα στολίσουν απλά τη σάλα του Ζαν Λε Βιστ, αλλά θα διηγηθούν μια ιστορία για τις γυναίκες που συνάντησε ο Νικολά και όσα τις κρατούν δέσμιες.

Η Τρέισυ Σεβαλιέ τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά στο να πλάθει ιστορίες: οι ήρωές της είναι άλλοι γεμάτη πάθη και αδυναμίες που παρασύρονται από όσα έχει να προσφέρει η ζωή κι άλλοι περισσότερο προσαρμοσμένοι και υποταγμένοι σε όσα έχουν επιλεχθεί γι’ αυτούς. Όμως όλοι έχουν ένα κοινό σημείο: κρύβουν μέσα τους έντονες επιθυμίες που μπορούν να τους μεταμορφώσουν και να τους αλλάξουν σε κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ότι θα περίμενε κανείς στην αρχή – ακριβώς σαν τις ταπισερί με τις οποίες ασχολούνται.

Τα μυθιστορήματα εποχής προσωπικά πάντα μ’ εντυπωσίαζαν, με την έννοια ότι το θεωρώ εξαιρετικό δύσκολο να αναπαραστήσει κανείς μια ολόκληρη εποχή που δεν έζησε και απ’ την οποία τον χωρίζουν αρκετοί αιώνες. (Μερικά θέματα βέβαια είναι διαχρονικά, όπως η επιθυμία του Νικολά για το απαγορευμένο και αγνό, που βλέπει στο πρόσωπο της Κλοντ). Το εντυπωσιακό όμως εδώ κρύβεται σε ακόμη ένα σημείο: η Σεβαλιέ, όπως και στο προηγούμενο βιβλίο της, κοιτάζει έναν πραγματικό πίνακα – ή στη συγκεκριμένη περίπτωση μια ταπισερί – και χτίζει μόνη της γύρω του μια ιστορία για το λόγο που δημιουργήθηκε και την έμπνευση που τον γέννησε.

Η διαδικασία αυτή είναι μαγική, αφού η συγγραφέας καταφέρνει και φαντάζεται πανέμορφες ιστορίες και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της εικόνας (π.χ. ακόμα και για τα γεμίσματα της ταπισερί!). Αυτό εκτός απ’ τη σκληρή δουλειά που κρύβει πίσω του (για να είναι και ιστορικά σωστό το μυθιστόρημα όσον αφορά τεχνοτροπίες κλπ.) δείχνει και ένα πραγματικά μεγάλο ταλέντο που σίγουρα θα δώσει ακόμη πιο όμορφες ιστορίες και στη συνέχεια. Άλλωστε, όταν ένας συγγραφέας σε κάνει να ψάχνεις να βρεις που θα κοιτάξεις κι από κοντά τις εικόνες που γέννησαν την ιστορία του, μάλλον τα έχει καταφέρει πολύ καλά!

Φωτεινή Δράκου