SYNCH FESTIVAL 2005. Κατατοπιστικός απολογισμός για ένα σπουδαίο φεστιβάλ 03/08/2005

Τεχνολογικό & Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου

1-3 ΙΟΥΛΙΟΥ
SYNCH FESTIVAL
ίσως το πιο ενδιαφέρον γεγονός του φετινού καλοκαιριού και το πιο καινοτόμο

01/07/2005
SYNCH FESTIVAL 1st Day: Plaid, K.BHTA, 2020 Soundsystem, Akufen, John Tejada, Peekey Tayloh κ.ά. απο τον Άρη Κτωρίδη

SYNCH FESTIVAL 1st Day: Plaid, K.BHTA, Milto Eph & Junior SP, Biomass, Boca Raton, COH, Marco Passarani, ΑΖΑ, Peekey Tayloh κ.ά. extra review by
Βασίλης Λιόλιος & Απόστολος Γκρίμπας

SYNCH FESTIVAL 2nd Day: Tortoise, Tuxedomoon + Γιώργος Μάγγας, Hakan Libdo, Liars, Jamie Lidell, Fennesz, Jori Hulkkonen, Alex Smoke, Funk D’ Void, Scorpio, Abe Duque κ.ά.
by Άρης Μπούρας

SYNCH FESTIVAL 2nd Day: Tortoise, Tuxedomoon + Γιώργος Μάγγας, Radian, Liars, Jamie Lidell, Fennesz κ.ά. από τον Κώστα Παπασπυρόπουλο

SYNCH FESTIVAL 3nd Day: De la Soul, Neon, Εισβολέας, Τάκι Τσαν, Dj Alx, S_Fx & Nikolas Valsamakis, Direct Connection κ.ά.από τους Βασίλη Λιόλιο & Απόστολο Γκρίμπα

......... και πριν την ανάγνωση δείτε και τις απόψεις των διοργανωτών πριν το φεστιβάλ στη συνέντευξη του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ (Καλλιτεχνικός Διευθυντής Synch Festival)

Παρασκευή 1η Ιουλίου, πρώτη μέρα για το Synch Festival, ίσως το πιο ενδιαφέρον γεγονός του φετινού καλοκαιριού και το πιο καινοτόμο. Για 3 ολόκληρες μέρες πρόκειται να απολαύσουμε άπειρες μουσικές, σινεμά, εκθέσεις, interactive installations, ποτό, φαγητό και γλυκά!

Η οργάνωση και προετοιμασία ήταν φέτος καλύτερη από πέρσι με περισσότερα ταμεία, πιο πολλές θέσεις για ξεκούραση και επίσης μια μεγάλη οθόνη στη πλατεία ανάμεσα σε όλους τους χώρους.

Η βραδιά για μένα ξεκίνησε στις δέκα με Κ.Βήτα. Ήταν σαφώς πιο απόμακρος από ο,τι μας έχει συνηθίσει στις συναυλίες του και με διαφορετικές μουσικές επιλογές, εναρμονισμένες με το πνεύμα του Synch, σίγουρα όμως ο Κ.Βητα συγκέντρωσε τον περισσότερο κόσμο που είχε ερθει έως εκείνη τη στιγμη. Στις υπόλοιπες σκηνές εμφανίζονταν οι Boca Raton και Novox , στους οποίους η προέλευση του κοινού ήταν περιορισμένη λόγω ζέστης κυρίως στους χώρους που έπαιζαν.

Μιας και μιλάμε για ζέστη, το πρόβλημα στους κλειστούς χώρους αυτή την πρωτη μέρα του φεστιβάλ ήταν μεγάλο. Ο καύσωνας των τελευταίων ημερών και η άπνοια εκαναν την ατμοσφαιρα αποπνικτική. Στη συνέχεια ευτυχως με το αεράκι και τις πολλες μπυρες που είχαν ως τοτε καταναλωθει η κατασταση εγινε καλύτερη και ο κόσμος γεμισε αρκετα ολους τους χωρους.

Οι Plaid ήταν το πιο μεγάλο όνομα της πρώτης μέρας. Έτσι, γύρω στις έντεκα και είκοση, ο μεγαλύτερος όγκος του κοινού συγκεντρώθηκε στη μεγάλη ανοιχτή σκηνή. Ο Andy Turner και ο Ed Handley πίσω από από ενα τραπέζι γεμάτο κονσολες, laptops και καλώδια έβγαζαν τις μελωδίες τους πίσω από beats και ρυθμούς εμπλουτισμένους με μπόλικο θόρυβο σε ένα ωμό και πειραματικό σετ.

Ένα από τα ξεχωριστά χαρακτηριστηκά του Synch είναι το γεγονός οτι σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις και να ακούσεις νέους μουσικούς με διαφορετικές προτάσεις ο καθενας τους. Προτίμησα να εκμεταλευτώ αυτο το γεγονός και άφησα τους Plaid για λίγο για μια βόλτα στις υπόλοιπες μουσικες σκηνές. Στην σκηνή Machinery ο Serge έπαιζε μπροστά σε μηδαμινό κοινό dance κομμάτια στο dj set του. Στη σκηνή Archive ο Monochrome , πάλι μπροστα σε ελάχιστο κοινο, λόγω ζέστης κυρίως, εφτιαχνε μια πιο ambient ατμοσφαιρα με τα micro beats του. Το περισσοτερο ενδιαφέρον πέρα από τους Plaid ήταν στη τέντα όπου οι UND άνοιξαν την όρεξη για χορο με αρκετα beats, samples από βινυλια και τα φωνητικα της Ter.

Επέστρεψα στους Plaid . Το φινάλε τους περιείχε μέχρι και breaks και μετα από μιαμιση ώρα το Βρεττανικό δίδυμο αποχώρησε από τη σκήνη αφήνοντας μας με τις καλυτερες εντυπώσεις για ακόμη μια φορά.

Στους χώρους του φεστιβάλ εκτός από τις μουσικές σκηνές λειτουργουσαν και 2 χωροι για σινεμά, ένας σε ανοιχτο χώρο και ένας σε κλειστό, ένα μουσείο με παλιά μηχανήματα των εργοστασίων, ηλεκτρικά όργανα παραγωγής ήχου και όλα αυτα σε ένα στερεοφωνικό ηχητικό περιβαλλον.

Από την αίθουσα των εκθέσεων ο περισσότερος κόσμος πειραματίστηκε με τις πολυ ενδιαφέρουσες οικιακές συσκευές που παρήγαν ήχο. Ολοι πέρασαν απο εκεί και δοκιμασαν τις εμπνεύσεις τους.

Στη σκηνή Archive λίγο αργότερα ο Peekay Tayloh κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετό κόσμο και να δώσει για ακόμη μια φορά ένα αρκετά καλό live. Ο Akufen στη συνέχεια στην τέντα, με dj set δεν ήταν αυτό που περίμενα να ακουσω και προτίμησα τους 2020 Soundsytem , οι οποιοι είχαν φτιάξει party κατάσταση στη σκηνή του μηχανουργίου. Samples μέχρι και από Bloc Party, ζωντανό μπάσο, τύμπανα και κρουστά, ανέβασαν τα κέφια και τη διάθεση για χορό!!

Γύρω στις τέσσερις και μισή μετά από μια μικρή ακρόαση στον John Tejada η πρώτη μέρα του Synch για μένα έλαβε τέλος αφηνοντάς μου τις καλυτερες εντυπώσεις και φτιαχνοντας μου την όρεξη για την επόμενη πολλά υποσχόμενη δευτερη μέρα του φεστιβάλ.

SYNCH FESTIVAL 1st Day: Plaid, K.BHTA, Milto Eph & Junior SP, Biomass, Boca Raton, COH, Marco Passarani, ΑΖΑ, Peekey Tayloh κ.ά. extra review by
Βασίλης Λιόλιος & Απόστολος Γκρίμπας

Επιτέλους έφθασε η ώρα για το πολλά υποσχόμενο SYNCH festival ! Συγκρίσεις με το Sonar , ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα οργανωμένο promotion, 70 Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες, τρομερά προσεκτικό και πληθωρικό line up που κάλυπτε ολόκληρο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας αγγίζοντας πολλές φορές τα όρια του πειραματισμού, άψογη επιλογή χώρου αν και κάπως μακριά, 4 μουσικές σκηνές και επειδή η μουσική δεν είναι η μόνη γλώσσα επικοινωνίας ο κινηματογράφος, το video art και η διαδικτυακή τέχνη δεν μπορούσαν φυσικά να απουσιάζουν. Αυτά τα λίγα εισαγωγικά, ακολουθεί περιγραφή της πρώτης μέρας…

Μέχρι να εγκλιματιστούμε και ενώ ο λιγοστός κόσμος που είχε φθάσει έως τότε δημιουργούσε πηγαδάκια, φίλος μας προτείνει να παρευρεθούμε στο αρχείο για να παρακολουθήσουμε τους δικούς μας ΑΖΑ . Αmbient ατμόσφαιρες ,micro beats ,σε κάποια κομμάτια κιθάρα βουτηγμένη στο delay και για κλείσιμο ένα μονότονο πιανάκι να εναλλάσσεται με συχνότητες. Κρίμα γιατί η ανυπόφορη ζέστη δεν επέτρεψε στον κόσμο να είναι μέσα στο χώρο και να παρατηρήσει το οπτικό μέρος της δουλειάς του Κωνσταντίνου Λάμπρου . Στον ίδιο χώρο σε λίγο ξεκινάει ο Θεσσαλονικιός DANI JOSS της POETA NEGRA αλλά επειδή ήδη τον έχουμε παρακολουθήσει δύο φορές και για να αποφύγουμε την λιποθυμία από την ανυπόφορη ατμόσφαιρα προτείνω να κατευθυνθούμε προς το ανοιχτό stage του θεάτρου όπου ήδη έχουν αρχίσει οι MILTO EPH AND JUNIOR SP.

Μπάσο, κιθάρα, drums ,ηλεκτρονικοί ρυθμοί, λούπες που στο σύνολο τους απόδιδαν ένα σύγχρονο jazz ήχο συγγενεύοντας με το στυλ των υπέρτατων cinematic orchestra. Τo Τimeless Playground όπου παρουσίασαν live κυκλοφορεί από την klik records και μάλλον αξίζει την προσοχή μας.

Επιστροφή στο αρχείο όπου πίσω από το laptop του ο Ολλανδός BOCA RATON δίνει στη λέξη βόμβο μια άλλη διάσταση. Απουσία διακριτού ρυθμού και η επεξεργασία των ήχων καλά κρατεί. Τελικά όντως αποδεικνύει ότι η απόσταση ανάμεσα στον ηλεκτρονικό και φυσικό ήχο είναι μικρότερη από όσο φανταζόμαστε.

Εν τω μεταξύ όλο και περισσότερο κόσμος καταφθάνει στο Τεχνολογικό και Πολιτιστικό πάρκο του Λαυρίου γιατί σε λίγο θα εμφανιστεί στη σκηνή του θεάτρου ο Κ.ΒΗΤΑ. Μέσα από τη δεκαπενταετή πορεία του είτε ως ψυχή των Στέρεο Νόβα είτε ως σόλο καλλιτέχνης έχει καταφέρει να κερδίσει με την αξία του την προσοχή και τον σεβασμό όλων. Παρουσιάζοντας κυρίως ένα ορχηστρικό πρόγραμμα από το album του movement βροντοφωνάζει ότι αφουγκράζεται τους παλμούς της σύγχρονης electronica αν και κάποιοι μάλλον ενοχλήθηκαν που δεν ακούστηκαν κλασσικά Στέρεο Νόβα τραγούδια. Αutechre-ίζοντα beats και αιθέριες synth μελωδίες κοντά στο πειραματικό πνεύμα του synch από αυτή την ξεχωριστή περίπτωση της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής.

Αλλά είναι ώρα για το μεγάλο όνομα της βραδιάς τους βρετανούς PLAID της Warp οι οποίοι δικαιολόγησαν πλήρως την αξία τους και έδωσαν τέλος στην κουτσομπολίστικη φημολογία της αναβολής της εμφάνισης τους. Οι Αndy Turner και Εd Handley ξεκίνησαν το πρόγραμμα τους παραδίδοντας μαθήματα IDM electronica στο ελληνικό κοινό το οποίο φάνηκε να τα απολαμβάνει με μεγάλη ευχαρίστηση.

Όσο περνούσε η ώρα οι διαθέσεις τους γινόταν όλο και πιο χορευτικές φλερτάροντας διακριτικά με την techno εκδοχή της μουσικής τους. Αν και όχι μεγάλοι fan της μουσικής τους το περιεχόμενο του live τους μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.

Με τη ψυχή στο στόμα προλαβαίνουμε τα τελευταία λεπτά της συναυλίας των BIOMASS που πρόσφατα κυκλοφόρησαν το πρώτο album τους στην αθηναική quetempo. Από το μικρό δείγμα που γευτήκαμε, πειστήκαμε ότι πρόκειται για μια μπάντα που αξίζει να την παρακολουθήσεις.

Ώρα για τον PEEKAY TAYLOH να πάρει τα ινία και να μας αφήσει άφωνους για άλλη μια φορά με τους ακατάπαυστους πυροβολισμούς του μεταξύ των οποίων μεσολαβούσανε πολύ εύστοχα διαστήματα jazz αποχρώσεων και ambient στοιχείων. Επιτέλους το δεύτερο album θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Αναμένουμε…

Εξουθενωμένοι από τα συνεχόμενα live κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για τους απαραίτητους εφοδιασμούς για αλκοόλ και περιμένουμε τον Ρώσο COH να κλέψει την παράσταση με τις βρώμικες συχνότητες του και τους καταιγιστικούς ρυθμούς του (τα bpm είχαν ξεφύγει).Έλλειψη μελωδίας αλλά μια αίθουσα γεμάτη από ιδρωμένα κορμιά που αδυνατούσαν να μείνουν ακίνητα. Σίγουρα μία από τις εκπλήξεις της βραδιάς .

Η ομολογουμένως επιτυχημένη πρώτη μέρα τελειώνει για μας με την επίσκεψή μας στο machinery 1 για τους άκρως χορευτικούς italodisco ήχους του Marco Passarani . Με διαφορά ο μεγάλος αδικημένος της ημέρας διότι παρόλο που το set του ήταν υπέροχο ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Κρίμα…
Βασίλης Λιόλιος & Απόστολος Γκρίμπας

SYNCH FESTIVAL 2nd Day: Tortoise, Tuxedomoon + Γιώργος Μάγγας, Hakan Libdo, Liars, Jamie Lidell, Fennesz, Jori Hulkkonen, Alex Smoke, Funk D’ Void, Scorpio, Abe Duque κ.ά.
by Άρης Μπούρας

Το γεγονός ότι ουκ ολίγοι από τους συντάκτες του Atraktos.net βρέθηκαν στο Synch Festival, νομίζω ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό, αν προσέλθει κανείς στο site του αυτές τις ημέρες. Όπως επίσης είναι εύκολα αντιληπτό, ότι όλοι έχουμε τη μεγάλη επιθυμία να αποτυπώσουμε στο «χαρτί», αυτά που είδαμε, ακούσαμε και βιώσαμε σ’ αυτές τις υπέροχες βραδιές! Αυτό και μόνο φανερώνει ότι κάτι πολύ καλό συνέβη εκεί κάτω στο Λαύριο.

Όσο πιο περιληπτικά γίνεται λοιπόν, διότι διαφορετικά θα γράφω νυχθημερόν για το κορυφαίο ίσως μουσικό γεγονός της χρονιάς (όσον αφορά φυσικά τα ελληνικά δρώμενα), ας μοιραστώ κι εγώ τις εντυπώσεις μου για τη 2η και αναμφισβήτητα καλύτερη ημέρα του φεστιβάλ. Κάνοντας λοιπόν τις βόλτες μου κι εγώ στο πανέμορφο πολιτιστικό πάρκο και προσπαθώντας να πιω καμιά μπύρα (δυστυχώς κατά καιρούς), συνάντησα κάτι παιδιά, πάνω σε τέσσερα διαφορετικά stages, να παρουσιάζουν τις μουσικές τους ανησυχίες. Τι ακριβώς μου είπαν?...

Marsheaux (open theater): ή όπως λέει ο φίλτατος Κώστας Παπασπυρόπουλος Farsheaux! Γιατί τα χαριτωμένα sexy μπουτάκια κοπέλες μου, δεν επαρκούν για ένα live! Ούτε επίσης το - κατά τα άλλα - υπέροχο μπλουζάκι των Goldfrapp! Φαντάζεστε να βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό η Alison? Θα γελούσε ακούγοντας να διασκευάζουν, με playback φωνητικά, το κομμάτι της! Κρίμα γιατί συμπάθησα και το άλμπουμ τους.

Trypanosoma (archive): Το δεύτερο χρονικά live του Festival και μια ενδιαφέρουσα εμφάνιση με άκρως «πειραγμένες» μουσικές, για το ελληνικό τρίο που μετά βίας βρέθηκε 30 λεπτά στη σκηνή.

Tortoise (open theater): Καταπληκτικοί μουσικοί, συμπαθέστατοι τύποι και εξαιρετικοί πάνω στη σκηνή! Η κολεκτίβα από το Σικάγο νομίζω ότι ικανοποίησε επαρκώς το πολυπληθέστατο κοινό που είχε μπροστά της! Στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, χωρίς δεύτερη κουβέντα!

Tuxedomoon (open theater): Ιστορικό σχήμα, αναμφισβήτητα κεφάλαιο στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, αλλά σε λάθος χώρο και timing! Sorry guys, άρχισα να νυστάζω, πάω να λικνίσω το κορμί μου στη Τέντα!

Hiroshi Watanabe (tent): Πολύς ντόρος τελευταία γύρω από το όνομά του, λογικό να εισέρχομαι στην - κακόγουστη - Τέντα με δισταγμό. Το γεγονός επίσης ότι λίγες ημέρες αργότερα θα εμφανιζόταν στο Μύλο της Θεσσαλονίκης, εκ των προτέρων θα με κρατούσε λίγη ώρα μπροστά του. Τα 15 όμως αυτά λεπτά εκεί, έχω την αίσθηση ότι ήταν αρκετά για να με ταξιδέψουν με ασφάλεια στο πολύχρωμο κόσμο του μικρόσωμου Ιάπωνα. Το live του – το dj set κύριε Παπασπυρόπουλε γίνεται με δίσκους – νομίζω ότι χόρεψε επάξια το κοινό του.

Siva Six (machinery): Εδώ πιάνομαι λίγο αδιάβαστος είναι η αλήθεια (όχι πως με χάλασε ιδιαίτερα βέβαια), αλλά το stage στο μηχανουργείο ήταν και το μόνο που ξέφυγε κατά πολύ χρονικά, με αποτέλεσμα να μπερδευτεί αρκετά κι ο κόσμος. Δεν μπορώ με σιγουριά λοιπόν να διακρίνω αν αυτό που παρακολούθησα ήταν οι Siva Six (2 ήταν πάντως), αλλά νομίζω ότι καλά έπραξα και δεν έκατσα παραπάνω από ένα track (όπως και οι περισσότεροι βέβαια)! Industrial, electro, metal-punk και μπόλικες βάρβαρες δόσεις μουσικής καφρίλας γοτθικής αισθητικής! Είπαμε ακούμε «πειραγμένες» μουσικές, αλλά όχι κι έτσι!

Fennesz (archive): Το γεγονός ότι θεωρείται από τα κορυφαία ονόματα στο χώρο του, ήταν αρκετό για να θελήσω έστω και για λίγο να τον παρακολουθήσω. Πιο θορυβώδης απ’ ότι τον περίμενα, με το laptop και τη κιθάρα να αποτελούν τα βασικά του όργανα, μου κίνησε το ενδιαφέρον, αλλά όχι για παραπάνω από 20 λεπτά που βρέθηκα εκεί.

George Magas feat. Tuxedomoon (open theater): Ο Guest Star της βραδιάς που έκλεψε τη παράσταση! Φώτα, κάμερες, φλας, φανταχτερά ρούχα, μπύρες, λουκάνικα και…το ΚΛΑΡΙΝΟ να οργιάζει! Που βρίσκομαι? Ναρκωτικά δε πήρα, μπύρες πολλές δε πρόλαβα να πιω… μυστήριο πράμα… Λαϊκό προσκύνημα και κλείσιμο της βραδιάς για το Open Theater (γιατί τόσο νωρίς να κλείνει το πιο όμορφο, λειτουργικό και… δροσερό stage?)

Videogame Orchestra (machinery): Πολύ ζέστη, πολύς κόσμος και λίγα λεπτά χαριτωμένων ηλεκτρονικών ήχων για το ελληνικό ντουέτο. Με τη χειρουργική τους ενδυμασία να τραβάει τα βλέμματα και με την προβολή video games στο background να μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια, προσφέρθηκαν και μπόλικες κλασικές διασκευές στο κοινό και αρκετές χορευτικές μουσικές δόσεις, που φάνηκαν να αρέσουν. Λίγα ανάλαφρα λεπτά νομίζω ότι τα χρειαζόμασταν!

Pan Sonic (machinery): Η ζέστη που άρχισε να γίνεται αφόρητη στο μηχανουργείο (stage ρε παιδιά Ιούλιο μήνα στην Ελλάδα σε κλειστό χώρο? Πάμε καλά?) και ο απρόσμενα πολύς κόσμος για live των Pan Sonic, δυστυχώς με κράτησαν έξω από το χώρο του live. Γι’ άλλη μια φορά δε κατάφερα να δω τους Φιλανδούς πρωτοπόρους… κρίμα.

Hakan Libdo (tent): Άλλος ένας εξαιρετικός παραγωγός στην τέντα που δυστυχώς δε κατάφερα να δω ούτε καν πως… μοιάζει (έτσι είναι τα φεστιβάλ με πολλά stage, τι να κάνουμε). Μου μετέφεραν τα καλύτερα όμως…

Jori Hulkkonen (tent): Ακόμη ένας Φιλανδός στο Synch και ένας από τους πιο συμπαθητικούς, εδώ και χρόνια, ανθρώπους της dance μουσικής. Χαμηλών τόνων και από τα αγαπημένα παιδιά του Laurent Garnier, ξεκίνησε μ’ ένα πολύ ενδιαφέρων remix του Street Spirit (Radiohead) και μ’ ένα electro, deep tech dj set, μας χόρεψε για τα καλά! Freaks, Adre Kraml, Tiefschwarz ήταν μερικοί από τους παραγωγούς που θυμάμαι ν’ ακουστήκανε στο άρτιο set του, αν και προσωπικά θα τον προτιμούσα σε μια live παρουσίαση των συνθέσεών του. Anyway…

Liars (machinery): ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ LIVE ΤΟΥ SYNCH!!! Το θερμόμετρο στο κόκκινο, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Οι τρελοαμερικανοί ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ! Ποτάμια ιδρώτα, υστερικές κραυγές, χορός, crowd surfing, βουτιές, σπασμένα μικρόφωνα και μπόλικη παράνοια ήταν μερικά από τα συστατικά της post-punkικής τους εμφάνισης! Και τι frontman dear God! Δε ξέρω πόσα ναρκωτικά χρειάστηκαν, πόσο αλκοόλ ή πόσο καλός στη σκηνή είναι ούτως ή άλλως αυτός ο ψιλόλιγνος με το…ταγέρ και τη φούστα, αλλά εγώ όταν βλέπω ένα live, έτσι τον θέλω το τραγουδιστή!!! ΝΑ ΜΑΜΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΡΝΕΙ! ΕΥΓΕ!

Alex Smoke (tent): Οι διαδοχικές καταπληκτικές εκείνη την ώρα εμφανίσεις των Liars και Jamie Lidell, μου στέρησαν την ευκαιρία να δω για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον ταλαντούχο Σκοτσέζο παραγωγό. Ένα 10λεπτο δεν νομίζω ότι επαρκεί για συμπεράσματα, οπότε… πάμε στο show του Jamie!

Jamie Lidell (machinery): Ζέστη πλέον απειλητική για την υγεία μας, αλλά τι να κάνεις, να μη στηθείς ν’ απολαύσεις το One Man Show του εκκεντρικού Βρετανού?! Απ’ τις πιο συμπαθητικές φιγούρες του φεστιβάλ, η οποία εμφανίστηκε μπροστά στο κοινό με τη… ρόμπα του (στολή καράτε μου μετέφερε κάποιος) και χόρεψε και με το παραπάνω το αποσβολωμένο κοινό! Funk-soul σ’ όλο της το μεγαλείο, με τα beat και το sampler να παίρνουν φωτιά, και όλους εμάς να μας στέλνει μετά τους Liars στα ουράνια! Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι καλύτερες εμφανίσεις του Σαββάτου!

Swayzak (tent): Ακόμα ένα live στην dance αρένα που δυστυχώς δε κατάφερα να δώ. Τρέχοντας εισέβαλα στο stage της τέντας, όπου το βρετανικό ντουέτο είχε παρασύρει ήδη για τα καλά, το πολυπληθές κοινό, στους ρυθμούς του. Τα τελευταία 2-3 tracks που πρόλαβα, μου φανέρωσαν ότι είχα την ατυχία να χάσω, μάλλον, ένα από τα καλύτερα live της dance σκηνής.

Funk D’ Void (tent): Techno ως επί το πλείστον dj set, το Safari (Holden Rmx) του Adre Kraml για 3η φορά στην ίδια βραδιά ακούγεται στο Λαύριο και το μυαλό μου στρέφεται ήδη προς μια… live εμφάνιση για fast food! Και αφού τρώω την μεγαλοπρεπέστατη «κρυάδα» μου από το τελειωμένο πλέον φαγητό, γεμίζω τη στομάχα μου με ακόμη μια μπύρα, υπό τους ήχους του Έλλην Scorpio.

Scorpio (machinery): Ήδη νομίζω ότι την ώρα που έπαιζε ο Scorpio ο κόσμος είχε αρχίσει να σκορπάει και να βρίσκετε σε κατάσταση αποσύνθεσης, ωστόσο, ακούγοντας τις μουσικές του, έστω και για λίγο, τις βρήκα αρκετά θεμιτές, αν και κάπως «μονόχνωτες» και «χλιαρές», σε γνώριμα electro μονοπάτια.

Abe Duque (machinery): Δε ξέρω γιατί, αλλά όλο το πρόγραμμα στο μηχανουργείο πήγε οικτρά πίσω, σε βαθμό να έχει πάει 6 το πρωί και ακόμα να μην έχει εμφανιστεί ο ταλαντούχος αμερικανός dj. Κρίμα, γιατί ήταν από τα set που θα παρακολουθούσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά κάπου εκεί οι δυνάμεις μας άρχισαν να μας εγκαταλείπουν. Ο Μορφέας μας κουνούσε από μακριά το μαντίλι του!

Ραντεβού του χρόνου, στο ίδιο μέρος, την ίδια εποχή και με περισσότερη καλή μουσική! Η επιτυχία του φεστιβάλ είναι δεδομένη και αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους διοργανωτές για όλα, παρά τα όποια προβλήματα υπήρξαν! Του χρόνου, με αυξημένες πλέον απαιτήσεις απ’ όλους μας, νομίζω κι ευελπιστώ ότι θα περάσουμε ακόμα πιο όμορφα! Cheers

SYNCH FESTIVAL 2nd Day: Tortoise, Tuxedomoon + Γιώργος Μάγγας, Radian, Liars, Jamie Lidell, Fennesz κ.ά. από τον Κώστα Παπασπυρόπουλο

Αν εξαιρέσουμε το Rockwave Festival και το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, δεν έχω παρευρεθεί σε event που χαρακτηρίζεται με τον όρο αυτό. Ούτε Glastonbury, ούτε Coachella, ούτε Rock Am Ring, ούτε Sonar, ούτε τίποτα! Το Σάββατο 2 Ιουλίου, όμως, το Synch Festival με «ξεπαρθένεψε», αλλά τέτοιον οργασμό δεν τον περίμενα!

Μπορώ να γεμίσω ατέλειωτες εικονικές σελίδες του Word για να αποτυπώσω τις εντυπώσεις μου από τη δεύτερη βραδιά του μοναδικού για τα ελληνικά δεδομένα γεγονότος που λαμβάνει χώρα εδώ και δύο χρόνια στο Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο του Λαυρίου. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομος γίνεται (αν και είναι δύσκολο) για να εκφράσω τα πράγματα που με ικανοποίησαν και αυτά τα λίγα που με προβλημάτισαν τόσο για το μουσικό μέρος, όσο και για το διοργανωτικό.

Ο χώρος: το Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο του Λαυρίου είναι ένας πανέμορφος χώρος, εντυπωσιακός για την ανακατασκευή των παλιών του κτιρίων, και ιδανικός για να διοργανωθεί ένα φεστιβάλ τέτοιου χαρακτήρα όπως αυτό του Synch. Το Open Theater είναι ικανοποιητικά μεγάλο για να φιλοξενήσει συναυλίες που θα προσελκύσουν πολύ κόσμο, τα Machinery 1 & 2 εξυπηρετούν τους ρόλους για τους οποίους χρησιμοποιήθηκαν (ονόματα λίγο χαμηλότερου βεληνεκούς και φιλοξενία της ενότητας Synch Arts αντίστοιχα), το Archive μικρό, αλλά λειτουργικό για τα πειραματικά γκρουπ που εμφανίζονται, το θερινό σινεμά πανέμορφο με τα μαξιλάρια στο έδαφος για να μην πιάνεσαι και το… χειμερινό σινεμά απλό, σαν μικρή αίθουσα εργαστηρίου στο πανεπιστήμιο, ενώ η τέντα που έλαβε χώρα η dance ενότητα αισθητικά δεν ταίριαζε με το όλο περιβάλλον.

Ενότητα 2.13: Η μοναδική ολοκληρωμένη προβολή που παρακολούθησα ήταν αυτή που ξεκίνησε γύρω στις 19.20 στην κλειστή αίθουσα και αφορούσε την ενότητα 2.13. Υπεύθυνός της ήταν ο Νίκος Βελιώτης (ναι, ο βιολοντσελίστας). Τα βίντεο που προβάλλονταν ήταν διάρκειας 2 λεπτών και 13 δευτερολέπτων και προβλήθηκαν 13 τέτοιας ιδιότητας. Δεν εντυπωσιάστηκα, περισσότερο έμοιαζαν με βίντεοκλιπ πειραματικής μουσικής, αλλά αυτό δικαιολογείται από το γεγονός ότι τα περισσότερα τα «σκηνοθέτησαν» μουσικοί. Πειραγμένες εικόνες, απροσδιόριστες μορφές και τελική εντύπωση ότι δεν καταναλώθηκε ιδιαίτερη προσπάθεια για τη δημιουργία τους.

Marsheaux: Οι συναυλίες ξεκίνησαν με τις ελληνίδες Marsheaux που αποδείχτηκαν Farsheaux. Η φάρσα της υπόθεσης είναι, όπως πολλοί λένε, ότι δεν ήταν αυτές που ανέβηκαν στη σκηνή (ίσως κάποιες φίλες τους;). Και αυτές να ήταν, όμως, το μέχρι και τα φωνητικά ηχογραφημένο σετ τους, ήταν το πιο βλακώδες ξεκίνημα για το Open Theater. Πλήρης αδιαφορία από τις δύο κοπέλες για να υποστηρίξουν τη δουλειά τους. Ίσως να ταίριαζαν να ανοίξουν την βραδιά στην τέντα.

Synch Arts: Έκλεψε την παράσταση. Περιελάμβανε από βιντεοπαιχνίδια, μέχρι εγκαταστάσεις και μηχανήματα που προσέφεραν τη δυνατότητα παραγωγής ήχων. Εξαιρετική η ηλεκτρική κουζίνα, αλλά και η γυάλα (χωρίς χρυσόψαρο μέσα) στην οποία μπορούσες μέσω ακουστικών να ακούσεις το νύχι σου να προκαλεί έναν κρυστάλλινο ήχο.

Trypanosoma: Αθηναϊκό γκρουπ το οποίο… εγχείρησε το σώμα της μουσικής (γι αυτό και η χειρουργική μάσκα και ποδιά του ενός μέλους), αφαίρεσε την καρδιά (σύνθεση), έβαλε βηματοδότη (μπλιμπλίκια), έβγαλε τις φωνητικές χορδές (σιωπηλά άγρια φωνητικά) και με κλαρίνο, σαξόφωνο, φλογέρα και αυτοσχεδιαστική θεατρική κινησιολογία, προκάλεσε το ενδιαφέρον μου και την ικανοποίησή μου με το 20λεπτο μοναδικό κομμάτι post-post new wave punk αισθητικής. Δύσκολα θα τους άκουγα στο cd, live όμως αξίζουν και με το παραπάνω.

Tortoise: Ήταν το συγκρότημα για το οποίο κατέβηκα στο Λαύριο. Δεν διέψευσαν τα διθυραμβικά λόγια που έλεγα στους φίλους μου εδώ και τέσσερα χρόνια από τότε που τους είδα πρώτη φορά στη Βασιλεία. Για 90 λεπτά ξετυλίχθηκε μπροστά μας το ταλέντο της dream team από το Chicago, ενός εκ των σημαντικότερων σχημάτων των τελευταίων 15 χρόνων, σε ένα best of set που δεν άφησε κανένα ανικανοποίητο από τους 3000 που το παρακολούθησαν. Τι μορφή αυτός ο Mac Entire! Αν δεν έπαιζαν οι Liars, θα ήταν η εμφάνιση της βραδιάς…

Hiroshi Watanabe: Τι να δεις μετά τους Tortoise; Ο Hiroshi στην τέντα έκανε dj set παίζοντας και πλήκτρα και στα πέντε λεπτά που τον παρακολούθησα κατάλαβα ότι είναι πολύ δημοφιλής στην Ελλάδα. Το γιατί δεν το γνωρίζω…

Fennesz: Τον είχα παρακολουθήσει στη Θεσσαλονίκη το Μάρτιο του 2004 και πάνω κάτω το ίδιο σετ πρέπει να έπαιξε και στο Λαύριο, αν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα από το 10λεπτο που είδα (δεν παίζει και πάνω από μισάωρο…). Είχε διαφοροποιήσει λίγο το οπτικό μέρος του live. Όσοι έμειναν πρέπει να ικανοποιήθηκαν.

Tuxedomoon: Μπορεί και να ήταν αυτοί υπεύθυνοι για τα πολλά εισιτήρια που κόπηκαν, αλλά η εμφάνισή τους στο Open Theater ήταν τόσο βαρετή που αν έμενα κι άλλο θα με έπιανε ύπνος. Ευτυχώς είχαν προνοήσει να καλέσουν τον Γιώργο Μάγγα…

Γιώργος Μάγγας: Εμφανίστηκε μέσα από το κοινό (!) με ασύρματο μικρόφωνο στο κλαρίνο του, φορώντας φυσικά λαμέ κελεμπία και κοστούμι και έκανε τον κόσμο να παραληρεί. Ανέβηκε στη σκηνή παίζοντας ένα δημοτικό τραγούδι με τους Tuxedomooon να αποτελούν την rhythm section (αν και το κλαρίνο ήταν τόσο δυνατά που και να μην έπαιζαν δεν θα άλλαζε τίποτα) και τη γυναίκα του να τραγουδά στίχους γραμμένους για τον ίδιο. Έβγαλε σιγά σιγά την κελεμπία, το σακάκι και το γιλέκο, με τον ίδιο τρόπο που αποσυναρμολόγησε το κλαρίνο του παίζοντας ακόμα και με το μικρότερο κομμάτι του. Στη συνέχεια έπαιξε και ένα πιο αυτοσχεδιαστικό κομμάτι με τους Tuxedomooon και το σετ τελείωσε. Αμφότεροι κινήθηκαν πάνω στη διαχωριστική γραμμή του κιτς και της αυτοσχεδιαστικής πρωτοπορίας, τελικά όμως θεωρώ ότι επέτυχαν τον πειραματισμό που ήθελαν να κάνουν. Έφυγα όταν άρχισαν οι υποκλίσεις και πριν με ξενερώσουν κι άλλο τα γραφικά λόγια του Μάγγα, ο οποίος έμαθα ότι συνέχισε για ένα 20λεπτο μόνος, μετατρέποντας το Synch σε γαμοπανήγυρι…

Videogame Orchestra: Το πρόγραμμα είχε ξεφύγει στη σκηνή του Machinery και την ώρα που θα έπαιζαν οι Liars εμφανιζόταν ακόμα αυτό το ελληνικό δίδυμο με τις μάσκες χημικού πολέμου στη μούρη. Ρώτησα κάποια παιδιά ποιοι ήταν αυτοί που έπαιζαν και μου είπαν οι… Liars. Guys, αν νομίζετε ακόμα ότι αυτοί ήταν οι Liars, χάσατε όλο το ζουμί της δεύτερης βραδιάς του Synch …

Radian: Δεν είχα εκτιμήσει το πρώτο τους άλμπουμ, αλλά η εμφάνισή τους στο Archive ήταν θαυμάσια. Μινιμάλ αισθητική, ήχοι που ψιθυρίζουν, τύμπανα που χαϊδεύονται, μπάσο που δίνει τον όποιο ρυθμό και φυσικά συχνότητες. Τα δένουν, όμως, τόσο καλά στη σκηνή που νομίζεις ότι στο άλμπουμ παίζουν άλλοι…

Wolf Eyes: Είδα το τελευταίο λεπτό των Pan Sonic γιατί η αναμονή της μπύρας ήταν εξαντλητική (όχι τόσο βέβαια όση η εξάντληση του παιδιού που την έβαζε στο ποτήρι και πρέπει να είχε πάθει αγκύλωση το χέρι του…). Δεν είχα πάντως σκοπό να τους δω οπότε ανέβηκα στο Archive όπου ετοιμάζονταν οι Wolf Eyes. Είδα λίγο από το sound check τους και έφυγα γρήγορα γιατί οι Liars είχαν ξεκινήσει στο Machinery. Όταν μετά από 20 λεπτά επέστρεψα, πρόλαβα τα 2 τελευταία λεπτά τους. Ευτυχώς, γιατί επέστρεψα στους Liars! Έμαθα πάντως ότι ήταν η πιο metal εμφάνιση του φεστιβάλ.

Liars: Ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς. Οι περισσότεροι ήμασταν ανυποψίαστοι γι αυτό που θα παρακολουθούσαμε αν και το ταγεράκι του Angus, ή το χρυσό μπλουζάκι του ντράμερ έδειχναν ότι δεν θα είχαμε φυσιολογική εξέλιξη. Το συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη γελοιοποίησε με την καλή έννοια το όποιο νόημα του όρου συναυλία και του όρου ροκ τραγούδι. Ο Angus ως καταραμένος performer τα έσπασε κυριολεκτικά όλα (μέχρι που έχασε και το μικρόφωνο), τραγούδησε μέσα στον κόσμο, προκάλεσε σπρωξίδι, crowd surf, χοροπηδητό και μας έκανε να παραληρούμε, να φωνάζουμε και να ξεσπούμε βγάζοντας από μέσα μας ό,τι απωθημένο είχαμε. Το τέλος της εμφάνισής τους ήταν πραγματικά απερίγραπτο και μαζί με τη θερμοκρασία που ήταν στο σημείο βρασμού, κόντεψε να προκαλέσει έκρηξη του Machinery. Αυτό είναι το ροκ του 21ου αιώνα.!;… (βάλτε όποιο από τα τέσσερα σημεία στίξης θέλετε) Απίστευτοι, απίστευτοι, απίστευτοι…

Swayzak: Στην τέντα ο χορός καλά κρατούσε και μέχρι να βγει ο Jamie Lidell ξαπόστασα λίγο για να δω τις αντιδράσεις του κόσμου στα brakes της «μπάντας» του Swayzak (ή των;). Ναι, είναι αλήθεια, κουνήθηκα και εγώ στους ρυθμούς τους για 5 λεπτά!

Jamie Lidell: Η συναυλιακή βραδιά έκλεισε για μένα με αυτόν τον τύπο που η ηλεκτρονική soul του είναι ό,τι πιο φρέσκο άκουσα τον τελευταίο μήνα! Μας δόνησε στο πάρτι του παρουσιάζοντας ένα σετ εντελώς διαφορετικό από το τελευταίο του άλμπουμ (Multiply) και μας έκανε να χορέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως! Παρουσίασε και live το σετ του στην οθόνη πίσω του, από δύο κάμεραμάν που ήταν πάνω στη σκηνή. Το καλύτερο κλείσιμο μιας καταπληκτικής βραδιάς.

Τέλος: Έφυγα όταν πια είχε ξημερώσει, γύρω στις 06.10 συμπληρώνοντας περίπου 12 ώρες παρουσίας. Τα dj sets ακόμα συνεχίζονταν και αρκετός κόσμος είχε μείνει μέχρι εκείνη την ώρα απολαμβάνοντας τις μοναδικές στιγμές του event αυτού.

Κόσμος: Πρέπει να ήρθε πάνω πέντε χιλιάδες κόσμου στο Λαύριο με αποτέλεσμα να είναι η πιο επιτυχημένη και ίσως και η πιο όμορφη βραδιά στην ιστορία του Synch. Γέμισε όλα τα events, περιφέρθηκε σε όλο τον χώρο, συναναστράφηκε με γνωστούς και μη, αγόρασε cd και μπλουζάκια, έφαγε, ήπιε και έδειξε διάθεση να μη φύγει νωρίς. Μετά τις πέντε άρχισε να αδειάζει ο χώρος! Φοβερό…

Πλεονεκτήματα: Όλα τα παραπάνω συν το συνεπές με το πρόγραμμα ξεκίνημα των περισσότερων συναυλιών (το Machinery ξέφυγε αρκετά και λίγο προς το τέλος του το Archive).

Μειονεκτήματα: Μπορεί για τα δεδομένα άλλων ημερών του Synch τα bar να επαρκούσαν, αλλά το Σάββατο αποδείχτηκε πως αν οι διοργανωτές στοχεύουν στην μεγάλη προσέλευση, τότε αυτά δεν είναι αρκετά. Τρία σημεία για μπύρα και ατελείωτες ουρές με αναμονή πάνω από μισή ώρα. Και σε ένα τέτοιο φεστιβάλ, όπου ανά πάσα στιγμή κάτι καλό διαδραματίζεται, 30 λεπτά είναι αρκετά για να χάσεις μια καλή συναυλία. Φυσικά, δεν θα παραλείψω και εγώ να μιλήσω για τη ζέστη. Στο Machinery και στο Archive η θερμοκρασία πλησίαζε το σημείο βρασμού δημιουργώντας αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ήταν επώδυνο τόσο για εμάς, όσο και για τα συγκροτήματα. Αλήθεια, εκείνοι οι ανεμιστήρες στο Machinery γιατί δεν λειτουργούσαν; Με τόσο ιδρώτα που ρίξαμε, πρέπει να ήμασταν οι πιο βρωμεροί άνθρωποι που υπήρχαν εκείνη τη στιγμή στη χώρα! Επιπλέον, ήταν φανερό ότι το Open Theater ολοκλήρωσε νωρίς τις συναυλίες του. Κόσμος πολύς που βρισκόταν εκεί και στη συνέχεια δεν ήθελε να κλειστεί στους άλλους χώρους, αλλά ούτε και να φύγει, περιφερόταν ίσως και άσκοπα στον περιβάλλοντα χώρο. Θεωρώ ότι χρειαζόταν ένα ακόμα όνομα που θα κρατούσε το κοινό εκεί πέρα μέχρι αργά το βράδυ.

Τέντα: Θέλετε να μάθετε περισσότερα γι αυτούς που έπαιξαν στην τέντα; Από λάθος άνθρωπο περιμένετε… Πάντως, η τέντα, μαζί με τα περίπτερα των χορηγών, ήταν αισθητικά άσχημα και χαλούσαν την όλη ομορφιά του χώρου.

Προτάσεις: Το Synch Festival, μετά από τη βραδιά του Σαββάτου, αυξάνει τις απαιτήσεις μας και δημιουργεί νέα δεδομένα για τους διοργανωτές. Είναι σίγουρο ότι και με τη διάδοση που θα υπάρξει από στόμα σε στόμα, το φεστιβάλ αυτό θα καθιερωθεί στη συνείδηση του κοινού ως ένα μεγάλο event για τη χώρα. Οπότε θα πρέπει ίσως και από τώρα να ξεκινήσει ο προγραμματισμός για το τριήμερο του 2006. Οπωσδήποτε θα πρέπει να έρθουν ονόματα ανάλογου, ίσως και μεγαλύτερου, βεληνεκούς, πάντα όμως τέτοια που να ανήκουν στη φιλοσοφία του φεστιβάλ. Δεν χρειάζεται να υπάρξουν εκπτώσεις και αναζητήσεις άκρως εμπορικών ονομάτων. Φυσικά, πρώτα θα πρέπει να αλλάξουν οι συνθήκες στους κλειστούς χώρους, αφού είναι άδικο να χαλάει η εικόνα ενός καλού φεστιβάλ από προβλήματα που είναι εύκολο να λυθούν και θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί. Το ίδιο ισχύει και για τα μπαρ. Τέλος, και πάλι από μουσική άποψη, του χρόνου θα πρέπει να καλυφθούν και μουσικοί χώροι που ταιριάζουν απόλυτα με τη φιλοσοφία του Synch και φέτος δεν είχαν ή είχαν ελάχιστη παρουσία στις συναυλίες. Για παράδειγμα, hip hop υπήρξε, αλλά η πιο πρωτοποριακή εταιρία αυτή τη στιγμή, η Anticon, δεν εκπροσωπήθηκε καθόλου. Οπότε είναι επιτακτική η ανάγκη για παρουσία της το 2006. Και φυσικά, μου είναι αδιανόητο να μην καλυφθεί και του χρόνου ο χώρος της folk. Καλλιτέχνες σαν τις CocoRosie και τον Antony με τους Johnsons πάνε γάντι στο Synch και θα είναι μεγάλη παράβλεψη ή ένδειξη μονόφθαλμης συμπεριφοράς αν αυτοί ή κάποιοι ανάλογοι της ευρύτερης περιοχής της folk δεν λάβουν μέρος στο 3ο Synch!

Επίλογος: Δεν θα έγραφα τόσα πολλά εάν δεν είχα εκτιμήσει τόσο το Synch, έστω και από μια μόνο ημέρα παρουσίας μου. Ίσως είναι το μοναδικό γεγονός στη χώρα που δικαιούται να χαρακτηρίζεται φεστιβάλ. Εύχομαι πολλοί να πάρουν ιδέες για το πώς πρέπει να στήνεται μια τέτοια διοργάνωση και οι ίδιοι οι διοργανωτές του Synch να απαλείψουν τις όποιες αδυναμίες του. Γιατί από εδώ και πέρα η δεύτερη μέρα του Ιουλίου, η δεύτερη μέρα του δεύτερου Synch θα μνημονεύεται ως η ουσιαστική απαρχή της πιο σημαντικής εναλλακτικής πολιτιστικής πρότασης της Ελλάδας.

SYNCH FESTIVAL 3nd Day: De la Soul, Neon, Εισβολέας, Τάκι Τσαν, Dj Alx, S_Fx & Nikolas Valsamakis, Direct Connection κ.ά.
από τους Βασίλη Λιόλιο & Απόστολο Γκρίμπα

Τα τερτίπια του καιρού έκαναν δύσκολη τη ζωή όσων περίμεναν την έναρξη των εκδηλώσεων της τρίτης και τελευταίας ημέρας του Synch festival. Όλα ήταν κυριολεκτικά στον αέρα μέχρι την τελευταία στιγμή εξαιτίας της δυνατής βροχής που έπεφτε. Ευτυχώς όμως όλα εξελίχθηκαν καλά με το ουράνιο τόξο να κάνει την εμφάνισή του προμηνύοντας την ομαλή λειτουργία του festival.

Η προσέλευση του κόσμου ήταν σαφώς περιορισμένη σε σχέση με τις δύο προηγούμενες ημέρες δημιουργώντας μια πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα. Το hip hop στοιχείο έκλεψε την παράσταση με τις εμφανίσεις των ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ/ΤΑΚΙ ΤΣΑΝ/DJ ALX, STEREO MIKE και φυσικά τους αμερικάνους DE LA SOUL να απορροφούν την πλειοψηφία του κοινού.

Αρχικά βρεθήκαμε στο χώρο του μηχανουργείου 1 για να πάρουμε μια γεύση από το live των ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ/ΤΑΚΙ ΤΣΑΝ/DJ ALX ενός από τα πιο ιστορικά και γνωστά hip hop συγκροτήματα της Αθήνας. Το πιστό κοινό τους φάνηκε να διασκεδάζει με τους ανατρεπτικούς και κάποιες φορές αστείους στίχους τους. Αφήνουμε τον χώρο του μηχανουργείου και κατευθυνόμαστε προς το πιο πειραματικό χώρο του αρχείου για να παρακολουθήσουμε τους Έλληνες S_FX & NIKOLAS VALSAMAKIS . Βομβαρδισμός από συχνότητες και πολύπλοκους ήχους να σου παίρνουν τα αυτιά και να μην σ’αφήνουν σε ησυχία. Τώρα τελευταία όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες στρέφονται προς αυτό το μουσικό πεδίο δείχνοντας έντονη διάθεση για πειραματισμό και διερεύνηση των ορίων μεταξύ μουσικής και θορύβου κάτι που δεν μας βρίσκει αντίθετους αλλά ομολογουμένως μπορεί να καταντήσει ιδιαίτερα κουραστικό.

Στη συνέχεια στον ίδιο χώρο ανεβαίνουν οι NEON , οι οποίοι θα κάνουν το ντεμπούτο τους στην POETA NEGRA στις αρχές του Σεπτέμβρη. Ο ήχος τους κατατάσσεται στον χώρο που βρίσκεται μεταξύ ambient και post rock προσθέτοντας διακριτικά electronica στοιχεία. Κιθάρα, synthesizer και laptop παράγουν όμορφες μελωδίες που σε ταξιδεύουν και δημιουργούν μία ονειρική και ρομαντική ατμόσφαιρα κάτι που σίγουρα το χρειαζόμασταν μετά τους προηγούμενους πειραματισμούς.

Μία βόλτα το θέατρο μας πείθει πως η καρδιά του festival εκεί χτυπά. Οι DE LA SOUL ξεσήκωναν τον κόσμο με το πάθος τους και την κεφάτη διάθεσή τους. Ζωντανοί θρύλοι της hip hop σκηνής με εκατομμύρια θαυμαστές ανά την υφήλιο έδωσαν το δικό τους show που τόσο καλά ξέρουν να κάνουν.

Για το τέλος οι DIRECT CONNECTION μας άφησαν πάρα πολύ καλές εντυπώσεις με τους dub, reggae και ψυχεδελικούς ήχους τους.

Ευχόμαστε και του χρόνου το SYNCH festival να δώσει το παρών.

Βασίλης Λιόλιος & Απόστολος Γκρίμπας

Atraktos.Net