MyBlogBook #9 04/03/2008

Υπο-κριτική…

Ένα από τα βασικά «κολλήματα» αυτής εδώ της στήλης, όπως θα έχει διαπιστώσει κάποιος που τη διαβάζει συχνά, είναι το ζήτημα της υποκρισίας σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας. Υποκρισία που μπορεί να προκύπτει ακόμα και από την στάση που μπορεί να έχουμε για το πιο «ασήμαντο» θέμα. Το σκεφτόμουνα αυτό και πάλι, με αφορμή την καρναβαλική περίοδο που διανύουμε, την οποία και απεχθάνομαι, και ιδιαίτερα την Τσικνοπέμπτη. Ημέρα που ξανά βγήκαμε στους δρόμους για να ξεφαντώσουμε (έπαιξα και εγώ το ρόλο μου για τη διασκέδαση κάποιων ανθρώπων), λες και την επόμενη μέρα, ή το Σάββατο, κλειστήκαμε σπίτι και διαβάσαμε το βιβλίο μας, ή ακούσαμε μουσική συζητώντας περί των προβλημάτων της κοινωνίας μας. Η αντίθεσή μου γενικά με την καρναβαλική περίοδο, η οποία έχει βγει αυθόρμητα από πολύ μικρή ηλικία, δεν προκύπτει από κάποια συμφωνία μου με την ορθόδοξη χριστιανική αντίληψη περί του θέματος, αλλά από λόγους καθαρά αισθητικούς. Δεν μου αρέσει ούτε να ντύνομαι ούτε να βλέπω άλλους ντυμένους καρναβάλια. Θεωρώ εξάλλου, επανερχόμενος και πάλι στο θέμα της υποκρισίας, ότι είμαστε συνεχώς «καρναβάλια» στη συμπεριφορά μας, αφού ουσιαστικά άλλο πράγμα πρεσβεύουμε στη ζωή μας μέσω της δουλειάς μας, ή μέσω των αντιλήψεών μας, και άλλα τελικά πραγματοποιούμε.

Δηλαδή;…

Είμαι ας πούμε Δασολόγος. Στόχος μου είναι η προστασία του δάσους και εν γένει του φυσικού περιβάλλοντος. Όταν όμως ανεβαίνω στο βουνό για επίβλεψη υλοτομιών, που είναι και μια από τις σημαντικότερες εργασίες για να εξασφαλιστεί η επιθυμητή «αειφορία των καρπώσεων», πετάω το πλαστικό του Κυφωνίδη από το φραπέ μου κάτω από τα δέντρα, χωρίς ίχνος ντροπής. Είμαι ας πούμε Γεωπόνος. Στόχος μου είναι να προσφέρω στον πληθυσμό τροφή υψηλής θρεπτικής αξίας μέσω των κατευθύνσεων που θα δώσω στον γεωργό. Παρόλα αυτά, μέσω των φυτοφαρμάκων που προτείνω αλόγιστα, έχω συμβάλλει και εγώ στην αύξηση των ασθενειών στους πολίτες μέσω των μολυσμένων προϊόντων. Με ενοχλούν, όμως, οι «κακοί» κυνηγοί, οι οποίοι σκοτώνουν τα καημένα τα ζωάκια. Είμαι ας πούμε Οικονομολόγος. Στόχος μου είναι η οικονομική ευημερία και η δίκαιη κατανομή του πλούτου. Τώρα τελευταία, ασχολούμαι και με τα οικονομικά του περιβάλλοντος, παρόλο που όλα τα προηγούμενα χρόνια συνέβαλα στην οικονομική ανάπτυξη μέσω της καταστροφής του. Με ενοχλεί όμως το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου Δένδρου γιατί οι «ασυνείδητοι» κόβουν τα καημένα τα δεντράκια, παρόλο που πρόκειται απλά για μια καλλιέργεια που έχει συμβάλλει στην ενίσχυση της ορεινής οικονομίας. Είμαι ας πούμε Πολιτικός Μηχανικός ή Αρχιτέκτονας. Με τη συμβολή μου έχω καταφέρει να έχει η Ελλάδα τα πιο ενεργοβόρα κτίρια στην Ευρώπη, παρόλο που «λούζεται» από τον ήλιο 10 μήνες το χρόνο. Και τώρα μιλάω για βιοκλιματική αρχιτεκτονική, τρέχω πρώτος σε εκδηλώσεις που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά τη τζιπάρα μου δεν την αφήνω ποτέ στο σπίτι μου. Είμαι ας πούμε Μακεδόνας. Αντιτίθεμαι στις αλυτρωτικές, όπως τις θεωρώ, τάσεις των Σκοπιανών. Είμαι όμως υπέρ των ελληνικών επιχειρηματικών «επεκτατικών» κινήσεων στη γειτονική χώρα, οι οποίες δεν έχουν αφήσει ντόπια σκοπιανή επιχείρηση να ορθοποδήσει. Είμαι ας πούμε, για να τελειώνω με το δείγμα αυτό των παραδειγμάτων που δεν είναι φυσικά τα μοναδικά που θα μπορούσα να αναφέρω, εξουσιαστής στη Θεσσαλονίκη και έχω αρχίσει να μιλάω για πράσινη ανάπτυξη στην πόλη, η οποία έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά τετραγωνικών μέτρων πρασίνου ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Και την πραγματοποιώ έτσι…

Πράσινη ανάπτυξη χρώματος… άσπρου

Στη φωτογραφία παρουσιάζεται η συστοιχία ενός «θαμνώδους» είδους που έχει «φυτευθεί» εδώ και μερικούς μήνες στην περιοχή του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για το είδος “Marmarinus alba” που ανήκει στο γένος “Marmarinus” της οικογένειας θαμνωδών “Marmarinaceae”. Το είδος αυτό συναντάται κυρίως ως θάμνος ύψους 2 με 2,5 μέτρα με κόμη τραπεζοειδή και κλαδιά ως το έδαφος. Έχει φλοιό μαρμάρινης υφής, λευκού (alba) χρώματος. Είναι είδος των παραμεσόγειων περιοχών με ευρεία εξάπλωση στην Ελλάδα. Είναι θερμόβιο, φιλόφωτο είδος, λίγο απαιτητικό από το έδαφος σε θρεπτικές ουσίες και βάθος. Προτιμάει ιδιαίτερα περιοχές οι οποίες χαρακτηρίζονται από βαθιές συντηρητικές αντιλήψεις, που δεν έχουν προοπτική άμεσης διαφοροποίησης…

Υπάρχει φόρμα στον αυτοσχεδιασμό;

Οι σκέψεις περί υποκρισίας με έπιασαν και στο δεύτερο Κυριακάτικο πρωινό του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Κυριακή 02.03.2008), όπου θα εμφανιζόταν οι Trio Grix. Σκεφτόμουνα κατά πόσο μια συναυλία αυτοσχεδιαστικής jazz, που κατεξοχήν έχει προοδευτικές αντιλήψεις, μπορούσε να λειτουργήσει σε έναν χώρο μουσείου. Τα μουσεία μου δίνουν πολλές φορές την εντύπωση άκρως «αρτηριοσκληρωτικών» οργανισμών. Έστω κι αν έχουν στο όνομά τους τη λέξη «σύγχρονο». Ταυτόχρονα, παρατηρούσα και τις αρκετά μεγάλες ηλικίες που είχαν παραβρεθεί στο χώρο, αγωνιώντας για το πώς θα εκλάβουν τη συναυλία του συγκροτήματος. Το Trio Grix είναι ένα σχήμα τριών θεσσαλονικιών μουσικών, δηλαδή το Φλώρου Φλωρίδη (σαξόφωνο-κλαρινέτο), του Γιώργου Δημητριάδη (κρουστά) και του Αντώνη Ανισέγκου (πιάνο), που σχηματίστηκε στο Βερολίνο όπου και διαμένουν. Υποθετικά, θα αυτοσχεδίαζαν μέσω της τζαζ πάνω στην ελληνική μουσική. Κάτι τέτοιο όμως εγώ δεν το διαπίστωσα. Περισσότερο έναν συνηθισμένο αυτοσχεδιασμό σε free jazz μονοπάτια συνάντησα, ειδικά στο πρώτο μέρος της συναυλίας, με αποτέλεσμα να αναρωτηθώ αν υπάρχει τελικά και κάποια φόρμα που υπηρετείται στον αυτοσχεδιασμό. Όμως, οι τρεις μουσικοί είναι εξαίρετοι και στο δεύτερο μέρος μου έδιωξαν τις σκέψεις περί φόρμας κάνοντας τον ήχο τους πιο τραχύ και λιγότερο αναμενόμενο σε κάποια σημεία. Σε ένα κομμάτι, μάλιστα, όπου ο Ανισέγκος έπαιζε σχεδόν όλη την ώρα τις χορδές στην ουρά του πιάνου, ο Δημητριάδης έβγαζε την πίστη στα ντραμς με κάθε πιθανό ήχο που μπορούν να βγάλουν και ο Φλωρίδης έπαιζε ψιθυριστά το κλαρινέτο του, με ενθουσίασαν. Φεύγοντας, άκουσα από αρκετό κόσμο να περιγράφει τη συναυλία ως θορυβώδη, παρά το ενθουσιώδες χειροκρότημα το οποίο πρόσφεραν στο τρίο. Σκέφτηκα, πως ενώ σε άλλες τέχνες και ιδιαίτερα στις εικαστικές, η πρωτοπορία και ο πειραματισμός είναι πολύ δημοφιλή (τρανό παράδειγμα η Tate Modern στο Λονδίνο), η μουσική και ο κινηματογράφος έχουν την ακριβώς αντίθετη αντιμετώπιση. Με αυτές τις σκέψεις κατευθύνθηκα προς την παραλία, για να βγάλω φωτογραφίες σαν και αυτή…

Underground… σκυλάδικο

Θα μου πεις τώρα, πού πάω και τις βρίσκω αυτές τις συναυλίες και με προβληματίζουν κιόλας… Να ας πούμε τώρα, θα αναλύσω τις σκέψεις μου περί υποκρισίας και για το live των… «Θεία Λένα» (Απυραμώρια,03.03.2008). Υπάρχει μια αντίληψη γενικά, από ό,τι καταλαβαίνω από πολλά live που έχω πάει στη ζωή μου, ότι όλοι εμείς που πηγαίνουμε στις συναυλίες είμαστε αργόσχολοι. Αλλιώς, δεν εξηγείται ότι ενώ το συγκροτηματάκι αυτό, για το οποίο άκουσα καλά λόγια από τη φίλη μου τη Σοφία και πείστηκα να πάω, ήταν να βγει στις 22.30, ξεκίνησε τη συναυλία του στις 23.55. Θα πουν ότι δεν είχε κόσμο νωρίτερα. Πρέπει, όμως, συγκροτήματα σαν κι αυτό, να μας πουν σε ποιους απευθύνονται. Διότι, περιμέναμε να γεμίσει κόσμο ο χώρος, όμως τελικά όλοι και όλοι 15 άτομα προσέχαμε και χειροκροτούσαμε μετά από κάθε τραγούδι. Και εμείς οι 15 είμασταν εκεί ήδη από τις 11 παρά. Αυτοί, που η «Θεία Λένα» περίμεναν για να ξεκινήσουν, δεν έδωσαν ουδεμία σημασία στο συγκρότημα. Αν λοιπόν, και για να μην απευθύνομαι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και για το σύνολο των διοργανωτών συναυλιών στην πόλη, πιστεύετε ότι όλοι εμείς, που συνεχίζουμε να πηγαίνουμε στα live επειδή τα γουστάρουμε, είμαστε άνθρωποι που δεν κάνουμε τίποτα άλλο στη ζωή μας, τότε καλώς και οι συναυλίες πάνε κατά διαόλου στην πόλη. Όσο για σένα «Θεία Λένα», όσο κι αν βρήκα αρκετά καλά στοιχεία στο δίωρο που σε παρακολούθησα πριν με αναγκάσεις να φύγω λόγω νεύρων, με έκανες να τα ξεχάσω με την υποκριτική “underground” συμπεριφορά σου. Το να εμφανίζεσαι μιάμιση ώρα μετά το κανονικό, στις 12 το βράδυ Δευτέρας, δεν παραπέμπει σε underground αλλά σε σκυλάδικο.

• Πολύς λόγος περί υποκρισίας στο σημερινό MyBlogBook. Γι αυτό θα αποφύγω να παρουσιάσω τους δίσκους που ήθελα. Είναι πολύ ειλικρινείς για να ταιριάξουν…
• Από Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008, θα βάλουμε οι περισσότεροι από εμάς υποκριτικά το προσωπείο του ντοκιμαντεροφάγου και θα κατακλύσουμε τις αίθουσες στο 10^ο Φεστιβάλ. Όλη την υπόλοιπη χρονιά, δεν πρόκειται να πλησιάσουμε σε αίθουσα που παίζει ντοκιμαντέρ, ούτε στα 100 μέτρα…
• Το MyBlogBook #10 την Τρίτη 11 Μαρτίου 2008.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Όλες οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από εμένα την Κυριακή 2 Μαρτίου 2008.

Κώστας Παπασπυρόπουλος