MyBlogBook #23 10/06/2008

Χάθηκε η Αίγλη του Άλεξ…

Στην «υποβαθμισμένη» γειτονιά που ζω, εδώ λίγο πιο πάνω από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, τη γειτονιά του τσιμέντου, των ελάχιστων πάρκων, του μηδενικού πρασίνου, του κυκλοφοριακού χάους και των φουλαρισμένων πάντοτε θέσεων στάθμευσης, όπου τα παιδιά παίζουν ανάμεσα σε αυτοκίνητα, μέσα σε δρόμους και τριγυρνάνε στα πεζοδρόμια για να βρουν λίγο ελεύθερο χώρο, υπήρχε πάντοτε το εξής οξύμωρο: η ύπαρξη δύο σημαντικών πόρων πολιτισμού, των θερινών κινηματογράφων Άλεξ και Αίγλη, ποσοστό περίπου 20% σε όλο το πολεοδομικό συγκρότημα. Ο πρώτος με σταθερή παρουσία εδώ και πάνω από 20-25 χρόνια, ο δεύτερος με όχι και τόσο σταθερή παρουσία, αλλά με το χαρακτηριστικό ότι είναι από τους πιο όμορφους θερινούς που έχω επισκεφθεί. Δεν μπορώ να πω ότι τους έχω στηρίξει με την παρουσία μου, βέβαια. Είτε λόγω της δικής μου καλοκαιρινής ραστώνης, είτε λόγω κακών επιλογών σε ταινίες, δεν έχει τύχει να τους επισκεφθώ πολλές φορές. Αν, όμως, μιλήσουμε με οικονομικούς όρους, πάντοτε απέδιδα στον Άλεξ και την Αίγλη μεγάλη δυνητική αξία, από την προοπτική δηλαδή, που υπήρχε πάντοτε για να χρησιμοποιήσω κάποια στιγμή στο μέλλον την υπηρεσία που προσφέρουν, αλλά και μεγάλη αξία ύπαρξης, από το ότι με ικανοποιούσε και μόνο το γεγονός πως αυτοί υπάρχουν, ακόμα και αν είναι απίθανο να τους επισκεφθώ στο μέλλον. Η φετινή, όμως, απόφαση του Άλεξ να μην ανοίξει, για πρώτη χρονιά μετά από πολλά χρόνια, με ταρακούνησε. Ένιωσα να χάνεται ένα σημαντικότατο πολιτιστικό κομμάτι της γειτονιάς μου. Βέβαια, αν σκεφτούμε πάλι με οικονομικούς όρους, τότε ίσως είναι σωστή η απόφαση των ιδιοκτητών να μην ανοίξουν φέτος και να επανέλθουν του χρόνου: η ολοκληρωτική επικράτηση των τηλεοπτικών αθλητικών γεγονότων στη ζωή μας, θα έχει τεράστια οικονομική επίπτωση αυτό το καλοκαίρι σε όλα τα θερινά σινεμά της χώρας. Άρα; Εκφράζω τη θλίψη μου, ελπίζω σε αλλαγή της κατάστασης του χρόνου και πέφτω και εγώ στην παγίδα της τηλεοπτικής αποχαύνωσης…

Τι μας λες τώρα κι εσύ…

Έτσι είναι… Εδώ η χώρα «καίγεται» (προς το παρόν μόνο μεταφορικά) κι εγώ γράφω για σινεμά και πολιτισμό. Καλύτερα όμως, εκτιμώ, να φέρνουμε στο φως και τέτοια πράγματα. Όταν ολόκληρη ΝΕΤ είναι μετέωρη για το αν θα καλύψει το σεισμό ή το Euro, είναι προτιμότερο να ρίχνουμε και λίγο φως στις επιπτώσεις αυτής της κυριαρχίας του τηλεοπτικού ποδοσφαίρου. Και το γράφω αυτό εγώ, που το θεωρώ εξαίρετο (και) πολιτιστικό γεγονός το αντάμωμα τόσων λαών στις διοργανώσεις του Mundial και του Euro, ενώ ταυτόχρονα βλέπω να υπάρχει και ένα είδος «τέχνης» σε έναν καλό ποδοσφαιρικό αγώνα παιγμένο σε τέτοιο υψηλό επίπεδο. Όμως, αναλογίζομαι το πόσο λιγότερο «σκοτιστήκαμε» εμείς οι μακρινοί για τον πελοποννησιακό σεισμό (τι κατάρα έχει χτυπήσει εκείνο το Νομό Ηλείας εδώ και δυο καλοκαίρια;), πόσο στα ψιλά περνάει αυτό το μποϊκοτάζ στο γάλα, πόσο αδιάφορα ακούστηκε η απόσυρση της Κλίντον από τον αγώνα για την προεδρία, πόσο ξεχνάμε πετρέλαιο και ακρίβεια, πόσο «κακό» κάνουμε στην πολιτιστική κίνηση της πόλης περιμένοντας με «αγωνία» το εναρκτήριο λάκτισμα του αποψινού αγώνα…

Ποια Scarlet; Άκουσε τον Mack…

Βέβαια, υπάρχει και ένα είδος τέχνης που δεν απαιτεί πάντοτε την ολοκληρωτική αφοσίωσή μας σε αυτό και επιτρέπει και την παρακολούθηση των αγώνων χωρίς σπικάζ (καλύτερα!). Έ, ξέρετε ποιο είναι… Να, αυτή τη στιγμή που παίζει το μάλλον βαρετό Ρουμανία –Γαλλία στην τηλεόραση, εγώ ακούω στα ακουστικά το άλμπουμ Black Crow’s Country των σουηδών (ναι των αντιπάλων μας…) Hyacinth House (True Music/Glitterhouse, 2008). Πρόκειται για το δεύτερο άλμπουμ του σχήματος που ξεκίνησε από μια ιδέα του Mack Johansson πριν πέντε χρόνια, η οποία μάλλον στηρίχτηκε στην αγάπη που φαίνεται να έχει για την μουσική του David Eugene Edwards (16 Horsepower, Wovenhand). Αυτό το στοιχείο είναι η «ευχή» και η «κατάρα» του άλμπουμ. Ο Mack γράφει καλά τραγούδια, άλλοτε ηλεκτρισμένα με το banjo μπροστάρη στον ήχο, άλλοτε ήρεμα με ωραίο country ύφος, άλλοτε με ξεσπάσματα, άλλοτε βαριά και μελαγχολικά. Όμως, όλα τα προηγούμενα είναι και τα χαρακτηριστικά των κομματιών του Edwards. Έτσι, σχεδόν σε κάθε track το μυαλό πάει εκεί, όσο και αν ο Johansson προσπαθεί να βάλει έναν τόνο σκανδιναβικής μελαγχολίας σε αυτά. Το πιο διαφορετικό στοιχείο πάντως είναι στον τρόπο ερμηνείας: ενώ ο Edwards ακούγεται να έχει βιώσει έντονα αυτά που περιγράφει, να ζει μια τραγικότητα από την οποία ζητά μια εξιλέωση για να αποδράσει, ο Johansson ακούγεται πιο φωτεινός, πιο «χαμογελαστός» προσφέροντας μια διαφορετική αντιμετώπιση σε αυτόν τον ήχο. Πάντως, είναι γεγονός ότι υπάρχουν πολύ καλά κομμάτια εδώ μέσα (Road to Flowers, Lucky Stranger, European Rails, Mundus Vult Decipi, Ergo Decipiatur, Two White Men in a Black Car & a Ticket Out of Here (Take 86) και Beyond the End), άσχετα με τις παραπάνω ενστάσεις. Υπάρχει και ένα ακόμα θετικό: το γεγονός ότι η συσκευασία που περιέχει το cd είναι χοντρό digipack με πλούσιο 32σέλιδο βιβλιαράκι, δηλαδή παραγωγή που χρειάστηκε χρήματα και όχι ένα απλό 4σέλιδο έτσι για τυπικούς λόγους. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα «μερακλήδες», τόσο καλλιτέχνες, όσο και εταιρίες. Οπότε, εκτός από τη Scarlet Johansson, που οι περισσότεροι δώσαμε ή θα δώσουμε προσοχή στο άλμπουμ της, ας «ενισχύσουμε» με μια ακρόαση και τον Mack Johansson…

Άσχετο… αλλά ενδιαφέρον, πιστεύω!

Θα κλείσω σήμερα με κάτι άσχετο με τα προηγούμενα, το οποίο όμως πηγάζει από τα γενικά ενδιαφέροντα μου, παίρνει αφορμή από αυτό που έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, και από την παρότρυνση των Δημάρχων Αθήνας κυρίως, αλλά και Θεσσαλονίκης. Αναφέρομαι στο θέμα των πράσινων ταρατσών, για το οποίο θέλω να συμβάλλω και εγώ στη συζήτηση με τη γνώμη μου, μιας που πέρυσι ασχολήθηκα ενδελεχώς με το ζήτημα στις εξωatraktικές μου δουλειές. Καταρχήν, η παραπάνω παρότρυνση και η όλη ιδέα με βρίσκει σύμφωνο, μιας που φαίνεται από τη διεθνή πρακτική και έρευνα να έχει σημαντικά αποτελέσματα στη βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος. Επιπλέον, φαίνεται να είναι μεν λίγο πιο ακριβές στο κόστος κατασκευής (στην περίπτωση διλήμματος μεταξύ συμβατικής και πράσινης ταράτσας), αλλά στο συνολικό κόστος του κύκλου ζωής τους είναι οριακά πιο ακριβές. Γενικά, οι πράσινες ταράτσες (στέγες όπως τις προτιμάω εγώ) χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τις εντατικές και τις εκτατικές. Αυτές που μας ενδιαφέρουν είναι οι εκτατικές, γιατί οι πρώτες είναι πιο ακριβές στην κατασκευή και στη συντήρηση. Εκτιμώ, ότι δεν χρειάζονται τέτοιες οι ελληνικές πολυκατοικίες. Αυτές που χρειάζονται (αν καταφέρουν ποτέ οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ειδικά στις παλιές οικοδομές) είναι τις εκτατικές, δηλαδή αυτές που αποτελούνται ουσιαστικά από μια στρώση με «γκαζόν», το οποίο έχει τις ευεργετικές ιδιότητες της μείωσης της κατανάλωσης ενέργειας για θέρμανση (1-15% κατά συγγραφείς) και ψύξη (17-79%!) στο κτίριο, της απορρόφησης του βρόχινου νερού (όταν αποφασίσει να πέσει…) και της μείωσης της θερμοκρασίας του αέρα. Επιπλέον (και αυτό αποτελεί μια απάντηση σε μια αναγνώστρια των Νέων, η οποία σχολίαζε ότι θα απαιτηθούν τεράστιες ποσότητες νερού για τις πράσινες ταράτσες, κάτι που τις κάνει αντιπεριβαλλοντικές), οι εκτατικές χρειάζονται μόνο στα δύο πρώτα χρόνια ελάχιστη συντήρηση και από εκεί και πέρα «αυτοσυντηρούνται». Εξάλλου, έχουν γίνει έρευνες στο ποια φυτά είναι κατάλληλα για τις πράσινες ταράτσες με σκοπό να βρεθούν αυτά που είναι τα πιο ανθεκτικά σε παρατεταμένες περιόδους ξηρασίας. Αυτά, λοιπόν, που προτείνονται από τρεις ανεξάρτητες έρευνες είναι τα είδη του γένους Sedum, το οποίο είναι πολύ «σκληρό» στην ξηρασία, ενώ μπορεί να απορροφήσει μεγάλες ποσότητες βρόχινου νερού. Γενικά, για το θέμα υπάρχει μεγάλη έρευνα τόσο στο εξωτερικό, όσο και από έλληνες επιστήμονες εδώ και μια δεκαετία, οπότε υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να γίνει κάτι θετικό προς αυτή την κατεύθυνση. Αρκεί να υπάρξει όντως η θέληση, η συνεννόηση και το χρήμα φυσικά…

• Εύχομαι να μην ήταν κουραστικό το κλείσιμο! Την Τρίτη 17 Ιουνίου 2008 το 24^ο MyBlogBook…
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.flickr.com. Η δεύτερη από το www.myspace.com/wwwhyacinthhousese. Η τρίτη απο το www.greenroofs.com. Το εξώφυλλο από το www.glitterhouse.de.

Κώστας Παπασπυρόπουλος