MyBlogBook #32 12/08/2008

Οδηγός σπουδών...

Αν και φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από τους πτυχιούχους θετικών επιστημών που σκοπεύουν το επόμενο ακαδημαϊκό έτος να κάνουν κάποιο μεταπτυχιακό στο εξωτερικό έχουν ήδη διαλέξει το πανεπιστήμιο, οφείλω, θεωρώ, να δώσω μια συμβουλή: μην επιλέξετε τη Μεγάλη Βρετανία για μεταπτυχιακό στη Μετεωρολογία... Βρίσκομαι εδώ και μερικές μέρες ξανά στο Λονδίνο και από τη φετινή μου εμπειρία με αυτή την πόλη έχω διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει άλλη πρόβλεψη καιρού πέρα από το ότι «αύριο θα βρέχει». Δεν μπορώ να καταλάβω, λοιπόν, πόσο προοδευμένη μπορεί να είναι αυτή η επιστήμη σε τούτα τα μέρη. Διότι, σε μακρύ χρονικό ορίζοντα (δυο ημερών για παράδειγμα) αυτή είναι η μοναδική πρόβλεψη που μπορεί να γίνει. Αν τώρα, κάποιος ενδιαφέρεται για το πολύ βραχύ μέλλον, δηλαδή την εξέλιξη του καιρού μέσα στις επόμενες ώρες, το οποίο και πάλι δεν πρόκειται να ξεφεύγει από το τρίπτυχο βροχή-σύννεφα-αέρας, τότε τι να πω, εγώ το χρέος μου το έκανα...

Πρώιμο φθινόπωρο...

Αφήστε που συνήθως στα δελτία καιρού στην τηλεόραση είτε στο site του BBC, οι μετεωρολόγοι σπανίως πετυχαίνουν και τη βραχυχρόνια πρόβλεψη. Παρασκευή πρωί για παράδειγμα (08.08.08) το BBC News προέβλεπε για το Λονδίνο ήλιο με ζέστη για τις επόμενες ώρες και από το απόγευμα βροχές. Έτσι, ξεκίνησα σχεδόν αμέριμνος για την περιοχή Canary Wharf, όπου φέτος, για δεύτερη χρονιά, διεξαγόταν ένα τριήμερο δωρεάν Jazz festival με 10 γνωστά και άγνωστα σε μένα συγκροτήματα. Αντί για ήλιο, όμως, σύννεφα, αέρας και φοβερό κρύο έκαναν την παραμονή στον υπαίθριο χώρο του φεστιβάλ σχεδόν ανυπόφορη. Γενικά, από ό,τι διαπιστώνω η λέξη καλοκαίρι στο Λονδίνο είναι απλά ένας χρονικός προσδιορισμός. Στην ουσία αυτή η εποχή δεν υπάρχει. Κι αν αυτά που γράφω τώρα μοιάζουν ως γκρίνια ενός ανθρώπου που έχει έρθει για λίγες μέρες απλά στη βρετανική πρωτεύουσα, φανταστείτε τη γκρίνια άλλων ελλήνων που ζούνε μόνιμα εδώ πέρα. Τέλος πάντων, για να αναφερθώ και στα μουσικά, την Παρασκευή μεσημέρι λοιπόν (Jubilee Park, Canary Wharf, Λονδίνο, 08.08.2008) είδα το Zoe Rahman Trio, όπου η Zoe Rahman είναι μια βρετανή πιανίστρια, νεαρή σε ηλικία, και αρκετά ταλαντούχα, η οποία για μια ώρα περίπου παρουσίασε μέρος της ηχογραφημένης δουλειάς της. Συμπαθητικό live. Στο τέλος άρχισε να βρέχει...

The Misirlou Syndrome...

Δεν ξέρω αν έχει γίνει κάποια ενδελεχής έρευνα από έναν θεωρητικό της μουσικής, αλλά αυτό με το τραγούδι Μισιρλού είναι φοβερό... Μέχρι και η Zoe Rahman το διασκεύασε στο πιάνο της (ομολογουμένως θαυμάσια) και με έκανε να αναρωτηθώ τι είναι αυτό που συναρπάζει τόσους και τόσους μουσικούς ώστε να το διασκευάζουν συνέχεια. Άλλη, εξίσου εμπνευσμένη διασκευή του ίδιου κομματιού, είχα ακούσει στη συναυλία του Μπάμπη Παπαδόπουλου στο Residents, τέλη Μαΐου. Και τότε μου είχε κάνει εντύπωση πώς ένας τέτοιος μουσικός έπεφτε στην παγίδα να παίξει με τον τρόπο του ένα τόσο χιλιοπαιγμένο κομμάτι. Αν υπάρχει, λοιπόν, κάποια απάντηση, ή κάποια δημοσιευμένη έρευνα πάνω στην επιρροή της Μισιρλού στους μουσικούς όλου του κόσμου (εκτός από το προφανές ότι είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι) παρακαλώ ενημερώστε με...

Η ευκολία του να είσαι Βρετανός...

Την Μισιρλού, πάντως, δεν την ερμήνευσε κανένα από τα συγκροτήματα που παρακολούθησα εγώ το Σάββατο 9 Αυγούστου 2008 στο δεύτερο Field Day Festival που έλαβε χώρα στο Λονδίνο. Δεν ξέρω αν κάποιο από αυτά που δεν είδα το έκανε (έπαιξαν περίπου 55). Το Field Day είναι ένα μονοήμερο φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα στο Victoria Park του Ανατολικού Λονδίνου. Έχει 5 σκηνές και προσπαθεί να συνδυάσει το βρετανικό indie με την ηλεκτρονική πρωτοπορία και τη folk με τους dance DJs. Δεν έχει κάποιο μεγάλο όνομα με την έννοια του ονόματος που θα τραβήξει χιλιάδες κόσμου. Φανταστείτε ότι τα headliners στις τρεις σκηνές με live μουσική (οι άλλες δύο είχαν djs) ήταν οι Foals στη μεγάλη, οι Simian Mobile Disco και ο Fionn Regan... Το Field Day Festival είναι το πρώτο φεστιβάλ που παρακολουθώ στη ζωή μου, αν εξαιρέσουμε το Synch. Και η εμπερία που βίωσα τα είχε όλα. Όλα όσα φανταζόμαστε για κάποιο φεστιβάλ στη Βρετανία: ασταμάτητη βροχή -σε σημείο που τις περισσότερες φορές έβλεπα ομπρέλες και όχι καλλιτέχνες-, αρκετή λάσπη –λίγο ακόμα και θα έψαχνες πού να πατήσεις-, και χιλιάδες μεθυσμένους Βρετανούς να μη νοιάζονται και να μη δυσανασχετούν με τίποτα. Το Σάββατο ήταν από τις φορές στη ζωή μου που ήθελα να είμαι Βρετανός: να μη με νοιάζει τίποτα, να έχω πάει με τη σαγιονάρα μου στο φεστιβάλ -ενώ το βλέπω ότι θα βρέξει-, να φοράω τη λουλουδάτη βερμούδα μου και το σκισμένο t-shirt μου -παρόλο που δε σταματά να βρέχει-, να πίνω την παγωμένη μπύρα μου, να γλείφω το παγωτό μου και να απολαμβάνω το χυμό εξωτικών φρούτων- ενώ η θερμοκρασία δεν ξεπερνάει τους 15^ο C, ο αέρας «ξυρίζει» και η υγρασία τρυπάει κόκαλα-, να κατουράω όπου βρω γιατί με τόσες μπύρες που έχω πιει δεν μπορώ να περιμένω στην τεράστια ουρά... Αντ’ αυτού, ήμουν πολύ Έλληνας: φορούσα το χοντρό μου το μποτάκι, προσπαθούσα να ζεσταθώ με τη ζακέτα και το μπουφάν μου, κατέβαζα όλο και πιο κάτω το καπέλο μου για να μην κρυώνει το κεφάλι μου, γκρίνιαζα με την «γκαντεμιά» μου να έχει σταθεί το σύννεφο πάνω από το Victoria Park και να μη λέει να φύγει με τίποτα και δεν ήπια ούτε μια μπύρα, αφού δεν μπορούσα να φανταστώ το κρύο τενεκεδάκι να ακουμπάει την παγωμένη παλάμη μου...

Εντυπώσεις...

Έτσι κατάφερα να μην απολαύσω σχεδόν κανένα γκρουπ, αν και το φεστιβάλ έδινε αρκετούς λόγους για να το κάνει κανείς. Στο ξεκίνημα είδα τους One Little Plane, που είναι από αυτά τα folk συγκροτήματα με τη γυναικεία φωνή και τις cat powerικές κιθάρες που πάντα με συγκινούν, όπως έγινε και τώρα. Στη συνέχεια τους Howling Bells, που αν και ο προπέρσινος δίσκος του μου άρεσε αρκετά, δεν με κέρδισαν live. Την Emma Pollock των Delgados, που αν και ήθελα, η βροχή δεν μου έδωσε περιθώρια για πάνω από ένα τραγούδι. Τους Tunng, που αποδείχτηκαν ιδιαίτερα δημοφιλείς και ανταπέδωσαν με πολύ καλή εμφάνιση. Τον εξίσου δημοφιλή Jeffrey Lewis με την εξαιρετική «αναρχική» ρητορεία του, που κάπου κάπου συνοδευόταν και από μουσική. Τον -wannabe Will Oldham- Alasdair Roberts, που σε κάποια σημεία κούρασε. Τους Of Montreal, που δεν μου έδωσαν λόγο να αλλάξω τη αρνητική γνώμη μου για την ποζεράδικη ποπ τους (αν και το The Past is a Grotesque Animal είναι τραγουδάρα). Τους Les Savy Fav, που έδωσαν από τις καλύτερες και πιο συναυλιακές εμφανίσεις στη μεγάλη σκηνή, με τον Tim Harrington να είναι αληθινός performer (τραγούδησε μέσα στο κοινό, πέταξε παπούτσια σε αυτό, μετά έμαθα ότι ανέβασε και κόσμο επάνω στη σκηνή). Τους οποίους όμως άφησα για να δω τους Efterklang από τη Δανία, με την περίεργη ηλεκτρονική, έγχορδη και πνευστή πειραματική ποπ τους, που αν και δισκογραφικά δεν με έχει ξετρελάνει, live ήταν πολύ καλή και θα με ωθήσει να τους δω ολοκληρωμένα το Δεκέμβριο στην Ελλάδα, αν κάποιος διοργανωτής τους ανεβάσει και στη Θεσσαλονίκη εκτός από την Αθήνα. Αλλά και αυτούς έπρεπε να τους αφήσω τελικά για να δω...

Την πραγματικά μεγάλη συναυλία του φεστιβάλ...

Δεν το περίμενα. Κι όμως... Αν με λέγανε Marcus Acher δεν πρόκειται να δεχόμουνα να παίξω στη συγκεκριμένη σκηνή. Για να καταλάβετε: οι Notwist έπρεπε να βγουν στις 8 το βράδυ στην Adventures Stage, η οποία ηταν σκεπαστή και για το κοινό. Εκεί πέρα όλη τη μέρα εμφανίστηκαν electro pop σχήματα όπως οι Magistrates και οι White Lies ενώ σε ανάλογο κλίμα κινήθηκαν και οι μουσικές που διάλεγαν οι dj. Όταν στις 8 έφτασα στο χώρο, με δυσκολία έμπαινες μέσα. Στην άκρη υπήρχαν τόνοι λάσπης, ενώ μέσα βρωμούσε ένα μίγμα αλκοόλ, ιδρώτα, κλεισούρας και λασπωμένης γης. Ο DJ έπαιζε δυνατά το Pump Up The Jam των Technotronic και δυο χιλιάδες βρετανοί (από τους συνολικά περίπου 20 χιλιάδες) τραγουδούσαν και χόρευαν. Και σε αυτό το σκηνικό οι Notwist έστειναν τα μηχανήματά τους... Δεν με λένε όμως Markus Acher και ευτυχώς, γιατί ο πραγματικός ως γνήσιος Γερμανός δεν μάσησε και με τους υπόλοιπους τέσσερις Notwist ανέβηκαν στη σκηνή και για 50 λεπτά μας περιήγησαν στις ιδιαίτερες μουσικές τους. Οι Notwist κρατάνε παντού το μέτρο και αυτό είναι το πλεονέκτημά τους: είναι κιθαριστικοί, αλλά όχι και τόσο... είναι ηλεκτρονικοί, αλλά όχι και τόσο... είναι ποπ, αλλά όχι και τόσο... Πάνω από όλα όμως, είναι αληθινοί σκεπτόμενοι μουσικοί, με άποψη γι αυτό που κάνουν, με φρέσκες ιδέες παρόλο που ο χρόνος έχει πια δράσει επάνω τους. Και αυτό τους το χαρακτηριστικό μπορεί μεν να έκανε αρκετούς να φύγουν από την Adventures Stage, πολλούς από εμάς, όμως, τους καθήλωσε...

Υποσχέσεις...

Στο τέλος, και μιας που το φεστιβάλ πλησίαζε στους headliners οι οποίοι έβγαιναν κατά τις 21.30 (στις 22.30 τελείωνε το φεστιβάλ), έψαξα να βρω τον Benga, τον dubstep νεοσσό, ο οποίος συμμετείχε με ενα dj set. Δεν ξέρω τελικά αν εμφανίστηκε, μιας που στη σκηνή για την οποία ήταν προγραμματισμένος δεν έπαιξε. Λέτε να άρχισε να κρύβεται αυτός, τώρα που ο Burial αποκάλυψε την ταυτότητά του; Τελικά, βρέθηκα για λίγο στους Foals, του «δικού μας» Yiannis Filippakis, ο οποίος έκανε για πρώτη φορα headlining με το συγκρότημά του σε βρετανικό φεστιβάλ. Δεν κάθισα σε όλο το live τους. Έφταιγαν και αυτοί γι αυτό. Τα τρία τραγούδια τους που είναι συμπαθητικά (French Open, Cassius, Olympic Airways) ήταν και τα τρία που έπαιξαν πρώτα... Φεύγοντας, οι Simian Mobile Disco έδιναν το τελικό χτύπημα στο ήδη τελειωμένο από το χορό κοινό, ενώ ο Fionn Regan με το Bobdylanικό στυλ του αποδείκνυε τη «ζημιά» που έχει κάνει το Uncut... Συμπερασματικά, αν εξαιρέσουμε τη βροχή, το Field Day 2008 άξιζε για τα 37 ευρώ που κόστιζε. Υπήρξε μεγάλη γκάμα μικρών σχετικά καλλιτεχνών, αντιπροσωπευτική πολλών και διαφορετικών μουσικών ειδών. Αν είμαι και του χρόνου εδώ, θα ξανάρθω...

«Άντε έχουμε και δουλειές!»...

Η Κυριακή, δέκατη μέρα του Αυγούστου, δεν ήταν μέρα ξεκούρασης πάντως. Κι αυτό, γιατί στο Jazz Festival της Canary Wharf, για το οποίο έγραφα παραπάνω, εμφανίζονταν στις 14.45 οι Nostalgia 77 Octet. Δεν χρειάζεται να γράψω πάλι για το πόσο εκτιμώ αυτή την λονδρέζικη μπάντα. Το έχω κάνει αρκετές φορές μέσα από το MyBlogBook. Έτσι, ανάμεσα στους ουρανοξύστες της περιοχής, στο όμορφο τεχνητό Jubilee Park, και ανάμεσα σε κάποια διαλείμματα ήλιου κατάφερα να απολαύσω ξαπλωμένος πάνω στα γρασίδια (πάνω σε ένα πλαστικό στρωματάκι για την ακρίβεια) τη μπάντα του Benedic Lamdin. Εμφανίστηκαν οι 7 από τους 8 (προφανώς επειδή έπαιξαν μόνο ορχηστρικά κομμάτια) και στην μια ώρα που έπαιξαν επέλεξαν κυρίως τα πιο ρυθμικά κομμάτια της δισκογραφίας τους, κάνοντας και τις διασκευές τους στα afro-jazz standards της Αιθιοπίας. Πολύ καλοί, χωρίς να βγάζουν εκείνο το συντηρητισμό πολλών μεγάλων σε ηλικία καλλιτεχνών της jazz, έδειξαν ότι το μουσικό αυτό είδος μπορεί να επιστρέψει από τα σαλόνια που βρίσκεται τώρα (όπως ήταν και όλη η καπιταλιστική περιοχή της Canary Wharf) στα «αλώνια», από όπου και ξεκίνησε...

• Καλό Δεκαπενταύγουστο στη ζεστή Ελλάδα, εμείς εδώ, με το μπουφανάκι μας, καμιά μπυρίτσα και το τσαγάκι μας πριν τον ύπνο...
• Ξανά το MyBlogBook στις 19 Αυγούστου 2008. Θα είναι το 33ο.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Όλες οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από εμένα.

Κώστας Παπασπυρόπουλος