MyBlogBook #37 16/09/2008

Πρωτοβρόχια…

Έχω επιστρέψει εδώ και τρεις εβδομάδες από τις διακοπές μου στο εξωτερικό. Ήταν 26 Αυγούστου και ερχόμενος πίσω στην Ελλάδα, περίμενα έναν πιο ζεστό και στεγνό καιρό σε σχέση με αυτόν που είχα βρει ειδικά στο Λονδίνο, όπως «γκρίνιαζα» στα MyBlogBook #32 και #33. Δε φανταζόμουν όμως αυτόν τον παρατεταμένο καύσωνα και τη συνεχή ανομβρία για 21 μέρες (παραπάνω μου λένε αυτοί που δεν έφυγαν από Θεσσαλονίκη). Έτσι, η βροχή που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγη ώρα, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, Δευτέρα απόγευμα, είναι ευπρόσδεκτη. Ειδικά αν δε βρίσκεσαι στο δρόμο (μιας που στην Ελλάδα, όταν αποφασίζει να βρέξει, το κάνει εν μέσω βροντών, κεραυνών και καταρρακτωδών καταιγίδων!)…

«Δεν έχεις θέματα, ε?»

Όχι, όχι, έχω! Λογική βέβαια, η ερώτηση, όταν το πρώτο θέμα ασχολείται με τον (κακό μας) καιρό… Έγραψα κακό καιρό και θυμήθηκα ότι σήμερα Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008 συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που η Νέα Δημοκρατία πήρε για δεύτερη συνεχόμενη φορά την «εντολή» από εμάς τους ψηφοφόρους για να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο. Πού βρισκόμαστε τώρα; Σε μια κατάσταση που φαίνεται λίγο να έχει ξεφύγει. Σκάνδαλα από εδώ, γκρίνιες από εκεί, η ομηρία των 152 βουλευτών, το για πρώτη φορά μετά από καιρό κλείσιμο της ψαλίδας στις δημοσκοπήσεις, η ασταμάτητη εκλογολογία. Ειδικά, για το τελευταίο, έχω την εντύπωση ότι είναι εξωφρενικό σε αυτή τη χώρα να είμαστε συνέχεια σε μια κατάσταση «ετοιμοπόλεμοι για εκλογές». Έχει περάσει μόλις ένας χρόνος, κι όμως, όλοι συμπεριφέρονται σαν να είναι έτοιμοι να πάνε αύριο σε εκλογικό κέντρο… Η αλήθεια είναι πάντως, πως ο μονίμως στο απυρόβλητο πρωθυπουργός, μάλλον έχει αρχίσει να χάνει τον έλεγχο που με τόσο κόπο είχε καταφέρει να κρατάει όλον αυτόν τον καιρό. Φανταστείτε ότι μέχρι και η Καθημερινή την προηγούμενη Τρίτη τον έκανε κόσκινο για την εμφάνισή του στη ΔΕΘ. Το ροκάνισμα έχει αρχίσει… Το μόνο βέβαιο είναι, ότι σε καλύτερες μέρες δεν θα μας οδηγήσει… Ειδικά τους νέους.

Επιτυχίες… Αποτυχίες…

Αν θεωρήσω ότι μπορώ μέσω αυτής της στήλης να συμβάλλω σε κάποια πράγματα με την άποψή μου, τότε θεωρώ, ας πούμε, επιτυχία το ότι ο Jimi Tenor δεν θα παίξει τελικά στο Principal το επερχόμενο Σάββατο, αλλά στο Reworks, όπου θα βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος των μουσικόφιλων της Θεσσαλονίκης. Είχα σχολιάσει αρνητικά στο MyBlogBook #35 την αρχική εξέλιξη, όπως και ο Μιχάλης Ε. στο blog του, stereonova. Άσχετα, αν οι ίδιοι οι διοργανωτές διάβασαν ή όχι τη στήλη μου… Από την άλλη, όμως, θεωρώ και σχετικά αποτυχημένη την πρόβλεψή μου πως το φετινό καλοκαίρι δεν ήταν κατάλληλο για τη βιωσιμότητα των θερινών σινεμά. Την είχα κάνει στο MyBlogBook #23 σκεφτόμενος τις αθλητικές διοργανώσεις του φετινού καλοκαιριού. Όμως, στο Euro η Ελλάδα πάτωσε, ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες προβάλλονταν μέχρι το μεσημέρι (και η Ελλάδα πάτωσε). Από την άλλη, η παρατεταμένη φετινή καλοκαιρία, όπως έγραφα και παραπάνω, ευνόησε τις συνθήκες για καλές βραδιές για τα θερινά σινεμά. Τώρα, αν όντως αυτά έκοψαν πολλά εισιτήρια, δεν το γνωρίζω. Αν κρίνω πάντως από το ότι την Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου στην (ακριβή) θερινή Αίγλη ήμασταν ακριβώς 6 άτομα για τον Επαναστάτη Χωρίς Αιτία, τότε μάλλον όχι…

“This machine kills fascists”…

Μου έφερε την Πέμπτη ο Κώστας Καπετανάκης των Frantic V κάποια cd για τον Κυριάκο Σκορδά. Πρέπει να γνωρίζετε ότι το Atraktos είναι μια μικρογραφία της παγκόσμιας κοινωνίας. Οι λίγοι (Κυριάκος) promo-πλούσιοι γίνονται promo-πλουσιότεροι και οι πολλοί (οι υπόλοιποι συντάκτες) promo-φτωχοί, γίνονται promo-φτωχότεροι! Έτσι, πριν του τα δώσω, λίγη ώρα αργότερα, «άρπαξα» από τη σακούλα το cd των Dustbowl από την Αθήνα. Θα θυμάστε ίσως μια ιστορία που είχα με το cd αυτό πριν μερικούς μήνες. Την είχα περιγράψει στο MyBlogBook #7 (πολλές παραπομπές σήμερα). Τελικά, με αυτόν τον τρόπο, ήρθα σε επαφή με αυτήν την κυκλοφορία, που είναι αλήθεια πως είχα μεγάλη περιέργεια να ακούσω. Οι Dustbowl, για τους μη γνωρίζοντες, είναι ένα πενταμελές σχήμα από την Αθήνα με μεγάλη αγάπη για την country μουσική. Στην Ελλάδα ο όρος country music είναι παρεξηγημένος. Αυτό συμβαίνει λόγω άγνοιας. Γι αυτό και οι ίδιοι το ξεκαθαρίζουν στο site τους στο My Space: “Don’t ever forget that Patriotic, Republican & Conservative New Country Music sucks and we don’t wanna be related with this stuff. In fact we hate it the most!”. Όμως, η country του Woody Guthrie, η country του ντοκιμαντέρ Harlan County της Barbara Kopple, η country του Johnny Cash, είχαν καθοριστική συμμετοχή σε μεγάλους αμερικάνικους κοινωνικούς αγώνες, αγώνες για την ισότητα, για τα δικαιώματα των εργαζομένων, εναντίον της αυθαιρεσίας των κυβερνήσεων. Όπως, δηλαδή κάθε λαϊκή μουσική, κάθε μουσική που προκύπτει μέσα από τα βιώματα των δοκιμαζόμενων λαών. Αυτή, λοιπόν, την country εκπροσωπούν οι Dustbowl στον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο Troublebound & Lonesome (On Stage Records, 2008). Και το κάνουν άκρως επιτυχημένα. Δεν πρωτοτυπούν, με την έννοια ότι κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ακούγαμε από κάποια αμερικάνικη μπάντα, αλλά η δική τους εκδοχή, έχει τσαγανό, έχει «ιδρώτα», έχει τη φλόγα ενός γκρουπ που θέλει να αποδείξει ότι η country μουσική μπορεί και να παιχτεί από μουσικούς -αλλά και να εκφράσει ανθρώπους- ενός άλλου λαού, πολύ μακριά από τον original. Διότι, όπως παγκοσμιοποιήθηκαν τα γούστα μας, οι επιλογές μας, η διασκέδασή μας, έτσι παγκοσμιοποιήθηκαν και τα προβλήματά μας. Και ο όρος Dustbowl που χρησιμοποιήθηκε στην οικονομική κρίση της δεκαετίας του 30, για τον λαό που βίωσε όλα τα προβλήματα αυτής της κρίσης, ίσως είναι ο πλέον επίκαιρος για την οικονομική ύφεση που βιώνουμε τη τρέχουσα –και όχι μόνο- δεκαετία.

Τελικά, αυτός ο δίσκος πότε βγήκε;

Μου δώρισε η φίλη μου η Βασιλική (χαιρετίσματα στη Ρόδο) πριν 2 μήνες το βινύλιο των καναδών The Souljazz Orchestra με τίτλο Freedom No Go Die. Ομολογώ ότι δεν τους ήξερα. Με την επιστροφή μου από τις διακοπές, αυτές τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, τον άκουσα προσεκτικά, χωρίς να ψάξω λεπτομέρειες για το ποιοι κρύβονται πίσω από τους ωραίους ήχους. Εξάλλου, στην πίσω πλευρά του δίσκου, η ημερομηνία 2008 με βεβαίωνε για νέα κυκλοφορία, οπότε μου έδινε και ένα παραπάνω κίνητρο να τον παρουσιάσω στο Atraktos. Όμως, αυτές τις μέρες που έψαξα λεπτομέρειες, διαπίστωσα τα εξής: το ίδιο το εξαμελές συγκρότημα στο site του αναφέρει ότι ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2006. Στο allmusic.com είναι η 2α Απριλίου 2007 που αναγράφεται ως επίσημη κυκλοφορία του δίσκου, ενός, όπως γράφω και παραπάνω, το δικό μου βινύλιο αναγράφει 2008. Αφήστε που η δικιά μου εκδοχή έχει μόλις 8 κομμάτια, έναντι 9 των άλλων! Να μη τα πολυλογώ, όμως: όποτε και να κυκλοφόρησε, όσα κομμάτια και να έχει, δεν παύει το Freedom No Go Die: An Exploration of the Revolutionary Sounds of Afrobeat Music (Do Right! Music, 2008;, 2007;, 2006;) να είναι ένα χαρμάνι παραδοσιακών ήχων από την Αφρική, την Καραϊβική και άλλα «εξωτικά» μέρη, με σύγχρονη παραγωγή και όμορφα φωνητικά. Ταιριάζει και με το «αγωνιστικό» της προηγούμενης παραγράφου. Το Mista President είναι κομματάρα αφιερωμένη από εμάς σε όλους τους «καλούς» κυβερνήτες μας… Και να μην ξεχάσω: την άλλη Τρίτη, 23 Σεπτεμβρίου 2008, κυκλοφορεί το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο Manifesto. Και αυτό είναι σίγουρα του 2008…

• Εκτός από το Manifesto, την άλλη Τρίτη κυκλοφορεί και το MyBlogBook #38.
• Τελικά, όλα τα σημερινά θέματα έχουν κάτι το αγωνιστικό μέσα τους, ε; Τυχαίο ήταν...
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.filmreference.com. Η δεύτερη και το πρώτο εξώφυλλο από το www.myspace.com/thedustbowl. Η τρίτη από το www.souljazzorchestra.com. Το δεύτερο εξώφυλλο από το www.allmusic.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος