MyBlogBook #38 23/09/2008

Προ-αστεια-κός…

Παλιό αλλά επίκαιρο. Παλιό, γιατί συνέβη την Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008, επίκαιρο γιατί εχθές Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008 γιορτάστηκε η Πανευρωπαϊκή Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο. Χρησιμοποίησα, λοιπόν, στις 10/9 τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο της Θεσσαλονίκης, στην τέταρτη μέρα της επεκταμένης λειτουργίας του, κάνοντας τη διαδρομή από Λάρισα προς την πόλη μας. Μερικές γκρίνιες: πρώτον, δεν μπορεί κάποιος να μάθει μέσω internet τα δρομολόγιά του. Το site του ΟΣΕ πρέπει να είναι από τα χειρότερα παγκοσμίως στο θέμα της ενημέρωσης του κοινού για δρομολόγια. Δεύτερον, είναι αστείο σε ένα Μέσο Μεταφοράς που θεωρείται κομμάτι των αστικών συγκοινωνιών της μητροπολιτικής πόλης (εν προκειμένω της Θεσσαλονίκης), να πρέπει να περιμένει κάποιος στην ουρά στο εκδοτήριο για να βγάλει κανονικό εισιτήριο τρένου. Τουλάχιστον στη Λάρισα έτσι είναι το σύστημα. Δεν υπάρχουν αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων. Τρίτον, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν καθυστερήσεις. Θα μου πεις, μην είσαι υπερβολικός, έτυχε. Αλλά, αν πάρουμε το νόμο των πιθανοτήτων, είχα πολλές περισσότερες πιθανότητες να πετύχω στις 12 συνολικά ημερήσιες διαδρομές ένα on time τρένο, παρά ένα με καθυστέρηση. Τελικά το δικό μου ξεκίνησε με 2 λεπτά καθυστέρηση και έφτασε με 8. Σύνολο διαδρομής 1 ώρα και 39 λεπτά. Δεδομένου ότι η απλή αμαξοστοιχία που υπήρχε μέχρι στιγμής, συνέδεε Θεσσαλονίκη-Λάρισα σε 1 ώρα και 35 λεπτά και το εισιτήριό της κόστιζε περίπου το 60% του προαστιακού, δεν βλέπω τι ακριβώς καινούριο έφερε τελικά ο τελευταίος; Μόνο ίσως ότι δεν έχει το θόρυβο της κλασικής αμαξοστοιχίας. Ποια; Τη μεγαλύτερη συχνότητα δρομολογίων; Μα, αφού δεν μπορείς να τη μάθεις… Τέταρτο και τελευταίο, οι ελεγκτές. Δεν μου αρέσει να γενικεύω, ή να εξισώνω όλους του υπαλλήλους ενός κλάδου με έναν στερεοτυπικό χαρακτήρα, αλλά για τις ανάγκες αυτού που θέλω να γράψω, θα το κάνω. Νομίζω ότι στην Ελλάδα, χειρότερος από αυτόν που έχουμε ονομάσει δικαίως ή αδίκως ως ταρίφα, είναι ο ελεγκτής του ΟΣΕ. Με ένα ύφος βαρύμαγκα, με μια συμπεριφορά «έχω εξουσία εδώ μέσα και μην τολμήσεις να την αμφισβητήσεις» και με ένα αγενέστατο στυλ, εκτιμώ ότι αποτελεί ένα ζωντανό απομεινάρι της παλιάς Ελλάδας, η οποία μέσω του προαστιακού νομίζει πως εκσυγχρονίζεται. Αστείο…

Πρ-ΟΣΕ-χώς…

Ανέφερα παραπάνω το site του ΟΣΕ και θυμήθηκα το εξής: αρχές Σεπτέμβρη, πριν ανακοινωθεί η συναυλία των REM στην Αθήνα, ο φίλος μου ο Γιάννης έριξε την ιδέα να πάμε να τους δούμε στην Κωνσταντινούπολη στις 4 Οκτωβρίου. Τους REM δεν τους πολυακούω πια, αν και μεγάλο μέρος της μουσικής μου εφηβείας ανήκει σε αυτούς. Το ότι όμως είχα χάσει εκείνη την εμφάνισή τους το καλοκαίρι του 1999 στην Αθήνα για χάρη ενός άθλιου Σαββατοκύριακου στο Νέο Μαρμαρά Χαλκιδικής με την τότε κοπέλα μου, με εξοργίζει ακόμα. Έτσι, επιδιώκω κάποια στιγμή να επανορθώσω. Θεώρησα, λοιπόν, πως είναι μια πολύ καλή ιδέα και άρχισα να κανονίζω πώς θα μπορούσαμε να πάμε. Γνώριζα ότι υπάρχουν κάποια τρένα που ξεκινούν από Θεσσαλονίκη και πηγαίνουν απευθείας Κωνσταντινούπολη, αλλά δεν ήξερα ακριβώς το πότε και πώς. Επισκέφθηκα λοιπόν την ιστοσελίδα του ΟΣΕ, αλλά καμιά πληροφορία δεν ήταν διαθέσιμη. Οπότε αναγκάστηκα να googlάρω τον όρο Turkish Railways… Μετά από λίγο είχα μάθει τι ώρα ξεκινάει, τι ώρα φτάνει και πόσο κοστίζει η διαδρομή μέσω των τουρκικών σιδηρόδρομων. Οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι θα μας ενημερώσουν προσεχώς. Σίγουρα…

Ο ΑΣΘ-μαίνων συγγενής…

Ας γκρινιάξω και για τα λεωφορεία. Στη χθεσινή λοιπόν γιορτή της Πανευρωπαϊκής Ημέρας χωρίς Αυτοκίνητο στην πόλη της Θεσσαλονίκης υπήρξε κυκλοφοριακό χάος. Όπως καταλαβαίνει κανείς το μήνυμα για μια ακόμα χρονιά δεν πέρασε… Εμείς οι λίγοι που αποφασίσαμε να μην χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητό μας (αν και στη θέση μας άλλος με δεδομένες τέτοιες διαδρομές που κάνουμε καθημερινά για τη δουλειά μας ούτε που θα το σκεφτόταν), απλά «αλαφρύναμε» λίγο αυτούς που το χρησιμοποίησαν… Ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης πάντως δεν βοήθησε και πολύ στο να περάσει το μήνυμα. Αν και πολύ λιγότερα τα διαφυγόντα κέρδη που θα είχε σήμερα σε σχέση με τον ΟΑΣΑ της Αθήνας, ο ΟΑΣΘ του 1.000.000 εν δυνάμει επιβατών αποφάσισε τη δωρεάν μεταφορά να την προσφέρει μόνο από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ. Αντιθέτως, στην Αθήνα, με τους 4.500.000 εν δυνάμει επιβάτες τα Μέσα Μεταφοράς ήταν δωρεάν όλη την ημέρα. Τι χαζοί…

Ο Α-πλός πολίτης πληρώνει…

Εν τω μεταξύ, μετά το οικονομικό κραχ της προηγούμενης εβδομάδας στις ΗΠΑ, για την ίαση του οποίου τα δημόσια ταμεία θα χρηματοδοτήσουν τα ιδιωτικά, εμείς στην Ελλάδα αποφασίζουμε πως δεν μπορούμε να έχουμε βιώσιμο δημόσιο αερομεταφορέα και πως για την εξυγίανσή του πρέπει να πωληθεί σε ιδιώτες… Μα δεν βλέπουν; Η οικονομία της αγοράς περνά τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, όσο και αν οι φανατικοί της δεν θέλουν να το παραδεχτούν, ο καπιταλισμός δέχεται βοήθεια από κρατικές πηγές για να σωθεί και εμείς κάνουμε την αντίθετη πορεία… Πάντως αυτό με τα 700 δις $ που θα δώσει η κυβέρνηση του Μπους για να αγοράσει τα δάνεια των τραπεζών είναι απίστευτο, αλλά αποτελεί και μια ακόμα «ύβρη» στο μόχθο του απλού κόσμου για να βγάλει απλά τα προς το ζην και να βελτιώσει τη ζωή του. Γιατί, το σίγουρο είναι ότι και πάλι μέσω των φορολογικών αυξήσεων στους απλούς πολίτες θα επιστρέψουν αυτά τα χρήματα στον κρατικό «κορβανά». Το πιο αστείο πάντως ήταν η απόφαση δέκα μεγάλων τραπεζών να φτιάξουν ένα κοινό (common) ταμείο βάζοντας από 7 δις $ η καθεμιά ώστε να μπορούν να αντλούν κεφάλαια από εκεί οποιαδήποτε στιγμή παρουσιάζουν κίνδυνο ρευστότητας. Common ταμείο λοιπόν. Άρα; Ο καπιταλισμός θωρακίζεται εναντίον της κρίσης με commonιστικές μεθόδους…

Ας κλείσω με κάτι μουσικό…

Στο Reworks δεν πήγα τελικά… Βέβαια και για το Reworks άτομα σαν κι εμένα δεν ανήκουν στο βασικό target group του, οπότε δεν πρέπει να πολυστενοχωρήθηκε… Εξάλλου, έμαθα ότι είχε πολύ κόσμο, ιδιαίτερα το Σάββατο. Όμως, έμαθα από το φίλο μου το Γιώργο το ότι αυτός ο πολύς κόσμος εμφανίσθηκε μετά τη 1 το βράδυ αφήνοντας τον Jimi Tenor να παίζει μπροστά σε 50 άτομα. Η Θεσσαλονίκη δεν αλλάζει, δυστυχώς… Θεωρώ ότι ο παράγοντας που με κράτησε κυρίως μακριά από το Reworks (πέρα από κάποιους προσωπικούς λόγους που δεν μου έδιναν ιδιαίτερη διάθεση, αλλά και την απότομη αλλαγή του καιρού) ήταν το γεγονός πως δεν υπήρχαν πολλά live acts, ενώ και αυτοί που έπαιζαν ως dj μού ήταν κυρίως άγνωστοι. Σκέφτηκα, λοιπόν, μήπως εναλλακτικά παρακολουθούσα τον DJ Spooky στο Φεστιβάλ της Νεολαίας Συνασπισμού. Αλλά φαντάζομαι δεν ήταν ο πραγματικός Dj spooky μιας που στα δυο του site δεν μνημόνευε τέτοια εμφάνιση… Οπότε, απλά επισκέφθηκα τον φίλο μου τον Ανδρέα. Αυτός μεταξύ άλλων, μ’ έβαλε να δω το ντοκιμαντέρ The Power of Salad & Milkshakes (2003). Ένα ντοκιμαντέρ που ακολουθεί την αμερικάνικη –ας πούμε- περιοδεία εν έτι 2001 του noise συγκροτήματος Lightning Bolt. Τους Lightning Bolt τους είχα ακούσει μόνο διάσπαρτα σε συλλογές περιοδικών κυρίως χωρίς να μου κάνουν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση στην επιφανειακή ακρόαση τέτοιων συλλογών. Όμως, το live είναι άλλο πράμα. Ακόμα και αν το βιώνεις για πρώτη φορά μέσω dvd. Το ντουέτο των Lightning Bolt δεν δίνει συνηθισμένα live. Εμφανίζεται σε μικρούς μη συναυλιακούς χώρους (ακόμα και σε κουζίνα σπιτιού έπαιξαν) έχοντας γύρω τους, σχεδόν επάνω τους, τους φανατικούς τους ακροατές. Η ένταση που βγαίνει από την κιθάρα και τα ντραμς, η πώρωση των ακροατών, η σταδιακή εξέλιξη του αρχικού θορύβου σε ξεσηκωτική μελωδία, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των live που παρουσιάζονται στο video. Και όλα αυτά με ενθουσίασαν. Μπορεί, λοιπόν, να μην άκουσα τους περίπου 50 καλλιτέχνες του Reworks, όμως η βραδιά δεν πήγε χαμένη. Αφήστε που, αν όντως οι Lightning Bolt συνεχίζουν και σήμερα να δίνουν τέτοια live, με έβαλαν σε σκέψη για την επερχόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία τους το Νοέμβρη… (Εκτός αν συμπέσει με την εμφάνιση του Rafael Anton Irisarri στις 2 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη… Πάντως με τον Matt Elliot στις 12 Οκτωβρίου δεν συμπέφτει…).

• Το μόνο που με χάλασε με το ντοκιμαντέρ για τους Lightning Bolt ήταν ότι το παρακολούθησα σε οθόνη υπολογιστή. Όλη τη βδομάδα, όλες μου οι δουλειές γίνονται εκεί μπροστά. Όχι και το Σάββατο…
• Άντε να κλείσω να φύγω από μπροστά της… Την Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008 το MyBlogBook #39. Λες στο #40 να προσφέρω και εγώ σαν το Sonik δωρεάν 7”; Έχω κάτι stock…
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη και η δεύτερη φωτογραφία προέρχονται από το www.flickr.com. Η τρίτη από το http://laserbeast.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος