MyBlogBook #39 30/09/2008

Προσκλήσεις και προκλήσεις…

Σε λίγες μέρες το MyBlogBook συμπληρώνει 9 μήνες παρουσίας στο Atraktos. Δεν έχει σκοπό να συνεχίσει επ’ άπειρον, αλλά αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο θα αναφερθώ τις επόμενες εβδομάδες. Στις αρχές, λοιπόν, της εμφάνισης της στήλης αυτής στο περιοδικό, δέχτηκα κάποιες προ(σ)κλήσεις από δύο φίλους blogger για να συμμετέχω με την πρότασή μου σε κάποια διαδικτυακά παιχνίδια-αλυσίδα. Δηλαδή, συμμετέχω και μετά προκαλώ άλλους 5 να κάνουν το ίδιο. Η πρώτη είχε έρθει από τον Zpi (zpiderland.blogspot.com) με τον οποίο γνωριζόμαστε κανονικά (πρόσωπο με πρόσωπο) από το 1996. Η δεύτερη από τον Fuzzyburlesque (fuzzyburlesque.blogspot.com) με τον οποίο γνωριζόμαστε κατά τον ίδιο τρόπο (πρέπει να τα διευκρινίζουμε αυτά στη σημερινή εποχή των ιντερνετικών φίλων) από το 2004. Δε συμμετείχα. Τους εξήγησα τους λόγους μέσω e-mail. Ελπίζω να με κατάλαβαν. Το πιο βασικό σημείο άρνησής μου ήταν ότι έβλεπα το MyBlogBook πιο πολύ ως μια εβδομαδιαία στήλη ενός ηλεκτρονικού περιοδικού και λιγότερο ως ένα blog. Ήταν και άλλοι λόγοι, αλλά δεν χρειάζεται να αναφερθώ τώρα σε αυτούς. Αν έχεις συνεχίσει να διαβάζεις μέχρι εδώ και δεν έχεις αλλάξει ιστοσελίδα, θα αναρωτιέσαι γιατί έχω κάνει τέτοιον πρόλογο σήμερα…

Steveμαντήρας…

…ο πρόλογος γίνεται γιατί σήμερα θα απαντήσω στην πρόσκληση-πρόκληση που μου έκανε ο Γιάννης Σημαντήρας μέσω της εκπομπής του στον 958 Fm της Θεσσαλονίκης τη Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Γιάννης Σημαντήρας είναι από τις πιο άξιες, ιδιαίτερες και σταθερές σε διάρκεια και απόδοση ραδιοφωνικές παρουσίες της Θεσσαλονίκης. Δε τα γράφω αυτά για να τον κολακέψω. Ξέρει ότι τα πιστεύω εδώ και χρόνια. Εξάλλου, εμένα με είχε γνωρίσει ως φανατικό ακροατή των "Διαμαντιών" του από το 1990-91 στον FM 101. Τον θυμάμαι το 1992 να κοκκινίζει όταν, συναντώντας τον πρόσωπο με πρόσωπο για πρώτη φορά στο δισκοπωλείο Billboard της Προξένου Κορομηλά στο οποίο τότε εργαζόταν, του είχα εκφράσει το θαυμασμό μου για τις εκπομπές του (προσπαθώ να θυμηθώ τι είχα αγοράσει εκείνη τη μέρα, πρέπει να ήταν το 12ιντσο Gepetto EP των Belly). Ο Γιάννης έχει διάφορα μουσικά κολλήματα στις εκπομπές του που τον κάνουν ξεχωριστό. Ένα από αυτά είναι ο Steve Wynn. Η πρό(σ)κληση έχει να κάνει με τον αμερικανό τραγουδοποιό. Γιατί απαντάω σε αυτήν και όχι στις παραπάνω; Κυρίως γιατί εδώ πέρα ο Σημαντήρας με προκαλεί να αποκαλύψω την αντιπρότασή μου για μια άποψη που έχω για τον Wynn. Να μπω στη διαδικασία να προτείνω το κάτι διαφορετικό όπως το πιστεύω εγώ. Να μη μένω μόνο στα κριτικά λόγια που γράφω στα τελευταία live reviews μου για αυτόν (τον Wynn). Όπως γίνεται κατανοητό, φαντάζομαι και από τους φίλους μου της πρώτης παραγράφου, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εντελώς διαφορετική πρόσκληση. Οπότε, η δέσμευσή μου στην ίδια εκπομπή ότι θα απαντήσω σήμερα Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008 πραγματοποιείται παρακάτω…

“Why?”

Πώς προέκυψε η πρό(σ)κληση; Εκείνο το βράδυ, ο Γιάννης ενημέρωνε εμάς τους ακροατές του πως o Wynn στη νέα του περιοδεία που ξεκινάει αυτές τις μέρες δεν θα περάσει από την Ελλάδα. Οπότε πρότεινε μεταξύ αστείου και σοβαρού να αναλάβουμε από κοινού, ακροατές και αυτός, να τον φέρουμε στη Θεσσαλονίκη. Εγώ με mail που έστειλα στο Γιάννη την ώρα της εκπομπής, συμφώνησα. Με τον όρο, όμως, να μην παίξει στο live του Dream Syndicate. Αυτή είναι ουσιαστικά η κριτική που κάνω στον Wynn τα τελευταία χρόνια. Δεν τον κριτικάρω για τα άλμπουμ του, τα οποία μάλιστα δεν τα ακούω πια με την ίδια θέρμη που τα άκουγα παλαιότερα (το τελευταίο ειδικά, Crossing Dragon Bridge, δεν το έχω αγοράσει ακόμα). Διαφωνώ με την επιλογή του σε κάθε live να ερμηνεύει πάντοτε πολλά τραγούδια του από τους δίσκους των Dream Syndicate. Ιδιαίτερα μάλιστα που αυτά είναι κάθε φορά τα ίδια. Βέβαια, μπορεί να υπάρχουν πολλά ελαφρυντικά γι αυτό και εγώ να σκεφτώ και άλλα τόσα. Η γνώμη μου όμως είναι η εξής: ο Wynn έχει μια προσωπική καριέρα που κοντεύει 20ετία μετά τους Dream Syndicate. Εγώ, καθώς και πολλοί άλλοι της ηλικίας μου, μάθαμε και αγαπήσαμε τον Wynn από τους δίσκους του Wynn, όχι από τους Dream Syndicate. Νιώσαμε το ταλέντο του μέσα από τα τραγούδια όλων αυτών των δίσκων που κυκλοφόρησε μόνος του. Στην πορεία «τριφτήκαμε» και με τα παλιά. Άρα, δεν μπορεί ο ίδιος να ακυρώνει αυτό το πλούσιο παρελθόν. Επιπλέον, κάθε συναυλία πρέπει να είναι αυτό που λέει η αφίσα. Έρχεται να παίξει ο Steve Wynn; Καλώς να έρθει. Να παίξει όμως τη δισκογραφία του. Αλλιώς, ας επανασυνδέσει τους Dream Syndicate. Πώς το έκανε με το άλλο του project, τους Danny & Dusty; Έρχονται οι Chris & Carla; Μπράβο, αλλά όχι να γεμίζουν το σετ τους με τραγούδια των Walkabouts. Θα έρθει μεθαύριο (με το καλό στις 12 Οκτωβρίου) ο Matt Elliot; Τα ίδια θα γράψω, έτσι και αρχίσει να παίζει Third Eye Foundation ή Flying Saucer Attack…

“How’s my little… list?”

Για να μην πλατειάζω. Ο Γιάννης με προκάλεσε, μέσω του μικροφώνου του στον 958 Fm, να γράψω μια λίστα με τραγούδια που προτείνω. Αν και είναι προφανές από τα παραπάνω με τι δεν θα είχα πρόβλημα να παίζει, έτσι για το παιχνίδι της υπόθεσης αναφέρω τα παρακάτω: επιλέγω 11 κομμάτια, θεωρώντας πάντα ως δεδομένο ότι σε κάθε συναυλία παρουσιάζεται και μεγάλο μέρος του υλικού του τρέχοντος δίσκου. Έτσι, στην τωρινή του περιοδεία που είναι για το άλμπουμ Crossing Dragon Bridge, ένα μάλλον πιο χαμηλότονο άλμπουμ, θα διάλεγα αναλόγως τα εξής: το Tuesday από το Dazzling Display, τα Blackout και Death Valley Rain από το Here Come the Miracles, το Freak Star από το …Tick…Tick…Tick, το Black Magic από το Sweetness & Light, το Mandy Breakdown από το My Midnight, το Charcoal Sunset από το Static Transmission και τα Epilogue, Stare It Down, For All I Care από το αριστούργημά του, το Melting In The Dark. Και αν ήθελε διακαώς να παίξει και κάτι από τους Dream Syndicate θα του πρότεινα να έκλεινε το live με το Forest for the Trees…

Δεν έμεινε χώρος για τίποτε άλλο…

Είχα και άλλα θέματα στο μυαλό μου, αλλά η συγγραφή του σημερινού MyBlogBook αποδείχτηκε ιδιαίτερα Steveμαντηρική… Απλά, το μόνο που πρέπει να σημειώσω είναι το εξής: τόλμησε να δεις το Φορτίο 200 (Cargo 200) που παίζεται μέχρι αύριο Τετάρτη στο Ολύμπιον (και φαντάζομαι δύσκολα να συνεχιστεί, αφού στη σαββατιάτικη νυχτερινή προβολή ήμασταν 15 άτομα). Ένα ωμό ρωσικό φιλμ για τα χρόνια του «υπαρκτού» σοσιαλισμού της δεκαετίας του 80 με ένα αληθινό περιστατικό που ούτε η πιο νοσηρή φαντασία θα μπορούσε να γράψει. Ο σκηνοθέτης Αλεξέι Μπαλαμπάνοφ με μια άψογη αισθητική, αλλά χωρίς διάθεση «μελώματος» των σκηνών του, παραδίδει ένα μάθημα σε εμάς που επιχαίρουμε αυτές τις ημέρες με την παρακμή του «υπαρκτού» καπιταλισμού. Το διεφθαρμένο σύστημα είναι το ίδιο δολοφονικό είτε σοσιαλιστικό είτε καπιταλιστικό. Το δόγμα, η προσκόλληση σε μια θεωρία είναι το ίδιο αποχαυνωτική, είτε δεξιά είτε αριστερή…

• Την Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008 σαρανταρίζουμε…
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.myspace.com/diamonds102fm. Η δεύτερη από το www.myspace.com/stevewynnthemiracle3. Η τρίτη από το independencedays.wordpress.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος