Home
News
Foreign Office
Local
Ελληνική
Metal
Punk/hc/emo
Live
Συνεντεύξεις
Cinefreak
Θέατρο/χορός
Books, magz
Τι παίζει, που
Special
Aρθρα
Mp3s/Video
Atrakt-ed
Links
 
Αναζήτηση

 

MyBlogBook #47

25/11/2008

Πρώτες ενδείξεις…

Μόλις τρεις εβδομάδες έχουν περάσει, οι πανηγυρισμοί ίσα που έχουν κοπάσει, την προεδρία ακόμα δεν έχει αναλάβει, κάποιοι «πανηγυρίζουν» ότι το είχαν καταλάβει… Με αυτό το αυθόρμητα εμπνευσμένο τετράστιχο αναφέρομαι στον Ομπάμα και τις επιλογές του οι οποίες άρχισαν ήδη να κατακρίνονται από ειδικούς του πολιτικού ρεπορτάζ. Κατακρίνονται κυρίως διότι στο επιτελείο του επέλεξε μέχρι στιγμής ένα μεγάλο αριθμό «κλιντικών», δηλαδή ανθρώπων που με τις επιλογές και ενέργειές τους σημάδεψαν τη μαύρη εποχή τού κατά τα άλλα «δημοκρατικού» προέδρου της δεκαετίας του 90. Ήδη στο MyBlogBook έχω εκφράσει κάποιες αμφιβολίες για το μέγεθος της αλλαγής που μπορεί να φέρει ο Ομπάμα. Προτιμώ να περιμένω να ζήσω και τους πρώτους του μήνες στην προεδρία. Αλλά, αυτές οι αρνητικές κρίσεις έχουν αρχίσει να με επηρεάζουν…

Αβανταδόροι…

Είχα υποσχεθεί την προηγούμενη εβδομάδα ότι θα κάνω σήμερα μια κριτική στα έντυπα που κάθε χρόνο με αφορμή το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αφιερώνουν ολόκληρα τεύχη, ή μεγάλο μέρος τους, στη «Νύμφη του Θερμαϊκού». Η αλήθεια είναι πως έχει καταλαγιάσει ένα κομμάτι του εκνευρισμού μου με αφορμή αυτά που διάβασα, ή που δεν διάβασα, στις κυκλοφορίες αυτές, με αποτέλεσμα να μην ξέρω πόσο αξίζει πια να αναφερθώ στο γιατί ενίσταμαι. Επιγραμματικά όμως: έχω κουραστεί σε τέτοια αφιερώματα να εκθειάζονται οι φίλοι αυτών που γράφουν, ή οι φίλοι αυτών που ενημέρωσαν επιφανειακά τον αθηναίο συντάκτη για το ότι τάχα «αξίζουν» να μνημονευθούν στο περιοδικό. Πραγματικά μερικές φορές αναρωτιέμαι, δεν ντρέπονται όλοι αυτοί οι συντάκτες να αβαντάρουν τόσο απροκάλυπτα τις παρέες τους, τους κολλητούς τους, τους γνωστούς τους; Θυμάμαι το 2000 που ξεκίνησα να γράφω ερασιτεχνικά (όπως και συνεχίζω να κάνω ακόμα) εδώ στο Atraktos, έκανα ταυτόχρονα το “manager” (τρομάρα μου, α ρε νεανικές τρέλες!) στους ακόμα τότε χωρίς δισκογραφική εταιρία Scab Level. Ο Κυριάκος Σκορδάς, ο εκδότης μας, μου έλεγε (όχι αυτολεξεί, αλλά κάπως έτσι): «γράψε μωρέ δυο λόγια για το live τους, σιγά την αβάντα που θα τους κάνεις». Δεν ήθελα να το κάνω. Ντρεπόμουν έστω και τον ένα αναγνώστη που μπορεί να σκεφτόταν: «Καλά, πλάκα με κάνει; (σ.σ. ο αναγνώστης θα ήταν θεσσαλονικιός). Αυτός δεν είναι που μανατζάρει τους Scab Level?»… Τελικά, έγραψα ελάχιστα γι αυτούς και μάλιστα με εντελώς κριτικά σχόλια. Με τα παιδιά είμαστε ακόμα φίλοι και δεν έχουν ποτέ διαμαρτυρηθεί γι αυτή μου την επιλογή. Αντιθέτως, στην πλειοψηφία τους οι συντάκτες τέτοιων εντύπων κάνουν αβάντες. Αβάντες, από τις οποίες δεν νομίζω ότι κερδίζει κανείς βέβαια και πολλά πράγματα. Απλά γεμίζουν ανούσιες σελίδες. Παράδειγμα: μας παρουσιάζουν ως ένα από τα συγκροτήματα της χρονιάς, το οποίο μάλιστα σημάδεψε με την κυκλοφορία του το 2008, ένα συγκρότημα το οποίο έχει να κυκλοφορήσει δίσκο από το 2005! Το ίδιο αυτό συγκρότημα πέρυσι, σε άλλο περιοδικό, ήταν στα ονόματα της Θεσσαλονίκης που σημάδεψαν το 2007, χωρίς όμως να έχει κάνει πάλι τίποτα… Δεν είναι μόνο αυτό το παράδειγμα. Αυτό είναι το πιο κτυπητό. Υπάρχουν και άλλα που αφορούν το χώρο της μουσικής στην πόλη... Και αναφέρομαι μόνο στη μουσική, διότι θεωρώ ότι κατέχω κάποια πράγματα για το χώρο αυτό στη Θεσσαλονίκη. Αλλά αφού είναι έτσι στη μουσική, φαντάζομαι ότι η ίδια αβάντα θα επικρατεί και σε άλλους τομείς (θέατρο, κινηματογράφο, design κτλ) τα οποία συνήθως μνημονεύονται σε αυτές τις εκδόσεις. Τι να πει κανείς…

Πάει και αυτό…

Με αυτά και με αυτά, ένα ακόμα Φεστιβάλ Κινηματογράφου τελείωσε. Τελικά φέτος είδα δύο ταινίες μόλις, από τις οποίες στην πρώτη κοιμήθηκα! Ήταν η πρώτη φορά που κοιμόμουν τόση ώρα σε κινηματογραφική ταινία… Δεν έφταιγε αυτή, αλλά η αυτοπεποίθησή μου ότι μετά από την κούραση που είχα θα κατάφερνα να δω και ταινία! Τέλος πάντων, η δεύτερη που είδα (και δεν κοιμήθηκα) ήταν το Sonic Youth: Sleeping Nights Awake, το οποίο είναι προφανές το τι έχει ως θέμα… Αποτελεί μια χαλαρή αποτύπωση ενός live του μεγάλου αυτού σχήματος στην πόλη Ρίνο των ΗΠΑ, την οποία έκαναν με τις κάμερές τους εφτά έφηβοι του Project Moonshine. Ένα Project που από ό,τι κατάλαβα έχει σκοπό να βοηθήσει τα νέα παιδιά να γίνουν καλύτεροι κινηματογραφιστές. Ομολογώ ότι δεν ενθουσιάστηκα και πολύ με το ντοκιμαντέρ, ειδικά εκεί που ο Moore έλεγε το τι φαΐ του αρέσει και τι μπύρα προτιμάει… Πιο ενδιαφέροντες ήταν ο ηχολήπτης και ο τύπος που κούρδιζε τις κιθάρες, για τις «παράπλευρες» λεπτομέρειες που μας έδιναν για το γκρουπ, παρά οι στερεοτυπικές απαντήσεις του Ranaldo για παράδειγμα. Το κακό με το ντοκιμαντέρ αυτό είναι ότι μας έδειξε πως ο χρόνος αφήνει το αποτύπωμά του και στους Sonic Youth, τους αιώνιους έφηβους στα μυαλά μας… Ειδικά οι στιγμές που ο Moore και η Gordon αποφάσιζαν να τραγουδήσουν ήταν για τα ανάθεμα…

Συναυλιακό φεστιβάλ…

Πάντως το φετινό Φεστιβάλ το έζησα κυρίως συναυλιακά, παρακολουθώντας τις 2 από τις 5 συναυλίες που διοργανώθηκαν στα πλαίσιά του. Η πρώτη ήταν η εμφάνιση της Orchestra Baobab στην Αποθήκη του Μύλου στις 19 Νοεμβρίου. Μια εμφάνιση που θα μείνει για καιρό στο μυαλό μας, για το ότι συναντηθήκαμε με μουσικές που σπανίως ακούμε ζωντανά στη χώρα μας από τους αυθεντικούς ερμηνευτές, για το ότι βρεθήκαμε μπροστά σε εξαιρετικούς μουσικούς που ξεχωριστά ο καθένας, αλλά και όλοι μαζί ταυτόχρονα άφηναν το μουσικό τους αποτύπωμα, αλλά και τελικά για την πολύ ψυχαγωγική βραδιά που πρόσφεραν. Δυο ώρες με γλυκές μουσικές από τη Σενεγάλη, από εκείνες που στην αρχή νομίζεις ότι δεν έχουν τίποτα να σου δώσουν, αλλά με την πάροδο του χρόνου σε υποβάλλουν στο ρυθμό τους, σε κάνουν να μην καταλαβαίνεις πώς σε παρέσυραν να ζητάς κι άλλο…

Συναυλιακό φεστιβάλ… Μέρος 2ο!

Την επόμενη βραδιά (Πέμπτη 20 Νοεμβρίου) στην Αποθήκη Γ στο λιμάνι έλαβε χώρα η πρώτη από τις τρεις βραδιές που διοργάνωνε το περιοδικό Muzine με αφορμή τον ένα χρόνο κυκλοφορίας του. Εδώ στη Θεσσαλονίκη η είσοδος ήταν δωρεάν γιατί η συναυλία γινόταν σε συνεργασία με το Φεστιβάλ. Το έχω ξαναγράψει ότι η Αποθήκη Γ δεν είναι για συναυλίες. Είναι μεν ωραίος χώρος, αλλά είναι τόσο δύσκολο να καλυφτεί σωστά από άποψη ήχου που δεν έχει νόημα να ξοδεύεται τόσος τσάμπα κόπος. Διότι τελικά ούτε τα συγκροτήματα το ευχαριστιούνται, ούτε εμείς. Το εμείς βέβαια είναι λίγο σχετικό, μιας που δεν ξέρω πόσοι πραγματικά ενδιαφέρονταν για τη συναυλία εκεί μέσα. Διότι εξελίχθηκε σε παρωδία. Κόσμος που μιλούσε ακατάπαυστα (ειδικά αυτοί που βρίσκονταν στον επάνω χώρο και πιθανόν να μην ήξεραν καν ότι η μουσική είναι live…), γυρνούσε την πλάτη στα συγκροτήματα, πηγαινοερχόταν ασταμάτητα και τα λοιπά γνωστά των δωρεάν συναυλιών… Θεωρώ ότι δεν μπορώ να κρίνω τις εμφανίσεις των τριών συγκροτημάτων (Jane Doe, Plumerai, Berlin Brides) κάτω από τέτοιες συνθήκες. Έχω σχηματίσει μια γνώμη, αλλά δεν τη γράφω για να μην αδικήσω κάποιον.

Πράσινο φεστιβάλ…

Να κλείσω σήμερα αυτό το «φεστιβαλικό» MyBlogBook με την πρότασή μου για το πώς μπορεί να γίνει πράσινο το 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όπως υποσχέθηκαν οι διοργανωτές για το 2009. Το βασικό και κυριότερο είναι να μην έχει κανέναν καλεσμένο από τα «πέρατα» της γης. Φιλοξενούμενοι από ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Ασία και αλλού, πρέπει να αποκλειστούν για να περιοριστούν οι μετακινήσεις που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Τα λεφτά που θα δαπανούνταν σε αυτές, να επενδυθούν σε εκδόσεις που θα αποτελούνται από ανακυκλωμένο χαρτί, σε φιλικά προς το περιβάλλον υλικά κυλικείου (και όχι αυτούς τους τόνους πλαστικού που χρησιμοποιούνται για τα ποτά των θαμώνων). Να προσκληθούν μόνο οι Songs of Green Pheasant (για ευνόητους λόγους!) να γράψουν μουσική για τη βουβή ταινία. Μείωση γενικά της κατανάλωσης ενέργειας, είτε μέσω μιας πιθανής μεταφοράς των ημερομηνιών μια βδομάδα νωρίτερα που θα περιόριζε την ανάγκη για θέρμανση με δεδομένο πως οι πρώτες μέρες του Νοεμβρίου είναι σχετικά ζεστές, ή με περιορισμό των προβαλλόμενων ταινιών. Μείωση της κατανάλωσης χαρτιού και μελανιών με περιορισμό των εκδόσεων, επένδυση χρημάτων σε πρότυπες εγκαταστάσεις που θα μπορούσαν να κάνουν το φεστιβάλ ενεργειακά αυτόνομο (μια μικρή μονάδα φωτοβολταϊκών στο λιμάνι ίσως;). Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνεις φιλικός προς το περιβάλλον (ειδικά αν δει κάποιος τα eco news του ΣΚΑΙ θα ανακαλύψει ένα σωρό), οπότε ελπίζω οι διοργανωτές να μη μείνουν μόνο στα λόγια.

  • Επιτέλους τελείωσε το Φεστιβάλ, για να μπορέσω να γράψω την άλλη βδομάδα για τη νέα παραλία.
  • Το 48ο MyBlogBook την άλλη Τρίτη 2 Δεκεμβρίου θα είναι ουσιαστικά το τελευταίο με ελεύθερη θεματολογία. Στο 49ο στις 9 Δεκεμβρίου θα γίνει ο απολογισμός της παρουσίας της στήλης στο Atraktos και στο 50ο και τελευταίο στις 16 Δεκεμβρίου θα παρουσιάσω τα άλμπουμ που αγάπησα μέσα στο 2008.
  • Η γκρίνια μου εισακούστηκε και στις 23 Ιανουαρίου 2009 παίζουν ζωντανά και στη Θεσσαλονίκη, στη Βίλκα, οι Red Snapper!
  • Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.projectmoonshine.org. Οι υπόλοιπες παραχωρήθηκαν σε μένα από τον Zpi zpiderland.blogspot.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος

Άρθρα
Πώς να αυτοσχεδιάζετε στα πλήκτρα
Τα Ζαγοροχώρια, με ελάχιστους επισκέπτες και κατοίκους
Αγγλία, Ταξίδι δυο εβδομάδων
MyBlogBook #50
MyBlogBook #49
MyBlogBook #48
MyBlogBook #47
MyBlogBook #46
MyBlogBook #45
MyBlogBook #44