KEEP ON YOUR MEAN SIDE THE KILLS Domino Records 07/08/2003

Το γκρουπ αποτελείται από έναν άντρα και μια γυναίκα. Όπως συμβαίνει και στους White Stripes και τους Raveonettes. Η γυναίκα τραγουδάει περίπου σαν την Karen O των Yeah Yeah Yeahs, ο άντρας ενίοτε και σαν Lou Reed. Και η μουσική τους πλέει σχεδόν στο ίδιο μήκος κύματος των τριών προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Το όνομά τους είναι The Kills και με τον πρώτο τους δίσκο Keep On Your Mean Side έρχονται και αυτοί να προσθέσουν έναν ακόμα καλό δίσκο στο χώρο του γνήσιου blues και rock n roll ήχου.

Τα ονόματά τους είναι περίεργα. VV η κοπέλα, Hotel ο άνδρας. Η πρώτη προέρχεται από τη Φλόριδα των ΗΠΑ, ο δεύτερος από το Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας. Η συνεργασία τους αποδεικνύει ότι όταν αυτές οι δύο χώρες έρχονται σε επαφή, εκτός από δεινά, μπορούν να προκύψουν και καλά πράγματα. Το Keep On Your Mean Side είναι ένας δίσκος που ακολουθεί όλα τα στοιχεία που κάνουν το rock n roll τόσο αγαπητό στον κόσμο και παίζεται με πάθος και συνέπεια από τους δύο καλλιτέχνες. Ποια όμως είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τους The Kills από τα τόσα γκρουπ που έρχονται στο προσκήνιο τα τελευταία δύο χρόνια και ασχολούνται με το συγκεκριμένο είδος;

Φαινομενικά, δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Θα έλεγα όμως, ότι οι The Kills ακολουθούν μια πιο elegance πορεία στη μουσική τους. Μια πορεία που δεν αποσκοπεί τόσο πολύ στο να ξεσηκώσει τα πλήθη και να προκαλέσει τον χορό. Αντίθετα, τα περισσότερα κομμάτια είναι πιο cool στο στυλ του I’m Waiting For The Man των Velvet Underground για παράδειγμα (για να πάρετε μια ιδέα). Ας πούμε, το εναρκτήριο τραγούδι Superstition έχει ένα εξαιρετικό feeling και συνεχώς περιμένεις ένα ξέσπασμα, το οποίο όμως δεν έρχεται ποτέ. Το Kissy Kissy είναι ένα τραγούδι σαν να έχει βγει από κάποιο δίσκο των Velvets, χαλαρό χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Και αν κάποια είναι πιο δυναμικά, σαν το Cat Claw ή το Fried My Little Brains, έχω την εντύπωση ότι δύσκολα μπορούν να γίνουν hits σε κάποιο καλό club που παίζει όλα αυτά τα συγκροτήματα.

Αυτό βέβαια δεν το θεωρώ μειονέκτημα. Το άλμπουμ έχει δώδεκα εξαιρετικά κομμάτια, απλά η ατυχία του είναι ότι συγκρινόμενο με το Elephant υστερεί. Και σε αυτήν τη χρονιά που κυκλοφόρησε, τη χρονιά του ελέφαντα, δύσκολα θα καταφέρει να γνωρίσει την επιτυχία που του αρμόζει. Αν όμως αγαπάτε το συγκεκριμένο είδος, μην προσπεράσετε με τίποτα τους The Kills.

Κώστας Παπασπυρόπουλος