ONE HOUR BEFORE THE TRIP 15/10/2009 AN CLUB, 02/11/2009

“Η μουσική τους, κυρίως μινιμαλιστική, σε λύτρωνε με τον επερχόμενο τρόπο κορύφωσης και ύστερα πάλι απ’την αρχή…” 07/05

Ήταν Ιούλιος του 2005, η πρώτη φορά που είδα τους One Hour Before The Trip να παίζουν ζωντανά στο bios ξετυλίγοντας τις μυστήριες μουσικές τους διαδρομές. Ένας ήχος απλωνόταν μπροστά σου, ευδιάκριτος από τις εξάρσεις, την ατμόσφαιρα και την ιδιαιτερότητά του, ορμώμενος από μια ορχηστρική, και λίγο πιο εκκεντρική, για τα “τότε” δεδομένα, μπάντα. Ερχόμενος τέσσερα χρόνια μετά σε επαφή με τη μουσική τους, συνάντησα τις ίδιες ιδιαιτερότητες αμετάβλητες, με την ίδια και αν όχι περισσότερο πολλαπλασιασμένη αξία. Τα χαρακτηριστικά εκείνα από το παρελθόν που σε γοήτευαν παρέμειναν αναλλοίωτα, κρατώντας απαράλλαχτη την ατμόσφαιρα, έχοντας ταυτόχρονα εξελίξει τις φόρμες και τον τρόπο που οι συνθέσεις σιγοβράζουν και αναπτύσσονται σταδιακά.

Με εξαίρεση τον μπασίστα, το γκουπ διατήρησε την ίδια σύνθεση, εμπλουτίζοντας τον ήχο του με περισσότερα πλήκτρα, πιανιστικά θέματα και μελωδίες από πνευστά όπως φλάουτο ή τρομπέτα (σ.σ. παρότι η δεύτερη δεν χρησιμοποιήθηκε στη συγκεκριμένη εμφάνιση). Η μουσική τους λοιπόν, είχε και πάλι αυτόν τον νωχελικό χαρακτήρα που εξελισσόταν βραδέως, μαρτυρώντας σιγά-σιγά αυτό που έχει να σου πει, πότε μέσα από ξεσπάσματα και πότε ακολουθώντας το δρόμο της ηρεμίας. Κομμάτια που παρ’όλα αυτά ξέφευγαν των εμμονών του post-rock και προχωρούσαν μέσα από αμφισβήτηση λίγο πιο πέρα, αφήνοντας αυτή τη φορά να εισχωρήσουν και στοιχεία από τη σκηνή του Chicago (βλέπε Tortoise). Ένα άλλο γεγονός σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι οι όποιες αναφορές στους Godspeed You! Black Emperor, μπάντα που είχε στιγματίσει τον ήχο τους, έχουν πλέον εκλείψει, ή καλύτερα, εμφανίζονται με τρόπο πολύ διακριτικό.

Προφανώς, σε όλο αυτό το διάστημα δόθηκε ο χρόνος και ο χώρος να εξελιχθεί ακόμα περισσότερο η φόρμα και η αντίληψη των κομματιών του γκρουπ, ανεβάζοντας ακόμα πιο ψηλά τον πύχη στον εγχώριο εναλλακτικό, πειραματικό ήχο.

Αν ήταν ωστόσο να διακρίνουμε κάποιο αρνητικό στοιχείο στον ήχο τους, αυτό θα ήταν το ότι κάποιες φορές φαίνεται να αναλώνονται υπερβάλλοντας εαυτόν. Ορισμένα κομμάτια κινούνται σε μεγάλους κύκλους, που κουράζουν τον ακροατή (ιδίως αν δεν είναι εξοικειωμένος με τον ήχο), χωρίς να τον οδηγούν σε κάποιο ποθητό σημείο. Ζωντανή απόδειξη γι’αυτό ήταν το ότι το κοινό δεν μπορούσε να καταλάβει ξεκάθαρα πότε τελείωναν κάποια κομμάτια.

Γενικά, το συγκρότημα έχει παρουσιάσει θετικά σημάδια εξέλιξης, και για όσους τους έχουν παρακολουθήσει στο παρελθόν, γινόταν αισθητό το ότι ο χρόνος έχει σμιλέψει τις όποιες γωνίες και αδυναμίες του ήχου τους.

Χάρης Αποστολόπουλος