RECOIL (ALAN WILDER & PAUL KENDALL) + ITENEF 11/4/2010 Fuzz Club, Αθήνα 15/04/2010

RECOIL / A STRANGE HOUR WITH ALAN WILDER & PAUL KENDALL

SUPPORT: ITENEF

FUZZ CLUB

11/04/10

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να αποφασίσω αν θα έδινα βάρος σ’ αυτό το κείμενο στην παρουσία ή μάλλον, στην απουσία του κόσμου απ’ αυτήν την «περίεργη ώρα» στο Fuzz, αλλά θα ήταν και παράβλεψη να μην το γράψω. Η κακή αρχή έγινε από νωρίς, όταν φτάνοντας περίπου στις οκτώ στην Πατριάρχου Ιωακείμ ήμασταν μόλις δέκα άτομα πάνω-κάτω να περιμένουμε έξω απ’ τις κλειστές πόρτες. Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν πολύ στη συνέχεια, αφού ο κόσμος μετά βίας ξεπέρασε (;) τις δύο εκατοντάδες. Ας δούμε όμως πρώτα τι ακριβώς έγινε στο live.

Λίγο μετά τις 21.35 στην σκηνή ανέβηκαν οι Itenef, πάλαι ποτέ In Trance 95, κάνοντας μάλιστα το reunion τους με τον Νίκο Βελιώτη και συγκινώντας σίγουρα τους υποψιασμένους electro ακροατές. Το set τους κράτησε για περίπου 45 έντονα, ατμοσφαιρικά λεπτά, με τις φιγούρες του Μαχαίρα και της Magdalena στα πλήκτρα να μοιάζουν με elegant, avant-garde εκπρόσωπους ενός ανώτερου πολιτισμού. Πολύ καλή εμφάνιση από την μπάντα, με ήχο που ακούγεται ολοκαίνουριος κι ας έχει πίσω του ιστορία είκοσι χρόνων.

Οι Recoil ή απλούστερα, ο Alan Wilder με τον Paul Kendall,ανέβηκαν στη σκηνή στις 22.30, στην δεξιά άκρη της, ώστε να μένει άφθονος χώρος για την προβολή των projections, αφού όπως είχε ξεκαθαρίσει και ο ίδιος ο Alan πριν ξεκινήσει η περιοδεία, το «A Strange Hour» πρόκειται για μια οπτικοακουστική εμπειρία και όχι μια ροκ εντ ρολ βραδιά. Σίγουρα ο industrial, περίτεχνος ήχος των Recoil απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό και ίσως ξένισε κάποιους λιγότερο προετοιμασμένους, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Wilder είναι σπουδαίος μουσικός, κυρίως υπεύθυνος άλλωστε για τις καλύτερες στιγμές των Depeche Mode στο στούντιο (αλλά και στα live). Και αν ο Paul Kendall – παραγωγός της Mute και σημαντική μορφή στην ευρωπαϊκή ηλεκτρονική μουσική – παρέμενε περισσότερο συγκεντρωμένος στο laptop του και στους ήχους που έπαιζε, ο Alan έμοιαζε να αναζητά περισσότερο την επαφή με τον κόσμο. Κατάλοιπο απ’ τις εποχές πιο «άμεσων» live και ας επιμένει ότι δεν θα επέστρεφε ξανά στο πρώην γκρουπ του («Γύρνα πίσω ρε!» φώναξε κάποιος πίσω μου, εκφράζοντας μάλλον αυτό που σκέφτονταν οι περισσότεροι).

Επιστρέφοντας στο θέμα του κόσμου, μπορεί οι Recoil όπως είπαμε να αποτελούν ένα σχήμα με πολύ εξειδικευμένο, ιδιαίτερο ήχο και σίγουρα δεν απευθύνονται σε αυτό που λέμε «ευρύ» κοινό. Παρ’ όλα αυτά, αν λάβουμε υπ’ όψη την περσινή απογοήτευση με τους Depeche Mode στη Μαλακάσα, το γεγονός ότι ο Alan είχε πρόσφατα εμφανιστεί με το συγκρότημα ζωντανά στο Λονδίνο, αναζωπυρώνοντας τις φήμες επιστροφής του και το ότι είχε να πατήσει στο ελληνικό έδαφος για συναυλία από τα eighties, θα περιμέναμε στρατιές στο Fuzz, έστω και μόνο απ’ τους Modικούς – για να μη μιλήσουμε για το και καλά indie, alternative κοινό της Αθήνας, που εξελίσσεται σε αστικό μύθο. Είναι μεγάλη απογοήτευση ότι ως κοινό παραμένουμε στενόμυαλοι και ανίκανοι να στηρίξουμε κάτι διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα (και ας μη βάλουμε ως δικαιολογία την «κρίση» - το εισιτήριο ήταν σε πολύ λογικά πλαίσια). Ας ελπίσουμε μόνο ότι η στάση μας γενικά δεν θα μας οδηγήσει πίσω σε εποχές που η Ελλάδα δεν υπήρχε ούτε ως σκέψη στον συναυλιακό χάρτη…

Φωτεινή Δράκου