SLEEPIN PILLOW, DUKE ABDUCTION 16/04/2010 Koo Koo 03/05/2010

Το πέρασμα του χρόνου δείχνει την περίοπτη θέση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική μουσική σκηνή τα τελευταία χρόνια και στην οποία, όχι μόνο δείχνει έντονα τα σημάδια μιας ακμάζουσας διαδρομής, αλλά δεν χάνει την ευκαιρία να παρουσιάζει την ανθεκτικότητά της απέναντι στις όποιες αντιξοότητες επιβάλλουν οι σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές μεταβολές στην χώρα. Δεν είναι και λίγο, σε χαλεπούς καιρούς να έχεις τα αντανακλαστικά για να μπορείς να αντιδράς με έναν άκρως υγειή και δημιουργικό τρόπο, σε κάθε συγκυρία που τείνει να σε υπονομεύει και να σε αγνοεί θελημένα-άθελα της.

Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν τα περισσότερα ονόματα της εναλλακτικής ποπ-ροκ κοινότητας και μαζί με αυτούς οι Duke Abduction και οι Sleepin Pillow , τους οποίους είδαμε λίγες μέρες πριν σε ένα από τα πιο εκρηκτικά live των τελευταίων ημερών.

Οι Duke Abduction είναι μια νεοσύσταση μπάντα με τόπο δράσης την Αθήνα, η οποία ξεκίνησε το 2008 θέτοντας ως πρωταρχικό σκοπό την εξερεύνηση ενός πεδίου, που μάλλον εμπεριέχει αρκετό ρίσκο για έκθεση προς το indie κοινό. Ο λόγος, ίσως, να είναι η πληθωρικότητα του χαρακτήρα της μουσικής τους, η οποία βασισμένη σε ετερόκλητες επιρροές, προσπαθεί να αναδείξει την γοητεία που αποπνέει η συνήχηση αντιδιαμετρικών παραδόσεων.

Η ζωντανή τους εμφάνιση ήταν μια πειστική απόδειξη, του ότι, ένα πείραμα με πρωτογενή συστατικά την ψυχεδέλεια, το prog rock, το kraut και ολίγον από funk, jazz πινελιές μπορεί να οικοδομήσει κάτι ενυπωσιακά δυναμικό. Αλεπάλληλες αλλαγές σε θέματα, σύνθετοι ρυθμοί με εγκεφαλικότητα, “σκεπτόμενες” μπασογραμμές και φιλόδοξα αγχωτικές και μεθοδικές κιθαριστικές μελωδίες, συνθέτουν ένα γοητευτικό μουσικό φέρεσθαι πάνω στη σκηνή. Με αρκετή έμπνευση, κατάφεραν έτσι οι Duke Abduction να αναδομήσουν μια δοξασμένη εποχή, συγχρονίζοντάς την επιτυχώς με σύγχρονα μουσικά πεδία.

Η εμφάνιση των Sleepin Pillow στην συνέχεια ήταν εξίσου εντυπωσιακή, για αρκετούς και διαφορετικούς λόγους. Το αυθόρμητο και κυρίως καλαίσθητο πάντρεμα Ανατολής και Δύσης είναι το κύριο στοιχείο που προσδίδει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη, που μέχρι στιγμής δεν έχει λάβει την πρέπουσα αναγνώριση από το ελληνικό κοινό και την προσοχή των εγχώριων διοργανωτών. Μετά την πρώτη επιτυχημένη δισκογραφική προσπάθεια “Apples on an orange tree”, το επόμενο βήμα, τους βρίσκει σε μια πιο ώριμη εποχή, κυκλοφορώντας τον προηγούμενο μήνα και το δεύτερο δίσκο τους ονόματι “Superman’s blues”. Έναν δίσκο εξίσου ευφυή με τον πρώτο, αλλά με πιο προσεγμένη παραγωγή και ξεκάθαρο το όραμα για γεφύρωση του χάσματος δύο διαφορετικών πόλων. Με παραδοσιακές ελληνικές φορεσιές, μέχρι και τη φουστανέλλα του τραγουδιστή, το στίγμα που δόθηκε έδειχνε έντονη την επιθυμία για επιστροφή στις ρίζες, υπαγορευμένη πρωταρχικά από την αισθητική της δυτικής κουλτούρας. Η έμφαση λοιπόν, δίνεται κατά κύριο λόγο στην ψυχεδελική εποχή των 70’s (βλ. πρώιμη εποχή των Pink Floyd), με τα πλήκτρα να προσδίδουν την απαραίτητη χαοτική διάσταση, δημιουργώντας ένα επιπλέον στρώμα ατμόσφαιρας και τις κιθάρες να περιπλέκονται σε μια περιπετειώδη διαδρομή. Πάνω σε όλα αυτά, αφήνεται χώρος να εισχωρούν με τον πιο “ευγενικό” τρόπο μελωδίες και ηχοχρώματα από την ελληνική παράδοση, συνεισφέροντας καθοριστικά στον ουτοπικό τους χαρακτήρα.

Μια έντονη αίσθηση επαναπροσδιορισμού του προορισμού στο μέλλον, μέσα από μια παραισθησιογόνα περιφορά στο παρελθόν.

Χάρης Αποστολόπουλος