EXPATRIATE & B-SIDES 24/09/10 ΟΞΥΓΟΝΟ LIVE, Athens 26/09/2010

«Ένα live για όσους τους αρέσει να βλέπουν τα groups την στιγμή που πρέπει» έγραφε το δελτίο τύπου και δεν μπορούσα να μη συμφωνήσω: οι Expatriate ήρθαν την Παρασκευή για να παίξουν δεύτερη φορά στη χώρα μας (μετά τη συμμετοχή τους στο Rockwave πέρσι) έχοντας πίσω τους το πολύ καλό album «In the midst of this» και έτοιμοι για την ηχογράφηση του καινούριου τους – άλλωστε η συναυλία στο Οξυγόνο Live ήταν η τελευταία πριν το στούντιο, κλείνοντας έναν προηγούμενο κύκλο εμφανίσεων σε φεστιβάλ για τη μπάντα.

Λίγο μετά τις 9.30, στη σκηνή ανέβηκαν οι B-Sides, εκ Πάτρας ορμώμενοι, που μόλις κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο album τους φέτος. Με αρκετές επιρροές (όπως άλλωστε παραδέχονται και οι ίδιοι) από μπάντες όπως οι Puressence και οι Tindersticks, κατάφεραν και ζέσταναν την ατμόσφαιρα με πολύ δεμένο και δουλεμένο ήχο και ταξιδιάρικες μελωδίες. Μου δώσανε πάντως την εντύπωση πως ίσως έχουν λίγη ανασφάλεια στην σκηνή, στην επικοινωνία τους με το κοινό – κακώς, γιατί πραγματικά με το αποτέλεσμα που βγαίνει μουσικά, δεν υπάρχει λόγος.

Οι B-Sides μας χαιρετούν και ακολουθεί ένα αρκετά μεγάλο διάλειμμα για την προετοιμασία της σκηνής, πριν εμφανιστούν οι Expatriate. Οι οποίοι Expatriate έδειξαν απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό ότι είχαν απίστευτο κέφι και ενέργεια να μεταδώσουν – δεν ξέρω αν είναι χαρακτηριστικό της «παιδικής ηλικίας» τους ως μπάντα, αφού μόλις τώρα ξεκινάνε ουσιαστικά ή αν είναι καθαρά δικό τους γνώρισμα, πάντως αμφιβάλλω αν ανάμεσα σε αυτούς που βρέθηκαν στο Οξυγόνο βγήκε έστω και ένας που να μην χόρεψε, να μην τραγούδησε ή να μην ενθουσιάστηκε μαζί τους.

Το «In the midst of this» περνάει άψογα τις εξετάσεις του στη live εκτέλεση – μάλιστα η μπάντα ακούγεται καλύτερη ζωντανά, πολύ πιο δυνατή και βαθιά. Η βαθιά χροιά της φωνής του Ben King δεν δυσκολεύεται καθόλου σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας (ακόμη και σε τραγούδια πιο «ξένα», όπως το «Missing» των Everything But The Girl που παίζουν προς το τέλος) και η επαφή του με τον κόσμο είναι πολύ καλή. Ο Damian Press στέκεται αφοσιωμένος πάνω απ’ τα keyboards του «γεμίζοντας» κι άλλο τον ήχο και αργότερα πιάνει κι αυτός την ηλεκτρική, ενώ οDavid Molland μοιάζει δεμένος με το μπάσο του, σαν επέκτασή του, παίζοντας επιθετικά και φτιάχνοντας ένα γερό rhythm section με τον ντράμερ.

Και μιλώντας για τον ντράμερ, ο Chris Kollias δεν θα μπορούσε παρά να έχει την τιμητική του – αφ’ ενός είχε γενέθλια, που τα γιόρτασε στην σκηνή με τον Molland να του ανάβει κεράκι και τον κόσμο να τραγουδάει το «happy birthday». Αφ’ ετέρου, έχει ελληνική καταγωγή και στη διάρκεια της βραδιάς μίλησε πολλές φορές ελληνικά (με αποκορύφωμα την σχεδόν σουρεαλιστική στιχομυθία, με κάποιον από τον κόσμο να τον φωνάζει «Χρήστο» και εκείνον να απαντάει: «Έλα, πες το αγόρι μου!»).

Προς τη μέση της συναυλίας, ο Ben King ζητάει απ’ τον κόσμο να σηκώσει ψηλά τα χέρια για να τραβήξει φωτογραφία που θα δείχνουν όπως είπε στα εγγόνια τους μετά από πενήντα χρόνια. Στο encore, το «Crazy» προκαλεί ένα δυνατό sing-a-long, το «loudest we’ve ever heard!» σύμφωνα με το Facebook της μπάντας. Λίγο αργότερα, ο Ben King κατεβαίνει απ’ τη σκηνή και τραγουδάει ανάμεσά μας, ενώ η εκτέλεση του «Are you awake» είναι ότι εκρηκτικότερο θα μπορούσαν να είχαν διαλέξει για φινάλε, με απανωτά χτισίματα και κορυφώσεις του ήχου.

Δυνατοί, «loud», ζεστοί, με ενέργεια και πάθος γι’ αυτό που κάνουν: αν το μέλλον των Expatriate δεν αξίζει να είναι λαμπρό, δεν ξέρω ποιων αξίζει.

Φωτεινή Δράκου