MUGIMAMA IS THIS MONLEY MUSIC? MUGISON ACCIDENTAL REC./PENGUIN 11/1/2006

Νέος δίσκος για τον νεαρό Ισλανδό Mugison . Ornelius Mugison o χαρισματικός αυτός καλλιτέχνης ξεπερνάει τα μοναχικά βουνά (lonely mountain, θυμίσου το review)του πανέμορφου 1^ου του δίσκου και μετά από τον σχετικά πιο υποτονικό δεύτερο έρχεται με έναν ξεκάθαρο τρόπο να πει πως είναι από τις πιο σπουδαίες νέες μουσικές οντότητες. Με μια πληθώρα ιδεών, αηδιαστικών και γλυκών, σαν τις σκέψεις που όλοι μας κάνουμε, αλλά ελάχιστα εκφράζουμε και όχι πάντα σε σωστό timing. Άλλοτε εκεί που πρέπει να είμαστε γλυκοί γινόμαστε απαίσιοι και αγενείς, και άλλοτε εκεί που αξίζει τον κόπο να γίνουμε απότομοι, κατεβάζουμε την ουρά μας και συμβιβαζόμαστε με το κάθε τσόλι που συναναστρεφόμαστε…

Στη μουσική η λέξη συμβιβασμός μεταφράζεται συχνά σε συνισταμένη πολλών ιδεών, όπου απλά εντοπίζεις την κάθε μια, άλλες πάλι σου ξεφεύγουν και άλλες πάλι δεν μπορεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης να σου εκφράσει. Ο Mugison μη θέλοντας να κάνει συμβιβασμό προτίμησε να βγει «χύμα», χωρίς ειρμό, όπως η σκέψη σου, που από την γκόμενα σε πάει στο γκολ που έβαλε η ομάδα σου την Κυριακή…και από κει στο παπούτσι που φθηνά είδες στο σούπερ μάρκετ…και η ΔΕΗ λήγει αύριο και…ναι σε αγαπώ κι εγώ!

Αυτή η έλλειψη ειρμού δίνει αυτό το «αρρωστημένο» και μη φυσιολογικό βρώμικο lo-fi, που από το folk και το ρέμπελο του devendra σε πετά στη βραχνάδα ενός βραχνιασμένου μίμου του Tom Waits, και στα ελεύθερα αρπίσματα των Sonic Youth…και όσα κατά μόνας η μονοδιάστατη διορατική εμπειρικά βασισμένη ικανότητα σου αναγνωρίζει. Ναι, έχει και πολλά γυναικεία φωνητικά, παρεϊτσα που ξεπερνά τη θείτσα και σου θυμίζει και τη Lydia Lunch..

Ξερνά χολή με χαμόγελο, δίνει άλλο νόημα στο ντελίριο, ρεύεται εκεί που ονειρεύεται…Η μουσική του mugison μοιάζει με ένα σπυρί της νιότης, που μπορεί όποτε γουστάρει να το ζουμπήξει και να πετάξει το πύον του στο καθρεφτιασμένο πρόσωπό του.

Νοσταλγία στο I’d ask, χαλαρή μαγκιά στο καταπληκτικό sad as a truck, επίδειξη ακουστικής κιθάρας παιγμένη με τα χέρια στον ζουρλομανδύα στο murr murr μουρμουρητό του. Όργανα απλά παιγμένα με περίπλοκο τρόπο και με ανίερη αλληλουχία, μπαλάντες σαν να βγήκαν από την ταινία Hours με τρόμο διαλύουν την όποια αγαλίαση σου δημιουργούν οι μελωδίες. Σχιζοφρενής παρουσία εγχόρδων συντροφεύουν απαγγελίες. Πλήκτρα αιθέρια μετράνε τα άστρα όταν δεν φωτίζουν το σέλας. Και αν τα αγγλικά σας είναι χρήσιμα, τα διάσπαρτα ισλανδικά που ακούγονται με γέλια και ρεψίματα, με φυσαρμόνικες και ανάσες, θα δώσουν το ανάστροφα εξωτικό ύφος. To δε artwork άπαικτο..και κατακόκκινο, βγάζει μάτια.

Ένας καταπληκτικός δίσκος, από τους πιο ξεχωριστούς του 2005, από το παγωμένο νησί του βορά που μόνιμα βοά για την άλλη προσέγγιση στη ζωή και στη μουσική. Και αν η ζωή σας απασχολεί σε άλλα επίπεδα, η μουσική του mugison θα σας ξενίσει, θα σας κεντρίσει, θα σας κολαντρίσει. Monkey music? Μπορούν οι μαϊμούδες να κάνουν μουσική, και αν ναι ποιοι είμαστε εμείς οι άσχετοι άνθρωποι να τις κρίνουμε, που ο κώλος μας δεν κοκκινίζει, ούτε από ντροπή;

Κυριάκος Σκορδάς