Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2006 – Θεσσαλονίκη

Μύλος

Ανδρ. Γεωργίου 56, Τηλ: 2310-551838

Σάββατο 18 & Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2006 – Αθήνα

Club 22

Βουλιαγμένης 22, Tηλ: 2109249814

“We Like American Music”

Όταν ακούσαμε για πρώτη φορά ζωντανά στο Θέατρο του Λυκαβηττού το «Βlister In The Sun» στις αρχές των 90’s , σύσσωμο το Ελληνικό κοινό απογειώθηκε και ταξίδεψε με τους ξεσηκωτικούς ήχους των Violent Femmes και ταξιδεύει μέχρι σήμερα. Οι εμφανίσεις τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη το 2004, έγιναν sold out σε χρόνο ρεκόρ αποδεικνύοντας ότι το πιστό κοινό τους ανανεώνεται διαρκώς και τους ακολουθεί. Οι Violent Femmes ικανοποιούν στο έπακρο τις μουσικές ανάγκες του ελληνικού κοινού, το οποίο τους αποθεώνει σε κάθε τους εμφάνιση.

ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: 33€ Προπώληση , 35€ Ταμείο

Έναρξη 21.30

Α BIT OF HISTORY…

Είναι αμφίβολο αν κανείς έχει ποτέ εκφωνήσει τις λέξεις «Milwaukee» και «γοητεία» με την ίδια ανάσα.

Η πόλη ασχολείται περισσότερο με το φαγητό, το αλκοόλ και την καλοπέραση παρά με την προβολή μιας λαμπερής εξωτερικής εικόνας. Παρ’ όλα αυτά οι κάτοικοι του Milwaukee εκτιμούν τους λόγους που κάνουν ξεχωριστή την πόλη τους- και το ίδιο νομίζουμε ότι ισχύει και για τους επισκέπτες.

Για να είμαστε δίκαιοι, το Milwaukee έχει το δικό του μερίδιο λαμπερών σημείων. Η πόλη αξιοποιεί στο μέγιστο την τοποθεσία της στη Λίμνη Michigan, με πολλά μίλια παραλίας και πάρκων, μαρίνες και ποδηλατοδρόμια. Εκτιμά τον πολιτισμό και διαθέτει ακραία μουσεία καθώς και ξακουστές καλλιτεχνικές επιχειρήσεις. Το Ηνωμένο Ταμείο Τέχνης τοποθετεί το Milwaukee στην πρώτη θέση εθνικά για τις δωρεές που συγκέντρωσε ανά πρωτεύουσα για τις τέχνες. Οι αναγνώστες του περιοδικού Home & Away κήρυξαν το Summerfest του Milwaukee ως το καλύτερο φεστιβάλ της Βόρειας Αμερικής και το Μουσείο Τέχνης της πόλης, ως το τέταρτο καλύτερο μουσείο παγκοσμίως.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Oι Violent Femmes σχηματίστηκαν το 1980 από τον πολυτάλαντο μουσικό – μπασίστα Brian Ritchie και τον ντράμερ Victor De Lorenzo. To όνομα αποτελεί μία αντιπαράθεση εννοιών: η λέξη ‘Violent’ είναι αυτο-επεξηγηματική και η λέξη ‘Femmes’ είναι λαϊκό ιδίωμα της λέξης δειλός.

Το ρυθμικό κομμάτι προσέθεσε ο έφηβος τραγουδιστής/στιχουργός Gordon Gano το 1981. Οι Gano και Ritchie είχαν προηγουμένως εμφανιστεί μαζί στην τελετή της Εθνικής Τιμητικής Κοινότητας του Gano, όπου σημειώθηκαν σκηνές πανικού. Ο Gano εκδιώχθηκε από την Κοινότητα και απεβλήθηκε από το σχολείο του λόγω αυτής της βιαιοπραγίας.

Ένα από τα πιο σταθερά σημεία της μπάντας είναι η απέχθεια που τρέφει για τις πρόβες. Εξαιτίας αυτής της αποστροφής, μετέφεραν τηνμουσική τους στους δρόμους σε μία προσπάθεια να την στεγάσουν και να κερδίσουν κάποια επιπλέον χρήματα. Σε μία από αυτές τις περιστάσεις το συγκρότημα εντοπίστηκε από τους Pretenders. H Chrissie Hynde και η παρέα της ενθουσιάστηκαν σε τέτοιο βαθμό με τα καμώματα των Violent Femmes, που τους κάλεσαν να ανοίξουν μία συναυλία τους. Το ντόπιο κοινό του Milwaukee τους δέχτηκε με ομόφωνες αποδοκιμασίες. Ωστόσο, μέχρι τη λήξη της συναυλίας οι Femmes είχαν προσηλυτίσει περίπου το 50% του κοινού. Πολλά χρόνια μετά ο Brian Ritchie συνάντησε την Chrissie Hynde, όταν οι Femmes και οι Pretenders εμφανίστηκαν σε μια ραδιοφωνική συναυλία. Εκείνη είπε: ‘ Eίστε ακόμα εδώ’.

Οι Femmes δανείστηκαν $10,000 από τον πατέρα του Victor De Lorenzo για να ηχογραφήσουν το θρυλικό πρώτο τους δίσκο το 1982. Η Slash Records στο Los Angeles ήταν η μόνη δισκογραφική που τους προσέφερε μία συμφωνία με την φοβερή προκαταβολή των $0. Η μπάντα υπέγραψε το συμφωνητικό και ξεκίνησαν τον προβλεπόμενο κύκλο των παγκόσμιων περιοδειών, ηχογραφήσεων, περισσοτέρων παγκόσμιων περιοδειών, νευρικών κλονισμών, παραιτήσεων μελών, προσωπικών δίσκων, επανασχηματισμών, περισσοτέρων περιοδειών, διαζυγίων, περισσοτέρων διαφωνιών, αποδεσμεύσεων από δισκογραφικά συμβόλαια, νέων συμβολαίων, περισσοτέρων περιοδειών, της πτώχευσης της δισκογραφικής τους εταιρίας, μηνύσεων, κτλ.

Και φτάνουμε στο παρόν. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Ένα πράγμα που παραμένει το ίδιο είναι ο ήχος του συγκροτήματος. Ο χαλαρός, αυτοσχέδιος, ακουστικός τους ήχος είναι διαχρονικός.

Ο Gordon Gano έχει χαρακτηριστεί ως ο ‘παλαιότερος εκπρόσωπος του εφηβικού θυμού’ από την Νew York Times. Λυρικά διαμάντια του Gano όπως τα ‘Why can’t I get just one?’, ‘When I’m out walking I strut my stuff, I am so strung out’, ‘ I need too many drugs!’ και ‘C’mon dad gimme the car, I’ve got a girl I wanna!’ αποτελούν φιλοσοφικούς λίθους για γενεές ροκ ακροατών. Η χαρακτηριστική, παραπονιάρικη φωνή του, που χλευάστηκε από το περιοδικό Rolling Stone το ’84 για να την ικανότητά του ‘να αδειάσει ένα δωμάτιο γρηγορότερα από μία έκρηξη μεθανίου’ είναι τώρα μία από τις πιο σημαντικές φωνές της ποπ μουσικής.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που ακολούθησαν τα βήματά του συμπεριλαμβάνονται ο Kurt Cobain, Billy Corgan, Ben Kweller, the Barenaked Ladies και Lou Reed για να αναφέρουμε μόνο μερικούς. Ο Gano κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο το 2002.

Ο μπασίστας Brian Ritchie δημιούργησε μόνος του την μανία για ακουστικό μπάσο με το επαναστατικό του παίξιμο. Οι Femmes είναι η μπάντα στην οποία κυριαρχεί περισσότερο το μπάσο στην ιστορία της ροκ μουσικής. Ο Ritchie παίζει άλλα μουσικά όργανα με το ίδιο πάθος που ένας οπαδός του ποδοσφαίρου καταβροχθίζει πατατάκια. Η πιο πρόσφατη κατάκτησή του είναι το shakuhachi (Ιαπωνικό φλάουτο από bamboo). Έχει αποκτήσει την τέχνη του Jun Shihan (καθηγητής) στον παραδοσιακό τομέα, κερδίζοντας το επαγγελματικό όνομα ‘Τairaku’, που σημαίνει ‘Μεγάλη Μουσική’. Πέραν αυτού είναι πιθανό να τον εντοπίσετε να παίζει ξυλόφωνο, didgeridoo, σαξόφωνο, κοχύλι, κτλ. στη σκηνή μαζί με τους Femmes. Oι Femmes δεν χρησιμοποιούν set list. Αντιθέτως, ο Brian ανακοινώνει τα τραγούδια στη σκηνή, προσθέτοντας έτσι μια δόση αυθορμητισμού στην όλη διαδικασία. Ο Ritchie έχει κυκλοφορήσει 5 προσωπικούς δίσκους.

Ο Victor De Lorenzo έχει επιστρέψει στα μουσικά δρώμενα μετά από μια εκτεταμένη απουσία. Ο μινιμαλισμός είναι μια συνηθισμένη λέξη στον χώρο της ροκ κριτικής. Ο De Lorenzo είναι ένας από τους λίγους αληθινά μινιμαλιστές ντραμερ της ροκ. Ο σκηνικός του εξοπλισμός περιλαμβάνει snare drum, tranceaphone και ένα μόνο κύμβαλο. Παρ’ όλα αυτά όμως, έχει την ικανότητα να παράγει ένα από τα πιο εκρηκτικά shows του πλανήτη με την λιτή παλέτα κρουστών ήχων. Η σκηνική του φιλοσοφία είναι να ‘κλέβει την προσοχή’ με ντανταϊστικές ενέργειες, χρησιμοποιώντας το backdrop για να αφήσει σεξουαλικά υπονοούμενα και κινούμενος νευρικά κατά τη διάρκεια συγκινητικών τραγουδιών, τοποθετώντας τις μπαγκέτες στα ρουθούνια του. Ο De Lorenzo τελειοποίησε την μέθοδό του όταν ήταν ερασιτέχνης στη σκηνή και στην οθόνη.

Είναι ο μοναδικός ροκ ντράμερ στην ιστορία που χρησιμοποιεί κυρίως πινέλα παρά τις πιο συνηθισμένες και κοινώς αποδεκτές μπαγκέτες.

Έχει επίσης τέσσερις προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό του που φανερώνουν το ταλέντο του ως τραγουδιστή και συνθέτη.

Με την πάροδο των χρόνων οι Violent Femmes ταξίδεψαν με τη μουσική τους σε ποικίλα παράλογα μέρη, από μπαρ ομοφυλοφίλων ως και το Carnegie Ηall, τον Βόρειο Πόλο (όπου έδωσαν την πιο ‘βόρεια’ συναυλία στην ιστορία του ροκ), σε σχολεία για τους διανοητικά καθυστερημένους , στο Royal Albert Hall στo Woodstock ’94 και σε περισσότερες από 400 πόλεις σε 40 χώρες. Έχουν εμφανιστεί σε όλες τις 50 πολιτείες Αμερικής.

Έχουν κυκλοφορήσει 10 δίσκους. Ο πρώτος τους δίσκος έχει την ιδιαιτερότητα ότι είναι το μόνο άλμπουμ στην ιστορία του περιοδικού Billboard που έχει γίνει πλατινένιο χωρίς να εμφανιστεί στο top 200.

Αλλά ίσως το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Violent Femmes είναι η σχέση τους με το τέταρτο μέλος τους, όπως αποκαλούν το κοινό τους. Κανένα άλλο συγκρότημα της ροκ δεν έχει παραμείνει ενεργό για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, διατηρώντας αυτά τα δημογραφικά. Οι Femmes έχουν κάποιους θαυμαστές που μεγάλωσαν μαζί τους και οικογένειες με θαυμαστές τριών γενεών.

Αλλά το κοινό στο σύνολο του απαρτίζεται από μαθητές λυκείου και φοιτητές που ανέκαθεν αποτελούσαν τον κεντρικό άξονα του κοινού των Femmes. Η επιρροή της «Εικόνας του Dorian Gray» είναι μοναδική στον κόσμο της ποπ. Είστε ευπρόσδεκτοι να γιορτάσετε μαζί με τους Femmes την τρίτη δεκαετία παράνοιας που διανύει η μπάντα.