 |
|
|
|
NUCLEAR DAYDREAM
|
Είναι δεδομένο. Ο Joseph Arthur αποτελεί για μένα έναν από τους σημαντικότερους singers – songwriters της γενιάς μου. Μπορεί όταν τον ανακάλυψα (μέσω από το τρίτο του άλμπουμ Redemption’s Son ) αυτός να είχε ήδη κυκλοφορήσει δύο εξαιρετικά άλμπουμ στην Real World, αμέσως όμως διαπίστωσα την διαφορά του από το σωρό των τραγουδοποιών που υπάρχουν. Η ποιότητα των συνθέσεών του και η μεστή ερμηνεία μέσω της χαρακτηριστικής φωνής του αρκούσαν.
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω δεν επαρκούν για να καταφέρνει ο αμερικανός καλλιτέχνης να κυκλοφορεί πάντοτε όμορφα άλμπουμ. Το περυσινό του Our Shadows Will Remain (κυκλοφόρησε το 2004 στις ΗΠΑ και το 2005 στην Ευρώπη) ήταν μέσα στα δέκα αγαπημένα μου της χρονιάς, όμως ετούτο εδώ, το Nuclear Daydream (Lonely Astronaut Records, 2006) είναι το πιο υποτονικό από τα πέντε που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Οι δώδεκα συνθέσεις του συνεχίζουν φυσικά να περιέχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν ξεχωριστό, αλλά στην πλειονότητά τους είναι αδύναμες και θα μπορούσαν να γραφτούν ακόμα και από τους «ανταγωνιστές» του στο επάγγελμα. Ειδικά μετά τη μέση το άλμπουμ κουράζει αφού τα κομμάτια είναι ανέμπνευστα και μοιάζουν να μπήκαν με το ζόρι. Ακόμα και η ερμηνεία του Joseph Arthur ακούγεται λίγο βαρεμένη και σαν να ασκείται εντελώς διαδικαστικά.
Με την εξαίρεση τριών – τεσσάρων καλών κομματιών, όπως τα Black Lexus, Enough To Get Away, Slide Away, You Are Free και λίγο του Woman , το Nuclear Daydream είναι δυστυχώς αδύναμο και δεν είναι ο ιδανικός συνεχιστής των τεσσάρων προηγούμενων άλμπουμ του Joseph Arthur . Μιας που τα άλμπουμ του κυκλοφορούν στην Ελλάδα μόνο ως εισαγωγής, θα συνιστούσα να προτιμήσετε κάποιο από τους προκατόχους του, αν θέλετε να συναντηθείτε με τις ωραίες μουσικές του συμπαθούς καλλιτέχνη. Οι λίγοι που έχουν ακολουθήσει όλη την πορεία του μέχρι στιγμής φαντάζομαι ότι δεν θα πτοηθούν από αυτή την ατυχή συγκυρία και θα περιμένουν το επόμενο βήμα του.
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Foreign Office
