ΟΠΕΡΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ, ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΑΣ

Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης παρουσιάζει μια παράσταση

για το αιώνιο, άγριο παιχνίδι της εξουσίας και του έρωτα.

• Η Αίγυπτος υποδέχεται τον Ιούλιο Καίσαρα σαν ένα σύγχρονο σταρ. Τα φλας ανάβουν.
• Οι κάμερες απαθανατίζουν.
• Οι μαζορέτες επευφημούν!
• Ο Καίσαρας χαιρετά ήρεμος τα πλήθη, σίγουρος, χαμογελαστός.
• Όταν όμως τα φώτα σβήνουν, τον περιμένουν μεγάλες εκπλήξεις.
• Μια απίστευτη περιπέτεια έρωτα και δράσης θα σημαδέψει τη ζωή του αλλά και την ίδια την ιστορία.

Αν το θηλυκό είχε όνομα θα ήταν… Κλεοπάτρα. Η γοητεία που συνοδεύει την Αιγύπτια βασίλισσα μοιάζει να φτάνει αμείωτη μέχρι τις μέρες, όπως θα αποδείξει η όπερα «Ιούλιος Καίσαρας» του Georg Friedrich Händel σε λιμπρέτο του Nicola Francesco Haym, διασκευασμένο από το ομότιτλο λιμπρέτο του Giacomo Francesco Bussani, η οποία θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη μέσα από μια σύγχρονη προσέγγιση, στις 14,15 και 16 Μαρτίου, στις 20:30, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Στις 9 Μαρτίου (στις 11:30) στο φουαγιέ του Μεγάρου Μουσικής θα γίνει και το καθιερωμένο πρωινό γνωριμίας με την όπερα

Η σκηνοθεσία είναι της Μαριάννας Κάλμπαρη, τα σκηνικά και κοστούμια του Πάρι Μέξη και η μουσική διεύθυνση Γιώργος Πέτρου. Ερμηνεύουν οι Ketevan Kemoklidze(Cesare), Κασσάνδρα Δημοπούλου (Cleopatra), Πωλ Ζαχαριάδης (Tolomeo), Ειρήνη Καράγιαννη (Cornelia), Θεοδώρα Μπάκα (Sesto), Κώστας Μαυρογένης (Achilla), Νίκος Σπανάτης (Nireno) και Μανώλης Παπαδάκης (Curio). Συμμετέχει ακόμα η Ορχήστρα Πατρών.

Η ζωή του Ρωμαίου ηγεμόνα, η επίσκεψή του στην Αίγυπτο και η ερωτική του σχέση με την Κλεοπάτρα αποτέλεσε δημοφιλές θέμα που ενέπνευσε σημαντικούς λιμπρετίστες και συνθέτες της εποχής. Στον πρόλογο του τυπωμένου λιμπρέτου της όπερας του Händel, Ιούλιος Καίσαρ, ο Haym αναφέρει ως πηγές τα κλασικά κείμενα, αποσιωπώντας το πρωτότυπο λιμπρέτο του Giacomo Bussani το οποίο αποτέλεσε την πραγματική βάση του έργου. Η όπερα αυτή (σε τρεις πράξεις) θεωρείται το σπουδαιότερο επίτευγμα του συνθέτη στον τομέα της όπερας, ο οποίος ξεκίνησε τη σύνθεση του «Ιουλίου Καίσαρα» πιθανόν στις αρχές του καλοκαιριού του 1723. Οι σημειώσεις του συνθέτη στην αυτόγραφη παρτιτούρα του έργου είναι αποκαλυπτικές για τη διαδικασία σύνθεσης και τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις και μετασχηματισμούς του υλικού, που σχετίζονται τόσο με τις καλλιτεχνικές επιδιώξεις λιμπρετίστα και συνθέτη όσο και με την επίλυση πρακτικών προβλημάτων. Η φιλόδοξη αυτή παραγωγή, η πρεμιέρα της οποίας έγινε στις 20 Φεβρουαρίου 1724, στο King’s Theater am Haymarket, στο Λονδίνο, σημείωσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία συγκεντρώνοντας τους διασημότερους λυρικούς τραγουδιστές της εποχής. Το λιμπρέτο αναφέρεται στην ερωτική ιστορία του Ρωμαίου στρατηλάτη και της Αιγύπτιας βασίλισσας Κλεοπάτρας, πλαισιώνοντάς την με πολιτικές ραδιουργίες, επαναστάσεις, μάχες, καθώς και μια ισχυρή δόση χιούμορ. Ο Handel στο απόγειο της δημιουργικότητάς του γράφει ορισμένες από τις πιο εμπνευσμένες μουσικές του σελίδες, εμπλουτίζοντας την ορχήστρα με τους εξωτικούς ήχους της βιόλας ντα γκάμπα, της άρπας και της θεόρβης και για πρώτη φορά στην ιστορία της όπερας ενισχύοντας τον όγκο της με τέσσερα κόρνα. Ιδιαίτερα απαιτητική είναι η φωνητική γραφή για τους πρωταγωνιστές, ενώ η απεικόνιση των χαρακτήρων αριστοτεχνική, μέσα από άριες γεμάτες υπέροχες λυρικές μελωδίες και εκρηκτικά φωνητικά πυροτεχνήματα.

Τα επόμενα χρόνια ο Händel προχώρησε σε τρεις συνολικά αναβιώσεις του έργου, αναθεωρώντας σε όλες τις περιπτώσεις το λιμπρέτο και το μουσικό κείμενο. Η σημαντικότερη αλλαγή αφορούσε την παραγωγή του 1725, όταν ο ρόλος του Σέξτου ανατέθηκε στον τενόρο Annibale Pio Fabri, για τον οποίο ο Händel συνέθεσε τρεις νέες άριες. Οι υπόλοιπες αλλαγές που συνοψίζονται σε περικοπές του ρετσιτατίβου, κατάργηση του ρόλου του Κούριου και μετατροπή του Νηρηνού σε βουβό πρόσωπο¹, αποδυναμώνουν ουσιαστικά την πλοκή και τη μουσική ενότητα του έργου. Κατά τον Ιταλό λιμπρετίστα P. A. Rolli, ο Händel αποφασίζει να αναβιώσει το 1730 τον Ιούλιο Καίσαρα σε μία προσπάθεια να προσελκύσει θεατές στη Royal Academy of Music. Ελάχιστες είναι οι πληροφορίες μας για την τελευταία αναβίωση του έργου το 1732, καθώς το λιμπρέτο δεν έχει βρεθεί, ενώ η παρτιτούρα δεν προσφέρει κανένα νέο στοιχείο.

Οι ποιητές της opera seria –είδος στο οποίο εντάσσεται και η συγκεκριμένη όπερα- εμπνέονταν συνήθως από την ελληνορωμαϊκή ιστορία, αν και η σχέση των χαρακτήρων και της εξέλιξης της δράσης με την ιστορική πραγματικότητα είναι στα έργα τους εξαιρετικά χαλαρή. Ο λιμπρετίστας καλούνταν να δημιουργήσει ένα αξιόλογο καλλιτεχνικά έργο, στο οποίο προβαλλόταν το σύστημα των ηθικών αξιών της εποχής. Στην πράξη τα έργα συχνά περικόπτονταν ανελέητα, κυρίως σε ό,τι αφορά τα διαλογικά μέρη, τα οποία περιορίζονταν στα απολύτως απαραίτητα για την κατανόηση της δράσης. Η opera seria του 18ου αιώνα εξελίσσεται μέσα από τη διαδοχή σύντομων ορχηστρικών μερών (ritornello), διαλόγων και μονολόγων σε απαγγελτικό ύφος (recitativo) και λυρικών τραγουδιών (aria) όπου εκφράζονται τα συναισθήματα των ηρώων. Τα χορωδιακά και τα φωνητικά σύνολα είναι μάλλον περιορισμένα. Η τυπική ορχήστρα της εποχής μπαρόκ αποτελούνταν από έγχορδα και περιορισμένο αριθμό ξύλινων πνευστών (συνήθως όμποε και φαγκότα), στα οποία μπορούσαν να προστεθούν κατά περίπτωση διάφοροι τύποι φλάουτου, τσέμπαλο, άρπα, τύμπανα και χάλκινα πνευστά. Ένα δεύτερο τσέμπαλο, συνήθως με συνοδεία βιολοντσέλου, χρησιμοποιούνταν για την εκτέλεση του κοντίνουο, που παραδοσιακά συνόδευε τα ρετσιτατίβι. Τη διεύθυνση της ορχήστρας αναλάμβανε συνήθως ο ίδιος ο συνθέτης, παίζοντας ταυτόχρονα τσέμπαλο. Μέχρι τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 18ου αιώνα παγιώνεται η τυπική δομή της opera seria σε τρεις πράξεις που διαιρούνται σε σκηνές, οι οποίες ως επί το πλείστον ολοκληρώνονται με μία άρια πριν από την έξοδο του ήρωα από τη σκηνή.

Η Μαριάννα Καλμπάρη είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής Θεάτρου Τέχνης-Καρόλου Κουν, και της ΣΟΡΒΟΝΝΗΣ (PARIS IV-φιλολογία και επικοινωνία), ενώ στο Παρίσι, σπούδασε ακόμα υποκριτική στο στούντιο του Α. ΒΟΥΤΣΙΝΑ και σκηνοθεσία στο CHARPENTIER ART STUDIO. Ως ηθοποιός, έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης, το Εθνικό Θέατρο, τον Τεχνοχώρο- Ομάδα Θέαμα, το ΔΗΠΕΘΕ ΡΟΔΟΥ και έχει παίξει στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχει γράψειθεατρικά, όπως τα «Τα τραίνα κοιμούνται τη νύχτα», «Σιωπηλός εραστής» (τιμητικός έπαινος στο Διαγωνισμό ΔΗΠΕΘΕ ΒΟΛΟΥ 2001), «Μια ανάσα ακόμα», «Βιομαγεία» (Πειραματική –ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ) «Νέο αίμα» (θέατρο ΑΡΓΩ), καθώς και τέσσερα έργα για παιδιά, «Το κόκκινο σκουφί», «Η πριγκήπισσα και ο βάτραχος», «Το μεγάλο ταξίδι του μικρού γίγαντα» που ανέβηκαν στην παιδική σκηνή του θεάτρου ΑΡΓΩ σε σκηνοθεσία Δ. Σιδηροπούλου, ενώ έχει μεταφράσεικαιτα έργα: «Ναι» του G. Arout , «Καπέλο από ψάθα Ιταλίας» του Ε. Labiche, «Σκοτώνουμε τη μαμά;» της Ch. Keatley και τις «Τρεις αδελφές» του Αντον Τσέχωφ για το Θέατρο Τέχνης. Έχει σκηνοθετήσει τα «Αναχώρηση» Αντώνη Δωριάδη με την Νέλλη Αγγελίδου (Πολιτιστική Ολυμπιάδα- Μονόλογοι 2003), «Η κοκκινοσκουφίτσα και ο καλός λύκος», όπερα –παρωδία του Χαράλαμπου Γωγιού (θέατρο Ροές 2005) , «Wit- Εκτός κωδικού» της Μάργκαρετ Εντσον (θέατρο ΑΡΓΩ 2005-6), «Σκοτώνουμε τη μαμά;» της Σ. Κήτλεϋ (θέατρο ΑΡΓΩ 2006-7), «Τρεις αδελφές-ΠΕΡΕΣΤΡΟΙΚΑ» (Θέατρο Τέχνης 2007-8). Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Συνενοχή» και έχει οργανώσει σε συνεργασία με τον Τάσο Παπανδρέου τους Πρώτους Θεατρικούς Αγώνες Νέων Δημιουργών (Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη). Σήμερα, διδάσκει υποκριτική στην δραματική σχολή του σχολής Θεάτρου Τέχνης-Καρόλου Κουν και στο τμήμα θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Γεννημένος στη Αθήνα, ο Γιώργος Πέτρου σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο «Royal College of Music» και τη «Royal Academy of Music» του Λονδίνου με υποτροφίες της ίδιας της «Βασιλικής Ακαδημίας» και του «Ιδρύματος Ωνάση». Τελείωσε τις σπουδές του με τον τίτλο MMus του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.Μοιράζοντας τις δραστηριότητές του ανάμεσα στη διεύθυνση ορχήστρας και το πιάνο, ο Γιώργος Πέτρου έχει ακολουθήσει μία διεθνή σταδιοδρομία με εμφανίσεις σε σημαντικές αίθουσες συναυλιών, όπως οι Barbican Ηall, Queen Elizabeth Hall, Wigmore Hall του Λονδίνου, το Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, η Φιλαρμονική του Βερολίνου, το Rudolfinum της Πράγας, το Casals Hall του Τόκιο, το BFM της Γενεύης, το Kulturcasino της Βέρνης. Έχει συμπράξει ως σολίστ με γνωστές ορχήστρες, ανάμεσα στις οποίες η Ορχήστρα Philharmonia του Λονδίνου, η Εθνική Ορχήστρα Καπιτωλίου της Τουλούζης, η Ορχήστρα «Tchaikovsky» της Ραδιοφωνίας της Μόσχας, η «London Soloists Chamber Orchestra», η Ορχήστρα της Τσεχικής Ραδιοφωνίας, η Συμφωνική Ορχήστρα της Neuchatel, η Camerata Stuttgart, η Basel Sinfonietta. Στην Ελλάδα έχει εμφανιστεί επανειλημμένα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και το Ηρώδειο, ενώ συνεργάζεται τακτικά ως Μαέστρος ή σολίστ με τις Κρατικές Ορχήστρες Αθηνών και Θεσσαλονίκης, την Καμεράτα-Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής, την Ορχήστρα Πατρών, την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Ε.Ρ.Τ., τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων κ.α. Έχει ηχογραφήσει για σημαντικές ευρωπαϊκές ραδιοφωνίες όπως το BBC3, το SDR, το Deutschland Radio, το Radio Swisse Romande, η Τσεχική ραδιοφωνία, το «Τρίτο Πρόγραμμα» της Ε.Ρ.Α. Η δραστηριότητά του ως Διευθυντής Ορχήστρας επικεντρώνεται στο ρεπερτόριο από την εποχή του μπαρόκ έως και το ρομαντισμό, με έμφαση στις ιστορικές πρακτικές ερμηνείας και την όπερα. Έχει παρουσιάσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σημαντικά έργα, μεταξύ των οποίων τις όπερες Oreste, Tamerlano και Arianna in Creta του G. F. Händel, τη L’ Olimpiade του G. Paisiello (πρώτη παγκόσμια αναβίωση σε δική του κριτική έκδοση από το χειρόγραφο). Με δική του πρωτοβουλία δημιουργήθηκε το πρώτο ορχηστρικό σύνολο με όργανα εποχής στην Ελλάδα, με βάση την Ορχήστρα Πατρών. Έχει κάνει ηχογραφήσει και έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς.

Ο Πάρις Μέξης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε σκηνογραφία στο Λονδίνο, στο Central Saint Martins College of Art and Design και στην Πράγα, στο Divadelni fakulta Akademie Muzickych Umeni [DAMU] (Opera Design), Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων και Διακόσμηση στον Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Όμιλο (ΑΚΤΟ) και στο Middlesex University και μουσική στο Πρότυπο Πειραματικό Ωδείο. Έχει υπογράψει τα σκηνικά σε διάφορες παραγωγές για το θέατρο, την όπερα, το χορό, το κινηματογράφο και την τηλεόραση, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ παράλληλα εργάζεται σαν δημιουργός εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, διακοσμητής, σύμβουλος και δημιουργός εκθέσεων, εκδηλώσεων και θεαμάτων, production designer και art director. Διδάσκει σχέδιο, σχεδιασμό εσωτερικών χώρων και σκηνογραφία στον Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Όμιλο (ΑΚΤΟ) και είναι Art Director στην εταιρεία Top Cut livedesign Events. Κείμενά του για τη σκηνογραφία, και τη σημειολογία στο θέαμα έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ειδικά περιοδικά και δικτυακούς τόπους και είναι μέλος της Επιτροπής Απονομής Κρατικών Βραβείων Χορού και του Παγκόσμιου Οργανισμού Σκηνογράφων και Τεχνικών Θεάτρου (OISTAT) για την Ελλάδα. Στα σημαντικότερα έργα του περιλαμβάνονται Η Υπηρέτρια Κυρά και Ο Ιμπρεσάριος (Εθνική Λυρική Σκηνή), Το Μαγαζάκι του Τρόμου (Θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ – Ελληνική Θεαμάτων), Σφήκες (Αμφιθέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου – Φεστιβάλ Αθηνών / Ηρώδειο), Η Επιστροφή του Οδυσσέα στη Πατρίδα (του C. Monteverdi / Φεστιβάλ Όπερας Αρχαίας Κορίνθου, 2006), Ποιητικές Ερμηνίες ΙΙ (Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης – Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών), Αλτσίνα (Εθνική Λυρική Σκηνή), Ντόγκβιλ (Εθνικό Θέατρο), Pierrot Lunaire (English Chamber Orchestra – Young Artists Series, Λονδίνο), Krotos (χορογραφία του Daniel James Butler σε μουσική Benjamin Wallfisch / Central School of Ballet – Peter Williams Design for Dance Project, Λονδίνο 2002), ΧΡΑΑΑΤΣ! Μόδα από Χαρτί (Τεχνικός Σύμβουλος - ATOPOS/ Νέο Μουσείο Μπενάκη), ON, The Modern & the Contemporary in the European & Japanese Culture (Τεχνικός Σύμβουλος – Οργανισμός Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού / Τόκυο / 2006).

Η Γεωργιανή τραγουδίστρια Ketevan Kemoklidze αποφοίτησε από την Ακαδημία του Teatro alla Scala το 2007. Έχει λάβει Master από το Κρατικό Ωδείο Sarajishvili της Τιφλίδας, ενώ οι προπτυχιακές της σπουδές περιλαμβάνουν τραγούδι, πιάνο και ζωγραφική (Δευτεροβάθμιο Σχολείο Ζωγραφικής). Έχει αποσπάσει διεθνείς διακρίσεις και βραβεία και έχει ερμηνεύσει ρόλους σε διάφορες όπερες, ανάμεσα στις οποίες οι και Rigoletto/Maddalena του Verdi (με την οποία πραγματοποίησε το ντεμπούτο της το 2002), Amadigi/Amadigi του Händel, Otello/Emilia του Verdi, A Midsummer Night’s Dream του Mendelssohn, Il barbiere di Siviglia/Rosina του Rossini, Ascanio in Alba/Ascanio του Mozart Salome/Ein Sklave του R. Strauss υπό τη διεύθυνση και Così fan tutte/Dorabella του Mozart. Έχει επίσης συμμετάσχει σε ηχογράφηση του Otello/Emilia του Verdi με το διάσημο τενόρο José Cura, με Μαέστρο τον Antoni Ros-Marbà και σκηνοθέτη το Willy Decker, από παράσταση του Gran Teatre del Liceu της Βαρκελώνης.Η δραστηριότητά της στον τομέα των κοντσέρτων περιλαμβάνει συμμετοχές στο Μουσικό Φεστιβάλ του Menhir (Ελβετία) με την Κρατική Φιλαρμονική Ορχήστρα της Τρανσυλβανίας, στο Διεθνές Φεστιβάλ «Arturo Benedetti Michelangeli» di Brescia e Bergamo, στο Διεθνές Φεστιβάλ «Φθινόπωρο στην Τιφλίδα», καθώς και στο Φεστιβάλ Μουσικής «MITO» στο Τορίνο και το Μιλάνο.

Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη –απ’ όπου και πήρε το πτυχίο βιολοντσέλου από το ΝΩΘ- η σοπράνο Κασσάνδρα Δημοπούλου από το 1996 ζει στη Γερμανία. Συνέχισε της σπουδές της στο Royal College of Music του Λονδίνου και η πρώτη της επαφή με το κλασικό τραγούδι έγινε στη Γερμανία, Εχει τραγουδήσει σε διεθνή φεστιβάλ όπως της Aix- En –Provence, έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο του Λουξεμβούργου και την Staatsoper Stuttgart και έχει εμφανιστεί ως σολίστ με την ορχήστρα της ΕΡΤ και την ορχήστρα της Όπερας της Raab( κροατια ) αλλά και με σύνολα μουσικής δωματίου. Το 2006 κέρδισε το βραβείο του κοινού στο διεθνή διαγωνισμό belcanto στο φεστιβάλ ροσσινι του bad wildbad. Πήρε το δίπλωμα τραγουδιού από την Hochschule Fuer Musik und Darstellende Kunst της Στουτγάρδης και ασχολήθηκε εντατικά με το physical theater και τον μοντέρνο χορό. Το 2004 δημιούργησε και έπαιξε το μουσικοθεατρικο σόλο «The violonelycellist», το οποίο ανέβηκε στο εξωτερικό και τη Θεσσαλονίκη. Με τον ρόλο της Κλεοπάτρας στην όπερα του Haendel «Giulio Cesare» κάνει το ντεμπούτο της στον ελληνικό χώρο, ενώ το 2008 θα τραγουδήσει στο Teatro Real της Μαδρίτης στην όπερα του Ροσσίνι «Ο κουρέας της Σεβίλλης», σε σκηνοθεσία του Emilio Sagi.

Το 1991 το Διοικητικό Συμβουλίου του Δημοτικού Ωδείου Πατρών ίδρυσε μια Ορχήστρα Δωματίου με μουσικούς εγχόρδων η διεύθυνση του οποίου υπό το όνομα «Οι Σολίστ της Πάτρας» ανατέθηκε στον τότε Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Ωδείου και μαέστρο Δημήτρη Μποτίνη. Το διάστημα 1999 – 2004 ο διακεκριμένος μαέστρος Saulious Sondeckis ανέλαβε τη διεύθυνση του σχήματος, που ονομάστηκε έκτοτε «Ορχήστρα Πατρών», που από το2005, εντάχτηκε στη Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πάτρας (ΔΕΠΑΠ). Την Ορχήστρα έχουν διευθύνει επιφανείς μαέστροι, Έλληνες και ξένοι, ενώ έχει συμπράξει με διεθνούς φήμης σολίστ καθώς και με το σύνολο σχεδόν του δυναμικού της ελληνικής κλασικής μουσικής σκηνής. Από το 2006 τη διεύθυνση της Ορχήστρας έχει ο Δημήτρης Μποτίνης, με στόχο τη διεύρυνση και μετεξέλιξή της σε Συμφωνική Ορχήστρα, έχει ένα ευρύτατο ρεπερτόριο από το μπαρόκ έως τον 21^ο αιώνα και η λειτουργία του περιλαμβάνει και μικρότερα σύνολα Μουσικής Δωματίου (Τρίο, Κουαρτέτο, Κουιντέτο, κ.α.), ενώ οι μουσικοί του ασχολούνται με την εκπαίδευση και την ενημέρωση των νέων, με συναυλίες, σεμινάρια, διαλέξεις και διδασκαλία σε Ωδεία της Πάτρας και της Περιφέρειας.

Η προπώληση εισιτηρίων γίνεται αποκλειστικά από τα εκδοτήρια του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και από τα εκδοτήρια του ΟΜΜΘ, στην πλατεία Αριστοτέλους. Οι τιμές των εισιτηρίων είναι 30, 45, 60, 75€, μαθητικά-φοιτητικά 12€.

Δελτίο Τύπου