4^ο ECOCINEMA ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

www.ecocinema.gr

Οι προβολές της χθεσινής τέταρτης ημέρας του φεστιβάλ συνεχίστηκαν με ταινίες από το ενημερωτικό τμήμα, το διαγωνιστικό τμήμα με θέμα το νερό και τους υγρότοπους, από το αφιέρωμα στους αυτόχθονες πληθυσμούς της γης από το διαγωνιστικό τμήμα για ταινίες μικρού μήκους, καθώς και από το διαγωνιστικό τμήμα για ταινίες μεγάλου μήκους. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η προβολή της ταινίας Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε, η οποία μάλιστα, ύστερα από απαίτηση του κοινού, θα προβληθεί ξανά σήμερα το στις 21:30 στο κινηματοθέατρο «Ρόδον».

Επειδή όμως ο καιρός δεν είναι σύμμαχος του φετινού φεστιβάλ, ενώ η προβολή του πολυαναμενόμενου –ειδικά από τους Ρόδιους- αφιερώματος «Η Ρόδος στον Μεσοπόλεμο: 1924-1941», αλλά και η τελετή απονομής των βραβείων είναι προγραμματισμένες να γίνουν στο ανοιχτό κινηματοθέατρο «Ρόδον», μεταφέρονται τελικά στο Εθνικό Θέατρο, που και μεγαλύτερο και κλειστό –για κάθε ενδεχόμενο- είναι.

Σήμερα το πρωί, οι σκηνοθέτες των ταινιών που προβλήθηκαν τη χθεσινή ημέρα και που βρίσκονται στη Ρόδο, παραχώρησαν συνεντεύξεις τύπου.

Ο βέλγος σκηνοθέτης Thierry Dory, του οποίου η ταινία Ο περιπλανώμενος παραμυθάς/TheTravelingTalesmanπου διηγείται την ιστορία ενός εξόριστου από το Κογκό που ταξιδεύει και διηγείται τα χρόνια της εξορίας τουείχε προβληθεί χθες το βράδυ. «Ο Pie έχει το χάρισμα του λόγου. Είναι ένας γενναιόδωρος άνθρωπος με μετέτρεψε την ιστορία του σε ευρεία αποδοχή του προσώπου του στην νέα του πατρίδα, το Βέλγιο. Η ταινία είναι μια παγκόσμια ιστορία για τους πρόσφυγες», είπε.

Στη συνέχεια, ο SomaratneDissanayakeαπό τη Σρι Λάνκα, σκηνοθέτης της ταινίας Οι πυροσβέστες/FireFightersπου εξερευνά τις σχέσεις μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων στο δάσος ενός απομονωμένου χωριού, παρατήρησε ότι «Στη Σρι Λάνκα η φύση καταστρέφεται. Το ίδιο και οι ανθρώπινες σχέσεις. Με την ταινία μου ήθελα να περάσω τα στοιχεία της ευγένειας και της συμπόνιας, αξίες που διασφαλίζουν την αρμονική συμβίωση».

Τη σκυτάλη παρέλαβε ο Πέτρος Κατσάκος, που στα βάθη του Αμαζόνιου σκηνοθέτησε την ταινία Η γη των Ντένι, μιας φυλής της οποίας η ύπαρξη ‘ανακαλύφθηκε’ από την υπόλοιπη ανθρωπότητα μόλις το 1998. Τότε η ινδιάνική αυτή φυλή αριθμούσε περίπου 5.000 μέλη. Σήμερα έχει σχεδόν ξεκληριστεί, αφού μετά την επαφή με τον ‘πολιτισμό’ έχουν μείνει περίπου 600. Ο Πέτρος Κατσάκος είπε χαρακτηριστικά: «Οι άνθρωποι αυτοί σοκάρονται με την επαφή μαζί μας και εμείς με την επαφή με το δικό τους φυσικό περιβάλλον. Έμεινα 10 ημέρες κοντά τους και χρειάστηκαν 6 μήνες για να αποθεραπευτώ. Με είχαν τσιμπήσει διάφορα έντομα, ο οργανισμός μου όμως δεν αντιδρούσε στο περιβάλλον του Αμαζονίου. Όταν γύρισα στην Αθήνα, χρειάστηκα θεραπεία με κορτιζόνη για να συνέλθω. Φαίνεται πως εμείς και τα μικρόβια του κουβαλάμε δηλητηριάζουν αυτούς και το δικό τους περιβάλλον δηλητηριάζει εμάς. Όταν στην αρχή αναρωτήθηκα ‘και μένα τι με νοιάζει;’, η απάντηση που μου έδωσε ένας βραζιλιάνος ήταν ότι ‘εμένα με νοιάζει αν πέσει η Ακρόπολη’. Είναι σαν ντόμινο, όμως. Για παράδειγμα, αν πέσει ένα δέντρο στον Αμαζόνιο, θα παρασύρει άλλα 70».

Ακολούθησε ο Θόδωρος Καλέσης, σκηνοθέτης της ταινίας 64 τετράγωνα, 32 ξυλάκια, η οποία παρακολουθεί το παγκόσμιο πρωτάθλημα για τυφλούς σκακιστές που έγινε στην Κωνσταντινούπολη. Ο σκηνοθέτης είπε ότι: «Το σκάκι, επειδή είναι εγκεφαλικό παιχνίδι, λειτουργεί για τους τυφλούς ένα καρτεσιανό σύστημα κινήσεων. Είναι το μοναδικό σημείο εξίσωσης με τον κόσμο των μη ανάπηρων. Δουλειά μου είναι η μεταποίηση της πρώτης ύλης. Η παρατήρηση και η καταγραφή. Βρίσκω την πραγματικότητα γοητευτική, γοητευτικότερη πέρα από κάθε φαντασία».

Ο ελληνο-γάλλος σκηνοθέτης Μάρκος Γκαστίν της ταινίας Μασσαλία, μακρινή κόρη, μιας ταινίας με θέμα την ταυτότητα και φόντο την ελληνική παροικία της Μασσαλίας, σε ερώτηση γιατί ζει στην Ελλάδα, δήλωσε ότι «Όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας συμβαίνουν τυχαία. Η ζωή είναι ένα παζλ. Κάποια στιγμή, σε κάποια ηλικία, τα κομμάτια συνθέτονται και το σύνολο αποκτά νόημα και αξία. Η ταυτότητα του ανθρώπου είναι σαν μια οικοδομή. Κατασκευάζεται. Όπως το έθνος. Δεν υπάρχει έθνος. Κατασκευάζεται. Η δομή είναι παρόμοια. Το πρόβλημα της ταυτότητας είναι τελικά η έλλειψη ταυτότητας».

Τέλος, ο ινδός σκηνοθέτης VinayanKodoth, του οποίου η ταινία Ταξίδια/Journeysμε θέμα την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην κατοικούμενη με 15.000.000 ανθρώπους Βομβάη, όπου σκοτώνονται περίπου 4.000 άνθρωποι τον χρόνο πέφτοντας από τα κατάμεστα συνοικιακά τρένα, την ίδια στιγμή που καθημερινά αυξάνεται η χρήση ιδιωτικών αυτοκινήτων και συνακόλουθα το συγκοινωνιακό χάος και η περιβαλλοντική υποβάθμιση. Ο ινδός σκηνοθέτης, αφού έκανε μια χαρακτηριστική αναφορά στο σύστημα παραγωγής του «Bollywood», επεσήμανε ότι «ο μόνος τρόπος για να κάνεις ντοκιμαντέρ στη χώρα μου είναι να βρεις στήριξη από το εξωτερικό. Εγώ, για να κάνω αυτή την ταινία, βρήκα χρήματα μέσω του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ το Άμστερνταμ». Και σε ερώτηση για τον αντίκτυπο της ταινίας στη χώρα του, δήλωσε ότι: «Είναι μια άποψη διατυπωμένη, μια φωνή που υψώνεται από ένα απλό κινηματογραφιστή. Για τους ιθύνοντες δεν έχει καμιά αξία…».

Atraktos.Net