την Παρασκευή, 4 Μαρτίου

στο GAGARIN 205 LiveMusicSpace

και το Σάββατο 5 Μαρτίου

στο Ξυλουργείο του Μύλου, Θεσσαλονίκη

τους DKT-MC5

Athens support band: 700 Machines

Tιμή εισιτηρίου: 30 euro – Ωρα έναρξης: 9.30 μ.μ.

• ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΤΙΜΗ 25 Ευρώ έναρξη 9.30

MC5 – Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Τα τελευταία δύο – τρία χρόνια η σκηνή του Detroit έχει βρεθεί ξανά στο προσκήνιο, κυρίως λόγω της τεράστιας επιτυχίας που γνωρίζουν οι White Stripes, αλλά και με groups των οποίων η δουλειά παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, όπως οι Von Bondies, οι Dirtbombs, οι Soledad Brothers, οι Detroit Cobras και πολλοί άλλοι. Άλλωστε πρόκειται για μια πόλη που, λόγω της εδώ και χρόνια συνεχιζόμενης οικονομικής παρακμής της, μαστίζεται από την εγκληματικότητα και την ανεργία, προσφέροντας ελάχιστες διεξόδους στους νεότερους κατοίκους της, με βασικότερη από αυτές τη μουσική και το rock’n’roll ειδικότερα...

Έτσι, μόνο τυχαίο δεν πρέπει να θεωρείται το ότι η συγκεκριμένη πόλη “γέννησε και ανάθρεψε” δύο από τα μεγαλύτερα κι επιδραστικότερα rock συγκροτήματα όλων των εποχών: τους Stooges και τους MC5. To περασμένο καλοκαίρι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το εκρηκτικό reunion των πρώτων, όταν ο, ούτως ή άλλως, πάντα ενεργός Iggy Pop ξανάσμιξε με τους αδελφούς Asheton. Στις 4 Μαρτίου του 2005, θα έχουμε την ευτυχία να γίνουμε μάρτυρες της επανένωσης και των δεύτερων, αφού οι Wayne Kramer, Michael Davis και Dennis Thompson, έχουν βρεθεί και πάλι μαζί εδώ και δύο χρόνια, πραγματοποιώντας μια σειρά από εκρηκτικές live εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο.

Το να μιλήσουμε για το πόσο σημαντικοί έχουν υπάρξει οι MC5 για τη σύγχρονη μουσική είναι μάλλον περιττό. Μοιάζει σχεδόν απίθανο για κάποιον που έχει ασχοληθεί, έστω και λίγο, με αυτό που ονομάζουμε pop και rock μουσική, το να μην έχει ακούσει κάποια στιγμή γι’αυτούς. Στην ουσία έθεσαν τις βάσεις για τη γέννηση του punk με τον εκκωφαντικά δυνατό κι έντονο ήχο τους, που συνδυάστηκε με στίχους που περιείχαν ξεκάθαρα πολιτικά μηνύματα και συνοδεύτηκε από μία, απόλυτα ειλικρινή και συνεπή προς τις ιδέες που εξέφραζαν, ανάλογη στάση και νοοτροπία.

Οι Motor City Five σχηματίστηκαν στο Lincoln Park του Michigan, στα τέλη του 1964, από τον τραγουδιστή Rob Tyner, τους κιθαρίστες Fred “Sonic” Smith και Wayne Kramer, το μπασίστα Pat Burrows και τον drummer Bob Gaspar. Ξεκίνησαν παίζοντας σε τοπικά parties, αλλά σύντομα στράφηκαν σε πειραματισμούς με feedback και distortion, γεγονός που οδήγησε στην αποχώρηση των δύο τελευταίων και την αντικατάστασή τους από τους Michael Davis και Dennis Thompson, αντίστοιχα.

Υπό την καθοδήγηση του John Sinclair, ιδρυτή του κόμματος των White Panthers και υπεύθυνου πολλών underground επιχειρήσεων στην περιοχή του Detroit, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single το 1967, με τίτλο “I Can Only Give You Everything”, πραγματοποιώντας παράλληλα πολλές live εμφανίσεις, στις οποίες έδιναν ιδιαίτερη έμφαση στο κοινωνικο – πολιτικό περιεχόμενο της δουλειάς τους , προτρέποντας το κοινό τους σε επανάσταση και χρησιμοποιώντας ως background Αμερικάνικες σημαίες.

Παρά τα συχνά προβλήματα που, μοιραία, απέκτησαν με την αστυνομία και γενικά τις αρχές, κατάφεραν να τραβήξουν το ενδιαφέρον της Electra Records, με την οποία τελικά υπέγραψαν συμβόλαιο συνεργασίας. Κατά τη διάρκεια δύο εμφανίσεών τους στο Grande Ballroom του Detroit, το οποίο αποτελούσε πάντα το αγαπημένο τους venue – ορμητήριο, στις 30 & 31 Οκτωβρίου 1968, ηχογραφήθηκε το ντεμπούτο τους album, το, θρυλικό πλέον, “Kick Out The Jams”, το οποίο έφτασε στο top 30 του αμερικάνικου chart, παρά το γεγονός του ότι πολλά δισκοπωλεία, συμπεριλαμβανομένης και της μεγάλης αλυσίδας καταστημάτων Hudson’s, αρνήθηκαν να τοποθετήσουν το δίσκο στα ράφια τους, λόγω της περίφημης πολεμικής κραυγής / σήματος κατατεθέν του Rob Tyner, “Kick Out The Jams Motherfuckers”, που περιέχεται σ’ αυτόν. Για να αντιμετωπίσει το μποϋκοτάζ, η Electra, αγνοώντας τις έντονες αντιρρήσεις του group, κυκλοφόρησε μία δεύτερη έκδοση του L.P., αντικαθιστώντας την επίμαχη φράση με το “Brothers & Sisters”.

Αυτή η διαμάχη οδήγησε στην αποπομπή των MC5 από την εταιρεία και στη μετέπειτα συμφωνία με την Atlantic Records, για λογαριασμό της οποίας ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν το δεύτερο album τους “Back In The USA” το 1970, υπό την καθοδήγηση του παραγωγού Jon Landau. To τρίτο δισκογραφικό τους βήμα έμελλε να είναι και το τελευταίο. Ήταν το 1971, όταν κυκλοφόρησε το “High Times”, το οποίο αποτυγχάνοντας να μπει στα charts, επέφερε τη λύση της συνεργασίας και με αυτή την εταιρεία. Μοιραία, το group χρεωκόπησε και, σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, άρχισε να αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα με τα ναρκωτικά. Πολύ σύντομα, με τον Davis να παραμερίζεται λόγω του εθισμού του στην ηρωίνη και τους Tyner και Thompson να ανακοινώνουν την πρόθεσή τους να σταματήσουν τις περιοδείες, επήλθε και η διάλυση των MC5, μετά από μια αποχαιρετιστήρια συναυλία στο Grande Ballroom, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1973 και με αμοιβή το πενιχρό ποσό των 500 δολαρίων.

Όμως, με την πάροδο του χρόνου έγινε φανερό πως η επιρροή τους στις επόμενες γενιές μουσικόφιλων, αλλά και συγκροτημάτων, ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την εμπορική επιτυχία που γνώρισαν όσο υπήρχαν ως group. Η επιμειξία hard rock, soul, rhythm’n’blues και avant garde – jazz , η οποία καθόρισε τη μουσική τους ταυτότητα, αποτέλεσε τη βασική κατεύθυνση για πάρα πολλά νέα groups, είτε μιλάμε για punk, είτε για hard rock, είτε για power pop. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε μερικά πολύ γνωστά ονόματα από τη σύγχρονη μουσική σκηνή, όπως οι Make Up, οι BellRays και οι Mooney Suzuki. Tαυτόχρονα απέκτησαν έναν τέτοιο όγκο καινούργιων οπαδών, ώστε οι δισκογραφικές κατέφυγαν σε σωρεία επανεκδόσεων και κυκλοφοριών σπάνιου υλικού, για να ικανοποιήσουν τη, συνεχώς αυξανόμενη, ζήτηση .

Τα μέλη των MC5 συνέχισαν τις δραστηριότητές τους, είτε ακολουθώντας solo καριέρες, είτε σχηματίζοντας καινούργιες μπάντες. Ο Tyner κυκλοφόρησε αρκετούς προσωπικούς δίσκους και ασχολήθηκε με επιτυχία και με τη φωτογραφία, προτού πεθάνει από καρδιακή προσβολή στις 17 Δεκεμβρίου 1991. Ο Smith έφτιαξε τους Sonic’s Rendezvous, μαζί με τον θρυλικό μουσικό από το Detroit, Scott Morgan, με τους οποίους κυκλοφόρησε το underground classic “City Slang”. Το 1980 παντρεύτηκε την Patti Smith, με την οποία και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του, στις 4 Νοεμβρίου 1994, οπότε και πέθανε από ανακοπή .

Ο Kramer από την άλλη, πέρασε πολύ καιρό παλεύοντας με τον εθισμό του σε διάφορα ναρκωτικά, πέρασε μάλιστα και δύο χρόνια στη φυλακή, πριν επιστρέψει δυναμικά με το εκπληκτικό album “The Hard Stuff”, το 1995. Όσον αφορά στους Davis και Thompson, ο μεν πρώτος συμμετείχε στο θρυλικό underground super group των Destroy All Monsters, ο δε δεύτερος στάθηκε άτυχος στις όποιες φιλοδοξίες είχε, σχετικά με μια solo καριέρα.

Συνοπτικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι MC5 τίμησαν δεόντως το γνωστό τρίπτυχο sex & drugs & rock’n’roll, ενώ η δισκογραφική βιομηχανία ουδέποτε τίμησε πραγματικά τους ίδιους. Πολλά εγκώμια στην ουσία δεν τους χρειάζονται, αφού όσα υπερθετικά και να παραθέσει κανείς δίπλα στο όνομά τους, αυτά θα ωχριούν μπροστά στη δεδομένη και αδιαμφισβήτητη αξία κι επιδραστικότητά τους. Διαχρονικά κομμάτια σαν τα “Kick Out The Jams”, “American Ruse”, “Tonight”, “Shakin’ Street” και “Rumblin’ Rose”, λένε πολύ περισσότερα από οποιοδήποτε κολακευτικό σχόλιο.

Κλείνοντας, να σημειώσουμε ότι στην live εμφάνισή τουςθα συνοδεύονται από τον Gilby Clarke των Guns n’ Roses , τη Lisa Kekaula των BellRays και τον Handsome Dick Manitoba των Dictators. Πρόκειται για ένα all star rock’n’roll line – up που συνηγορεί στην, ούτως ή άλλως δεδομένη, “υποψηφιότητα” του συγκεκριμένου event για το συναυλιακό γεγονός της άνοιξης του 2005.

Δελτίο Τύπου