PlisskenFestival 2012 12/5/2012 Κτίριο 56 Πολιτιστικού Κέντρου «Ελληνικός Κόσμος», 16/5/2012

Το νεοσύστατο Plissken Festival το οποίο διοργανώνεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στις άνετες εγκαταστάσεις του «Ελληνικού Κόσμου» κοντά στο κέντρο της πόλης, τείνει να γίνει το ανοιξιάτικο φεστιβαλικό γεγονός που θα αντικαταστήσει επάξια το Synch . Εξίσου πειραματικό, με ασυνήθιστες μουσικές εφευρέσεις και οίστρο για κάθε είδους νεανικό μουσικό κοινό, το Plissken προσεγγίζει είδη όπως electronica , alternative , electro - pop , dj set κτλ., με μια διαφορετική και λιγότερο εμπορική ματιά.

Παρότι δεν προλάβαμε τα μεσημεριανά group ,που ίσως ως πιο πολλά υποσχόμενα ονόματα, θα έπρεπε να δούμε λίγο αργότερα, ανασύραμε από το μυαλό μας τις στιγμές που ο Michael Rother (with camera) πρωτεργάτης του Kraut rock τη δεκαετία του ‘70, δημιουργούσε τις πρώτες επαναλαμβανόμενες ρυθμικές ροκ λούπες, κάτω από τις ιστορικές γερμανικές ταμπέλες των Neu!, των Harmonia και των Kraftwerk.

Ένα άλλο γκρουπ με χαρακτήρα γρήγορου, εύπεπτου ροκ ήταν οι We Were Promised Jetpacks, που το κιθαριστικό μετά-punk παίξιμό τους, ζωντανεύει πρόσφατες μνήμες των πρώτων βημάτων των Arctic Monkeys και των Biffy Clyro. Από την Αγγλία ήρθαν επίσης και οι Forest Swords με το περσινό τους “Dagger Paths”, που με τον ιδιότυπο, λιτό ήχο τους αμφιταλαντεύονται μεταξύ ενός dub, rock πειραματικού ιδιώματος, πλάθοντας με λιγότερη φαντασία, την αργόσυρτα ρυθμική εκδοχή των These New Puritans.

Το γεγονός του φετινού Plissken όμως, ήταν οι Γερμανοί Notwist, με την γλυκιά dream-pop τους να κινείται πέρα από τις νόρμες του είδους, εμπλουτισμένη με ανεκτές δόσεις “καλοπροαίρετου” ηλεκτρονικού θορύβου. Η εμφάνισή τους ήταν εντυπωσιακή και πιο δυνατή από τα αναμενόμενα, με το παίξιμο και το στήσιμο του γκρουπ να ξεφεύγει από αυτά των άλμπουμ και ιδιαίτερα του κλασσικού πλέον “Neon Golden” που τους καθιέρωσε.

Για τη συνέχεια, είδαμε τους Ισλανδούς Dead Skeletons με μια επταμελή σύνθεση να δημιουργεί ένα space rock νοσταλγικό τοπίο, θυμίζοντας κάτι από αυτό που οι Hawkwind εξερευνούσαν στα 70’s. Τα πρώτα δηλαδή ατμοσφαιρικά μονοπάτια, μέσα από ένα πιο σκληρό ήχο. Το μοτίβο αμετάβλητο σε όλα τα κομμάτια, με ρυθμολογίες από τον drummer που δεν άλλαζαν, ενώ οι κιθαρίστες δημιουργούσαν ένα βαρύ πέπλο θορύβου. Οι βιντεοπροβολές με εικόνες από το διάστημα, σε συνδυασμό με τις αυτοσχεδιαστικές γραμμές του τραγουδιστή, συμπλήρωναν όλη αυτή την επιστροφή στις πεπατημένες του παρελθόντος.

Η συνέχεια ήταν αρκετά πιο κουραστική μετην hard rock εμμονή των Βέλγων Triggerfinger να σε σαστίζει σε συνδυασμό με την ημι-“poser” rock αισθητική τους. Οι ξέφρενοι δυνατοί ρυθμοί , οι blues πινελιές και τα βαριά riff εναλλάσσονταν διαρκώς, προσδοκώντας μάταια μια ξέφρενη πορεία.

Για το τέλος, η εμφάνιση των Peaches ήταν η στιγμή που το κοινό περίμενε για να στήσει το χορό του. Με λιτό σχήμα, σε σχέση με την εμφάνισητης στο Synch δυο χρόνια πριν, η Nisker κατάφερε να περάσει την electroclash, punk αισθητική της, προκαλώντας με κάθε τρόπο, περπατώντας πάνω σε απλωμένα χέρια, μη χάνοντας την ευκαιρία να αναφωνεί “τον πούλο..”. Οι πιασάρικες λούπες από το MC-505 με την προσθήκη του ντράμερ της, ήταν αρκετά για να ξεσηκώσουν το πλήθος, προσφέροντας ένα εκκεντρικό, προκλητικό θέαμα.

Γενικά, το line-up του περσινού Plissken, παρουσίαζε έναν πιο τολμηρό χαρακτήρα με τα γκρουπ της κύριας σκηνής να εμφανίζουν μεγαλύτερη συνάφεια και “αλληλουχία” απ’ότι το φετινό.

Στα αρνητικά του φεστιβάλ ήταν ο ήχος, ιδίως όταν η ένταση ξεπερνούσε τα επιτρεπτά όρια, με αποτέλεσμα την αντανάκλαση πάνω στις μεταλλικές επιφάνειες του χώρου.

Χάρης Αποστολόπουλος