BLACK HOLES AND REVELATIONS MUSE Wea 09/11/2006

Και φυσικά μπορείτε ν’απορήσετε, για το πώς τελικά αποφασίστηκε να γραφτεί στο Atraktos κριτική για το νέο δίσκο των Muse , ιδιαίτερα αρκετό διάστημα ύστερα από την επίσημη κυκλοφορία του. Για να πω την αλήθεια, ο κύριος λόγος δεν ήταν παρά μερικά άρθρα που έπεσαν στα χέρια μου από τα βρετανικά μουσικά έντυπα. Η μεγαλύτερη μερίδα του τύπου υποδεχόταν το δίσκο ως την έκπληξη της χρονιάς κάνοντας διθυραμβικά σχόλια, ενώ τα προσκολλημένα σε αυστηρά ποπ μουσικές φόρμες περιοδικά (βλέπε Q, ΝΜΕ), δεν έκρυβαν την απογοήτευση ή έστω τη δυσαρέσκειά τους, για τη σημαντική στροφή που αποφάσισαν να κάνουν οι Muse στη μουσική τους.

Στροφή σχεδόν 360 μοιρών, πραγματικά δυσάρεστη έκπληξη για μερικούς, μα μάλλον αναπάντεχα ευχάριστη για τους περισσότερους, μιας και είχαν τη τύχη ν’ακούσουν κάτι το διαφορετικό από ένα συγκρότημα με καθαρά κιθαριστικές, indie, ποπ-ροκ ρίζες.

Οι κόποι των Muse και η παραμονή τους στην Αμερική για αρκετό χρονικό διάστημα μάλλον απέδωσε αυτά που το συγκρότημα προφανώς προσδοκούσε, γνωρίζοντας μια ευρύτερη αποδοχή, γεγονός το οποίο βέβαια αποδεικνύεται και από τη βράβευση του “Black Holes and Revelations” με το Mercury Prize.

Στροφή λοιπόν, σε πιο “παλιομοδίτικο” ή μάλλον κλασσικό ήχο, ξεκινώντας από τα 70’s και φτάνοντας μέχρι τα 00’ s.

Γενικά, οι Muse φαίνεται να έκαναν το παν προκειμένου να αποποιηθούν την ταμπέλα των Radiohead-monkeys. Και τα κατάφεραν κάνοντας ενορχηστρώσεις δαιδαλώδεις, μέσα από χρήση εγχόρδων, κρατώντας τις καθαρά τραγουδοποιήστικες τάσεις σε απομονωμένα κομμάτια, προσθέτοντας λίγο πιο ογκώδη ήχο στις κιθάρες, με την υπόκρουση δυναμικών ντράμς με πιο ξεσηκωτικούς ρυθμούς και τελικά γεμίζοντας τα με λίγα πλήκτρα.

Για ν’αποφευχθεί κάθε παρεξήγηση όμως, η μπάντα από το Devon Αγγλίας, παραμένει ένα κιθαριστικό ποπ ροκ συγκρότημα, αλλά με εντελώς φιλόδοξες προθέσεις ν’ανταλλάξουν τον εαυτό τους και κυρίως τη μουσική τους με κάτι αρτιότερο τεχνικά και ηχητικά πλουραλιστικό.

Με το εναρκτήριο “Take a bow” ο Freddie Mercury τραγουδά για τον Philip Glass, ενώ το “Supermassive Black Hole” είναι το χιτάκι του δίσκου με άκρως εθιστικό ρεφρέν διφωνιών, που θα το παίξεις τόσες φορές ώστε στο τέλος οι γείτονες θ’αρχίσουν και αυτοί να χορεύουν ή ν’απορούν με τη ψυχική σου κατάσταση.

Στο “Map Of The Problematique” αλά Placebo οι Muse “πάνε” electro-pop, ενώ στο “Soldier’s Poem” προσπαθούν να εμψυχώσουν τους απελπισμένους πολεμιστές του 21^ου αιώνα.

Στο “Invicible” τραγουδούν για το μέλλον του τόπου αυτού και την ΕΛΠΙΔΑ που όλοι που θα πρέπει να υποκινείται μέσα μας, έστω και αν αυτή φαντάζει πέρα από τα όρια του εφικτού. Εδώ με μεγάλη δεξιοτεχνία ο Efrim από τους Godspeed You! Black Emperor επιστρατεύεται από τους Do Make Say Think προκειμένου να δημιουργήσει διακριτικά μια εφιαλτική ατμόσφαιρα, όπως μόνον αυτός ξέρει να κάνει, ενώ στη συνέχεια θα ξεσπάσουν μ’ένα Dream Theater-ικο σόλο-ρίφ.

Στο “Assassin” οι Queens of the Stone Age γνωρίζονται με τους System of the Down ταξιδεύοντας με την ίδια πτήση για Λονδίνο, στο “City of Delusion” o Berlioz έχει τη τιμητική του, ενώ στο “Hoodoo” οι Muse συναντούν το Jeff Buckley και τους Queen σε Αγγλική pub για να ανταλλάξουν παρτιτούρες.

Η κορυφαία στιγμή του δίσκου όμως είναι το επικό, και στο ξέσπασμα hard rock (αλά Deep Purple) “Knights Of Cydonia”:

“Come ride with me
Through the veins of history
I’ll show you how God
Falls asleep on the job…”

Κατά γενική ομολογία, οι Muse κατάφεραν να απομυθοποιήσουν το χαρακτηρισμό που τους κυνηγούσε εδώ και χρόνια: αυτή των Radiohead-maniac “στιγνών” αντιγραφέων, και απόδειξη γι’αυτό είναι η καθολικότητα και ο πλουραλισμός στον ήχο τους, αποτέλεσμα της αφομοίωσης ετερόκλητων μουσικών ειδών. Πράγμα το οποίο έτσι και αλλιώς έχουν καιρό να κάνουν οι Radiohead, απ’το “Amnesiac” αν θυμάμαι καλά.

Στην ουσία δηλαδή, τόλμησαν ν’αλλάξουν τ’ακούσματά τους. Γιατί πραγματικά χρειάζεται τόλμη όταν εξελλίσεις τα γούστα σου, και κατά συνέπεια αυτά των οπαδών σου, προκειμένου να ικανοποιήσεις τις τάσεις εξερεύνησης που μπορεί άναρχα και βασανιστικά να τρέχουν στο μυαλό σου.

Μακάρι αυτή να είναι μόνο η αρχή για την εναλλακτική, βρετανική ποπ-ροκ μουσική σκηνή.

Χάρης Αποστολόπουλος