A WEEKEND IN THE CITY BLOC PARTY 08/01/2007

Φεβρουάριο του 2005 κυκλοφόρησε το “Silent Alarm” και ακριβώς μετά από δύο χρόνια επιστρέφουν με το νέο τους δίσκο “A weekend in the city”. Διθυραμβικά σχόλια για το ντεμπούτο τους, sold out περιοδείες, συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις σε όλα τα βρετανικά και όχι μόνο έντυπα, τηλεοπτικές εμφανίσεις…το νέο next big thing του νησιού. Τραγούδια σαν το “helicopter”, “so here we are” και “banquet” γίνονται top επιτυχίες και η τρελοπαρέα των Bloc Party βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας της πριν ακόμα τους γνωρίσουμε! Το 1999 έπιναν μπύρες και χόρευαν στο Reading festival βλέποντας τα αγαπημένα τους group και το 2005 ήταν headliners της NME stage!

Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να μπουν στο studio για να ηχογραφήσουν τον νέο τους δίσκο. Ακολουθούσαν τα δύσκολα τώρα, έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν είναι ένα απ`τα δεκάδες πυροτεχνήματα που εκτοξεύονται…φτάνουν τόσο ψηλά...εντυπωσιάζουν…και έπειτα χάνονται… αφήνοντας μας μια όμορφη ανάμνηση και αίσθηση που στο πέρασμα του χρόνου θα ξεθωριάσει και αυτή.

Εδώ αναλαμβάνει ο στιχουργός και frontman των Bloc Party, Kele Okereke. Βγάζει από την τσέπη τις τσαλακωμένες σημειώσεις που κρατούσε όλα αυτά τα χρόνια, ξανακολλάει τις σκισμένες σελίδες, και ξεδιπλώνει τις πιο απόκρυφες σκέψεις και συναισθήματα του. Δεν θέλει να έχουν σαν μοναδικό αυτοσκοπό catchy ρυθμούς και super radio hits, και απόλυτα σίγουρος ακολουθεί την καρδιά του…αν τα καταφέρει διπλά ακόμα καλύτερα.

Το αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος; Το “A Weekend in the city” παραγωγής Jacknife Lee (είχε κάνει την παραγωγή και στο album των Kasabian, καθώς και στα δύο τελευταία των SnowPatrol). Ότι καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο έχω ακούσει τα τελευταία δύο τουλάχιστον χρόνια από πλευράς μεγάλης Βρετανίας. Αν το βρείτε σε βινύλιο μην το σκέφτεστε, αγοράστε το, δεν θα χρειάζεται άλλωστε να σηκωθείτε αρκετές φορές να αλλάξετε κομμάτι!

O δίσκος ανοίγει με το “Song for clay”, το ιδανικότερο για να μας αποκαλύψει τις προθέσεις και το ύφος του album εκθειάζοντας απλόχερα την χαρισματική και κατά στιγμές ανατριχιαστική ερμηνευτική ικανότητα του Okereke (όπως και στο“On”). “Waiting fot the 7.18”…θέλουν να ξεφύγουν από τα σύνορα του πολύβουου Λονδίνου και των ανειλημμένων υποχρεώσεων τους για λίγο, να θυμηθούν τα παλιά, να οδηγήσουν νότια στο νησί και να κατηφορίσουν στην παραλία του πανέμορφου Brighton (έχοντας επισκεφτεί το Brighton πέρσι το καλοκαίρι, καταλαβαίνω απόλυτα γιατί το λέει). Αναλογίζεται πως κάποια πράγματα είναι τόσο απλά, απλά χρειάζεται να τα εξωτερικεύουμε περισσότερο μερικές φορές…“έπρεπε να μου ζητήσεις αυτό το φιλί και εγώ πως θα μπορούσα να στο αρνηθώ;”…θυμάται και γυρνάει την φορά του ρολογιού αντίστροφα στο “I still remember”, έχοντας την καλύτερη ίσως σύνθεση του δίσκου. “Sunday”…Κυριακή ξημερώματα, την ώρα που λέγονται οι περισσότερες αλήθειες μετά την κραιπάλη του σαββατόβραδου, γυρνώντας σπίτι ομολογεί…“I love you in the morning when you still hang over” αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές.

Μια κατάθεση ψυχής που σε έντεκα κομμάτια αποτυπώνεται κάθε στιγμή σε όλο της το μεγαλείο. Μια εσωτερική κόντρα ανθρώπινων, καθημερινών, έντονων καταστάσεων που επηρέασαν τον Kele Okereke και θέλησε να γράψει για αυτά. Σαγηνευτικά πλήκτρα και ανάλαφρα beat σχεδιάζουν χιλιάδες ασπρόμαυρες εικόνες, συνδυάζοντας μικρά κιθαριστικά ξεσπάσματα ολοκληρώνοντας έτσι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την συναισθηματική και χαοτική δομή του album.

Πλέον το μουσικό κοινό τους έχει γνωρίσει, με ένα μεγάλο σύνολο από αυτό να τους έχει αγαπήσει. Παίρνοντας λοιπόν δύναμη από αυτό δημιούργησαν μια δουλειά που ανεξαρτήτως της επιτυχία που θα έχει, οι τέσσερις φίλοι θα νοιώθουν περήφανοι που ακολούθησαν συνειδητά το ένστικτο τους (και τις περισσότερες φορές αυτό είναι που τελικά έχει δίκαιο). Είναι καλύτερος απ` το προκάτοχο του, “Silent Alarm”; Δεν ξέρω, θα θεωρούσα ‘άδικη’ μια τέτοια σύγκριση. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι θα γίνει ο αγαπημένος μεταμεσονύκτιος στοιχειωμένος δίσκος αρκετών, είτε ξεφυλλίζοντας παλιά φωτογραφικά album είτε βλέποντας ξεχασμένα αστεία videos που είχαν τραβηχτεί σε ανέμελες στιγμές.

Δυο τρία κομμάτια ξεχωρίζουν στα πρώτα ακούσματά του (“hunting for witches”, “waiting fo the 7.18”, “I still remember”, “the prayer”), ωσότου μετά από λίγες ακόμα ακροάσεις δημιουργηθεί ένα τέτοιο συμπαγές και ώριμο σύνολο που απλά θα επιλέγεις να ακούσεις το “A weekend in the city” κομμάτι-soundtrack διάρκειας 52 λεπτών.

Υπομονή λοιπόν μέχρι τις 5 Φεβρουαρίου και την επίσημη κυκλοφορία του. Πρώτο single το “The Prayer”, στις 29 του μήνα.

Υ.Γ. Με βλέπω να ετοιμάζω βαλίτσα για την ευρωπαϊκή περιοδεία του group…κάτι για Βαρκελώνη ίσως…

Απόστολος Κατσαβριάς

Atraktos.Net