 |
|
|
|
BECAUSE OF THE TIMES
|
Τα τελευταία χρόνια η λεγόμενη ροκ σκηνή (σε αντίθεση με την ποπ, που δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει τέτοια σύνδρομα – σύμπτωμα υγείας ίσως;) ψάχνει απεγνωσμένα τον επόμενο μεγάλο ήρωα, το νέο συγκρότημα που θα γεμίζει στάδια, το νέο όνομα που θα γίνει μέτρο σύγκρισης για τα επόμενα. Στην εποχή βέβαια του MySpace και της γενικότερης απομυθοποίησης, κάτι τέτοιο εξελίσσεται σε εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο κι έτσι οι μουσικοί ψάχνουν την έμπνευση σε κλασικές φόρμες, οι μουσικοκριτικοί τους αποθεώνουν για ένα ή δύο CD και στη συνέχεια ξεχνάνε οι μεν τον εαυτό τους και οι δε τον νέο μεσσία και… πάμε γι’ άλλα.
Είναι άραγε όμως και οι Kings of Leon μια τέτοια περίπτωση; Προς το παρόν είναι δύσκολο να το πει κανείς με σιγουριά. Έχοντας δώσει το στίγμα τους στις πρώτες δυο δουλειές τους και δηλώνοντας περίτρανα τις blues, southern και rock καταβολές τους, τα αδέρφια και ο ξάδερφος Followill φτάνουνε στο «Because of the Times» προσπαθώντας να ξεπεράσουν ακριβώς όλα αυτά: να δείξουνε δηλαδή ότι έχουν τον δικό τους ξεχωριστό ήχο και ότι δεν είναι απλά ρετρό κακέκτυπα του παρελθόντος.
Όχι ότι αυτό είναι κακό. Άλλωστε όλη η classic rock σκηνή ξεκίνησε χτίζοντας στα θεμέλια της blues και του rock ‘n’ roll. Η μίμηση πολλές φορές είναι ο αγνότερος και σωστότερος τρόπος να δημιουργήσεις κάτι καινούριο, αρκεί βέβαια να μην μετατραπείς σε tribute band.
Εκτός απ’ αυτόν τον κίνδυνο όμως, υπάρχει και ο άλλος: να χωθείς τόσο βαθιά στο τριπάκι του εντυπωσιασμού και της διαφοροποίησης, που να χάσεις κάποια στιγμή το νόημα. Κι ενώ οι διθύραμβοι είναι περισσότεροι από τις αρνητικές κριτικές για το «Because of the Τimes», προσωπικά αναρωτιέμαι μήπως οι Kings of Leon δεν έχουν αποπροσανατολιστεί λιγάκι, ακριβώς εξαιτίας των παραπάνω.
Το CD ξεκινάει με το επτάλεπτο (!) Knocked Up, που παρότι είναι αρκετά λιτό – ή ακριβώς γι’ αυτό – καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον σχεδόν μέχρι το τέλος του, με την σταθερή country κιθάρα να δίνει τον ρυθμό και το ρεφρέν να ξεσπάει σε πιο σκληρούς ήχους. Το Charmer μοιάζει με αφιέρωμα στους Pixies, ενώ οι μικρές κραυγές του Caleb Followill σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι πώς ακριβώς θα ακουγόταν αυτό το τραγούδι αν αφηνόταν λίγο παραπάνω – ίσως μια live ακρόαση να έλυνε αυτή την απορία.
Το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και στο On Call. Οι προοπτικές είναι καλές, οι κιθάρες και το μπάσο δίνουν και παίρνουν, αλλά κάπου πάσχει η μελωδία. Οι διφωνίες και τα backing vocals βοηθάνε, κι αυτό φαίνεται ιδιαίτερα σε ορισμένα σημεία («I’d come a-running») ενώ το σόλο προς το τέλος είναι αντάξιο των επιρροών τους.
Το Black Thumbnail θυμίζει περισσότερο τους παλιούς Kings Of Leon, με τα κουπλέ να είναι πιο δυνατά απ’ το ρεφρέν (όπου κάπως μπερδεύονται οι προθέσεις), ενώ στο My Party το εφέ θάβει την φωνή του Followill που σίγουρα δεν χρειάζεται πειραματισμούς και παιχνίδια στο στούντιο για να αναδειχθεί, αφού είναι απ’ τα πιο δυνατά χαρτιά της μπάντας. Το Fans είναι καλό, παρά τον ενδεχόμενο ναρκισσισμό του στους στίχους ενώ καλύτερη για μένα στιγμή του CD αναδεικνύεται το The Runner, μπαλάντα με δυνατότερους στίχους απ’ τα υπόλοιπα κομμάτια του «Because of the Times» και έντονη επιρροή από Lynyrd Skynyrd και γενικά ήχο αμερικάνικου νότου στα φωνητικά.
Με λίγα λόγια, οι προθέσεις είναι καλές και οι Kings of Leon σίγουρα δεν είναι μέτριο ή αδιάφορο συγκρότημα – όμως ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, δημιουργούν και μεγαλύτερες προσδοκίες. Το CD χρειάζεται αρκετές ακροάσεις και χρόνο, όμως παρ’ όλα αυτά, δεν μου φεύγει η εντύπωση ότι σε πολλά τραγούδια ο ήχος είναι πανομοιότυπος και επαναλαμβανόμενος και ο Caleb περισσότερο συγκρατημένος απ’ όσο θα έπρεπε. Είναι το αμήχανο τρίτο άλμπουμ όμως! Η συνέχεια θα δείξει…
Φωτεινή Δράκου |
Foreign Office
