THE MAGIC POSITION PATRICK WOLF POLYDOR 04/05/2007

Έφτασε η στιγμή για να κάτσει ο PATRICK WOLF στην μαγική θέση? Με τον καινούριο του album THE MAGIC POSITION ο νεαρός πια (23άχρονος) και όχι πια πιτσιρικάς και με τον αέρα του, κακά τα ψέματα επιτυχημένου, μας σερβίρει με άνεση μια αρμάδα πολύ όμορφων τραγουδιών.

Μη σας ξεγελάει που κάθεται στο εξώφυλλο (αλλά και στο εσώφυλλο) σε κούνιες λούνα παρκ, δεν έχει ετοιμάσει ένα απλό σετ. Αυτή τη φορά έχει 13 κομμάτια, που με την προκάλυψη μερικών πιασάρικων μελωδιών, θα αιχμαλωτίσει πολύ ανυποψίαστο κόσμο, ειδικά που θα αυτοπαρουσιαστεί κάτω από την ομπρέλα της πολυεθνικής Polydor.

Από τον πειραματιστή-έκπληξη του Λυκανθρώπου και από τον κατά καιρούς βιολιστή των Chicks On Speed και των Hidden Cameras φτάσαμε σήμερα να είναι συνεργαζόμενος με τη Marianne Faithful που τραγουδά μαζί του στο Magpie, για λόγους τιμητικούς θα έλεγα. Έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται στοιχείο κράχτη ο P. Wolf.

Παρόλα αυτά ο δίσκος έχει την κομματάρα Overture, έναν ανοιξιάτικο ποπ ύμνο, χαρούμενο που σου έρχεται καπάκι να πας να βρεις το βινύλιο Lloyd Cole & The Commotions και να ακούσεις τον άλλο ύμνο perfect skin! Ναι αυτή είναι η σωστή παγίδα, όχι για να ξεγελάσεις, αλλά για να προσκαλέσεις πολύ κόσμο. Ο ίδιος αυτός κόσμος θα ενθουσιαστεί και με το Bluebells, αλλά και με το Get Lost.

Επιπλέον όμως καταφέρνει να βάζει ένα σωρό πράγματα μέσα στις συνθέσεις του, τα οποία δεν περνάνε απαρατήρητα. Ειδικά τα χαμηλότονα (The Bluebell, X) είναι το μέσο για να ξαποστάσει ο Patrick, ενώ το τελείωμα του secret garden μετατρέπεται σε Patrick wolf eyes!!!!, με ένα μυδραλιοφόρου εμπνεύσεως παραλήρημα. Μερικά νεοψυχεδελικά σουλάτσα στο Augustine και λίγο μελαγχολικό πιανάκι στο enchanted.
Μετά λοιπόν από τα διθυραμβικά σχόλια των προηγούμενων δουλειών του, χρησιμποιεί την οδό της ανάγκης για ευρύτερη αναγνωρισιμότητα, ίσως για να τύχει διθυραμβικών σχολίων όχι μόνο από τους δημοσιογράφους και τους «μυημένους», αλλά από το σύνολο του μουσικόφιλου κοινού. Κομμάτια σαν το Stars ακούγονται απλά, αλλά φαντάζομαι την ευχαρίστηση του Patrick Wolf, όταν με τόσες προσθήκες, μπλιμπλίκια και άλλα καταφέρνει να παρουσιάσει μια απλή κρούστα μελωδίας, και κάτω από την φρου διάφανη επιφάνεια να εγκλωβίζει τόσα ενδιαφέροντα καλούδια. Αν μπορέσεις να εστιάσεις κάτω από την κρούστα θα γαληνέψεις και με το φινάλε Finale του δίσκου.

Σε «τεχνική» μου θύμισε το τελευταίο album του Beck, όπου προσέφερε πιασάρικα κομμάτια, όπου από κάτω έπαιζε ότι ήθελε. Εδώ τα πιασάρικα είναι πολύ λίγα, αλλά η τάση να γοητεύσει μεγαλύτερα ακροατήρια είναι διακριτή και ασφαλώς ο Patrick Wolf το καταφέρνει

Κυριάκος Σκορδάς