MA FLEUR CINEMATIC ORCHESTRA NINJA TUNE 03/01/2008

Αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναρχίσω αυτό το κείμενο, σίγουρα δεν θα επέλεγα τις ίδιες συνθήκες του περιβάλλοντος χώρου.

Θα προτιμούσα αντί για να ένα δυνατό φως δωματίου, να υπήρχε ο κατάλληλος χαμηλός φωτισμός, αντί για το θόρυβο από τα αμάξια κεντρικού δρόμου να ακουγόταν ησυχία, με μοναδική συνοδεία το θρόισμα από τους γαλήνιους ήχους που θα ξεπηδούσαν ακούγοντας το “Ma Fleur”.

Δίσκος που θα σε τραβήξει από τη παροντική σου κατάσταση, ψιθυρίζοντας σου στο αυτί τις συνιστώσες του χώρου και του χρόνου που θα σε μυήσουν σε μια άλλη διάσταση.

Όσο και αν η πραγματικότητα δεν μας αρέσει, θέλοντας εμείς οι ίδιοι να είμαστε οι καθημερινοί της ήρωες, η Μ. Βρετανία ήταν και είναι η χώρα από την οποία ξεπροβάλλουν τα πιο καθοριστικά συγκροτήματα που θα ορίσουν νέους ήχους, θα καινοτομήσουν και θα αλλάξουν τα μουσικά δρώμενα, καλώντας όλους τους άλλους να τους ακολουθήσουν (βλέπε ποπ, ψυχεδέλεια, progressive, post-rock, emo-punk, trip hop κτλ.).

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Παρότι έχουν στο ενεργητικό τους μόλις δυο άλμπουμ, οι Cinematic Orchestra είναι το γκρουπ που άλλαξε τη προδιαγεγραμμένη πορεία διαφόρων μουσικών ειδών. Πιο συγκεκριμένα, είναι αυτοί που συγκλίνουν τις κατευθύνσεις της jazz, rock και soul κουλτούρας προς κάτι μοναδικό και πρωτοπόρο, χωρίς να αφιερώνονται ολοκληρωτικά σε κάποιο από αυτά.

Μαζί με δυο-τρεις άλλους, όρισαν λοιπόν ένα νέο μουσικό κίνημα, η καλύτερα παρακλάδι των προηγούμενων, με το όνομα nu-jazz.

Ίσως και να είναι μικρή η αξία της εύρεσης νέων μουσικών ταμπελών, οι οποίες μπορεί και να υπάρχουν για να ικανοποιούν τη ματαιοδοξία των γραφιάδων, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση τονίζεται ότι κάποιοι μουσικοί ξεχώρισαν μέσα στο πλήθος, απλά επειδή οραματίστηκαν κάτι καινούριο και διαφορετικό, που δεν το είχαν καταφέρει άλλοι πριν από αυτούς.

Ανεξάρτητα όμως και από όλες αυτές τις ανούσιες λεπτομέρειες, το “Ma Fleur” ακούγεται ανατριχιαστικό και ψυχο-προκλητικό, προκαλώντας ανάλογα συναισθήματα.

Το “Ma Fleur” λοιπόν, συμπεριφέρεται σαν κερί που τρεμοσβήνει για να σου προσφέρει απλόχερα ελπίδα λίγο πριν έρθει η νύχτα. Είναι μια βαθιά αναπνοή στο λαιμό της(-του) αγαπημένης σου. Είναι η επιμήκυνση των συναισθημάτων μέχρι τα όρια μιας πραγματικότητας με σημάδια ερωτικής ουτοπίας. Το “φαντασιακό” σου κορυφώνεται και η ατμόσφαιρα γίνεται έντονα ονειρική. Νιώθεις ότι φιλάς και φιλιέσαι κάτω από έναστρο ουρανό, δίνοντας υποσχέσεις και ορίζοντας τα τραγούδια ως το σήμα κατατεθέν μιας νέας μαγεμένης σχέσης.

Το πρώτο κιόλας κομμάτι “Build a home”, σε προϊδεάζει για αυτό που θα επακολουθήσει και στον υπόλοιπο δίσκο. Η φωνή του νέου τραγουδιστή Patrick Watson ήρθε για να αλλάξει το ρυθμό στους χτύπους της καρδιά σου, να τη κάνει να μπει στο πιο ζεστό σπίτι, ειδικά φτιαγμένο για αυτή. Ένα ρίγος από τη φιλοξενία, που σε κάνει να πλημμυρίζεις με συμπόνια, θαυμασμό και ιδιόμορφη ευχαρίστηση για την απεραντοσύνη γύρω σου. Κάπως έτσι νιώθεις με την ερμηνεία του νεοφερμένου Watson, το απαλό παίξιμο στο πιάνο του και τα διακριτικά τσιμπήματα του μπάσου.

Λες και κάποιος εξυμνεί την ανθρώπινη φροντίδα, τη στοργή και την ανταλλαγή θετικής ενέργειας, προσπαθώντας να σε πείσει για την ανεκτίμητη αξία της θαλπωρής από αυτούς που αγαπάμε.

Οι λέξεις είναι απλά σύμβολα. Μόνο μερικές ακροάσεις του δίσκου είναι δυνατόν να αποσαφηνίσουν περαιτέρω τα συναισθήματα και τις καταστάσεις στις οποίες σου δίνεται η ευκαιρία να εισέλθεις.

Η ανακάλυψη και η τροποποίηση του ψυχισμού είναι δύστροπο και βάναυσο, αλλά πάνω απ’όλα θαυμαστό καθήκον ενός καλλιτεχνικού δημιουργήματος…Και αυτό είναι που καταφέρνει εδώ το “Ma Fleur”.

Χάρης Αποστολόπουλος