WE ’RE A HAPPY FAMILY – A TRIBUTE TO THE RAMONES V/A 13/03/2003

Με τους Ramones μεγάλωσα... μπύρες στην παραλία και... psychotherapy συνόδευαν τα εφηβικά μου καλοκαίρια...Τι να πρωτοπεί κανείς για τους Ramones; Για άλλους είναι οι σωτήρες του rock´n´roll. Για άλλους η καλύτερη punk rock μπάντα όλων των εποχών. Το σίγουρο είναι ότι ανήκουνε στα θηρία της ροκ...

Αυτό που μού κανε πάντοτε εντύπωση ήταν πως ένα συγκρότημα, με 3 συγχορδίες, ένα ρυθμό κατάφερνε να είναι τόσο άμεσο, τόσο προσιτό, χτυπούσε τον ακροατή κατευθείαν στην καρδιά... Ίσως αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος κάθε μουσικού, ανεξάρτητα από τα μέσα που χρησιμοποιεί...

Μετά από το θάνατο του Joey,και έπειτα του Dee Dee έσβησε για πάντα η οικογένεια Ramones. Όχι όμως και από τις μνήμες μας... Όπως ήταν αναμενόμενο κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες και ένα tribute για τους Ramones. Ήμουνα πολύ σκεπτικός αν έπρεπε να το αγοράσω. Ως εκείνη την ημέρα δεν είχα ακούσει ούτε ένα tribute album που να μην είχε τη φιλοσοφία της αρπαχτής. Τελικά η περιέργεια μου νίκησε για ακόμη μια φορά.. Βλέπετε δεν έχει κανείς και πολλές ευκαιρίες να συναντήσει τον Tom Waits και τον Marilyn Manson στον ίδιο δίσκο...

Ας περάσουμε στα μουσικά... Προσωπική μου άποψη είναι ότι μια διασκευή ενός κομματιου, απαιτεί από το κάθε συγκρότημα να προσπαθεί να περάσει τις δικές του ιδέες, με φίλτρο τη μουσική του ταυτότητα να δώσει μια άλλη αισθητική στο κομμάτι, η οποία όμως να αντανακλά την αρχική του φιλοσοφία. Δε βρίσκω νόημα να προσπαθεί κανείς παίζοντας ιδιαίτερα ενα κομμάτι των Ramones να αντιγράψει πιστά την πρώτη του εκτέλεση. Τότε όχι μόνο γίνεται κανείς προβλέψιμος, αλλά χάνεται και από τον ακροατή κάθε ενδιαφέρον εφόσον ιδιαίτερα δεν υπάρχει και μέτρο συγκρισης.

Ευτυχώς στο συγκεκριμένο tribute αυτό δεν συμβαίνει αυτό αρκετά συχνά - και συγκεκριμένα μόνο σε 2 περιπτώσεις, οπού κανείς θα περίμενε πολλά περισσότερα... Οι Offspring και οι Green Day μιμούνται πιστά τους μουσικούς τους πατέρες στα I wanna be sedated και Outsider χωρίς να δώσουν ούτε ένα προσωπικό τους στίγμα.

Κορυφαίες στιγμές του δίσκου το Havanna Affair με τους Red Hot Chilli Peppers  για μια ακόμη φορά να κλέβουν την παράσταση. Και αν αναρωτιέστε αν είναι δυνατόν μια gothic μετάλλαξη ενός κλασσικού punk rock κομματιού να είναι ποτέ πετυχημένη...θα σας απαντήσω πως ναι! Το κατάφερε πολύ καλά ο Manson μετατρέποντας το KKK took my baby away σε ένα ατμοσφαιρικό ψυχεδελικό ύμνο της dark μουσικής. Δε συμπαθώ ιδιαίτερα το συγκεκριμένο καλλιτέχνη αλλά μία τέτοια απόπειρα, καταρχήν απαιτεί θάρρος και ιδιαίτερα με τέτοιο αποτέλεσμα. Καλύτερα θα ήταν ο καθένας να ξεχάσει τις προκαταλήψεις του και να επιδοκιμάσει τη συγκεκριμένη προσπάθεια..

Ο Tom Waits με το Return of jackie and daddy ακολουθεί τη μουσική γραμμή του mule variations και αν δεν ειναι ο Waits punk τότε ποιος είναι στις μέρες μας; Πραγματικά ανεπανάληπτος. Επιπλέον τις συμμετοχές των Metallica, των U2, Eddie Vedder (Pearl Jam), Garbage, Pretenders μόνο θετικά θα μπορούσα να τις σχολιάσω. Φαντάζομαι θα το διασκέδασαν στις ηχογραφήσεις, αποδίδοντας φόρο τιμής σε ένα συγκρότημα που ήταν αρκετά «σκληρό» για να τραγουδά sweet little girl i wanna boy your boyfriend χωρίς να ακούγεται γελοίο...

Πολλοί σίγουρα θα προτιμούσαν πιο πολλές συμμετοχές στο συγκεκριμένο album όπως αυτή των Rancid με το Sheena is a punk rocker...και ίσως δεν έχουν άδικο ιδιαίτερα ακούγωντας τις πιο αδύναμες στιγμές του δίσκου, τον Rob Zombie να τραγουδά το Blitzkrieg Bop(το οποίο μάλλον θα αρέσει πολύ σε όσους έχουν new metal ακούσματα)καθώς και τους Kiss με το do you remember rock´n´roll radio -εδώ ίσως δε μένουν και πάρα πολλά για να σχολιάσω...

Σε γενικές γραμμές δε καταράστηκα τον εαυτό μου που είναι τόσο περίεργος. Ο δίσκος αυτός έχει τη δικιά του προσωπικότητα. Από τους Metallica, στους Rancid… διαφορετικές μουσικές φιλοσοφίες, αλλά πίσω από τη σκιά των Ramones όλα δένουν αυτόματα, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι όχι μόνο προκλητικό αλλά να σε κάνει πολλές φορές να ταξιδεύεις στο παρελθόν, να ψάχνεις τις καλές στιγμές και να ξυπνάς από το λήθαργο της καθημερινής ρουτίνας. Και αν υπήρξε ένα συγκρότημα που το κατάφερνε απόλυτα αυτό τότε αυτό ήταν σίγουρα οι Ramones!
Hey ho, let´s gο…

Χρήστος Γατζογιάννης