THE RUNAWAY FOUND ΤΗΕ VEILS Rough Trade/Hitch-Hyke 20/04/2004

Συνήθως οι περισσότεροι απο εμάς όταν δούμε έναν νεαρό μουσικό πλάθουμε εύλογα ερωτήματα. Στην περίπτωση του Finn Andrews των Veils πολλοί απορούν και εξίστανται: Άραγε υπάρχουν παιδιά που γεννήθηκαν το 1983 και παίζουν τέτοια μουσική? Η αλήθεια – μη με προλάβεις, δεν θα πω δυστυχώς – είναι πως και βέβαια υπάρχουν! (Ο Conor Oberst, ο Φωτεινο-μάτης πόσο ετών νομίζεται πως είναι;)

Ο Finn Andrews λοιπόν, ηγετική μορφή των Veils γεννήθηκε το 1983 (άντε πάλι) στο Λονδίνο και μεγάλωσε στη Νέα Ζηλανδία με Patty Smith, Tom Waits, David Bowie και Bob Dylan στο walkman. Ο μπαμπάς Barry Andrews διατέλεσε μέλος των XTC. Εκείνος πιθανόν έμαθε φαίνεται στο παιδί το ρητό ‘μάθε τέχνη...’, αφού μόλις στην τρυφερή ηλικία των 18 του χρόνων ο Finn είχε γίνει πρώτη μούρη στο τοπικό φόλκ κλαμπάκι, στα μισά ενός σβησμένου ηφαίστείου στην Νέα Ζηλανδία. Αλλά επειδή τη δόξα ουδείς εμίσησε, ο νεαρός κατάλαβε πως είναι κρίμα να πάει χαμένος και προκειμένου να περιμένει να πάει κάτω με το πλοίο της τοπικής σκηνής, έβαλε πλώρη για τη γενέτειρα του. Οι Veils λοιπόν δημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία του κατά την επιστροφή του στο Λονδίνο, μόλις το 2001 σαν 4μελής μπάντα με εκείνον στη φωνή - κιθάρα και τους Ben Woollacott στα κρουστά, Adam Kinsella στο μπάσο και Oli Drake στην πρώτη κιθάρα.

Αν δεν ενδίδω στο αμάρτημα να κάνω εύλογα έως χαζά ερωτήματα για την ηλικία του κάθε νέου μουσικού άνθους σαν τον Finn, μου είναι δύσκολο έως αδύνατο να μην συγκρίνω τους Veils με τους Suede του ντεμπούτου τους. Έχω επιχειρήματα, μη βιάζεσαι. Οι Suede ήρθαν σαν αλεξιπτωτιστές σε μια περίοδο κορεσμού για τα Βρετανικά μουσικά δρώμενα. Τα περιοδικά έκαναν τέστ για το ‘πόσο glam και suede είσαι’ και εμείς οι θνητοί τραβούσαμε τη φράντζα μας κάθε Σάββατο βράδυ πριν βγούμε έξω. Αυτή τη φορά όμως το glam revival ήταν αλλιώτικο απο εκείνο των 70s. Η Venus in Furs ανασύρθηκε απο τα συντρίμμια μα δεν φορούσε φανταχτερές γούνες. Αντιθέτως ήταν ντυμένη στα κουρελιασμένα βελούδα με χρυσά σιρίτια σαν έκπτωτη βασίλισσα. Παρ’όλα ταύτα η σουέτινη παρέα του Brett Anderson χρίστηκε πριγκιπάτο απο τους κριτικούς. Ο Αγγλικός τύπος που και νεκρούς ανασταίνει τους έκανε υποκλίσεις, όπως άλλωστε αρμόζει σε πρίγκιπες. Μουσικά, οι Suede είχαν έναν απ’ τους πιο χαρισματικούς frontmen τις δεκαετίας του 90, έναν μεταλλαγμένο Morrissey με Λονδρέζικο φλέγμα. Tα σεξουαλικά υπονοούμενα του Brett, η παραγωγή του Ed Buller, και το glam περιτύλιγμα έδωσαν μια υπόσταση αέρινη στους Suede. Ήταν αυτό που είχες ανατριχιάσει πριν ακούσεις καλά καλά το ρεφρέν του ‘so young’.

Το ντεμπούτο των Suede κυκλοφόρησε το 1993. Των Veils αντίστοιχα τον Φεβρουάριο του 2004. Τουλάχιστον μια δεκαετία είχαμε να δούμε στα Αγγλικά τσάρτς χλωμά καχεκτικά αγόρια με αμφιλεγόμενη αμφίεση να τραγουδάνε μελαγχολικά αλλά επικά συνάμα ρεφραίν που σαν να ξεπήδησαν απο βυνίλια των 70s. Ο Finn (οι περισσότερες αναγνώστριες αρχίστε να αγοράζετε Λονδρέζικη super katerina μπας και πετύχετε καμιά γυγαντοαφίσα) παρουσιάζεται σαν φερελπης νάρκισσος να ανεμίζει τα μαλλιά του σαν έναν αναγεννημένο Brett του ‘Animal Nitrate’, μια σχεδόν ‘Βύρων-ικη’ νεορομαντική περσόνα όπως έγραψε και η Guardian.

Οι Veils όμως δεν μοιάζουν στους προκατόχους τους μόνο ως προς το timing και το στυλάκι αλλά και ως προς τις επιρροές τους. Απο την πρώτη νότα του ‘the leavers dance’ ανεμίζουν γλαδιόλες στον αέρα τα φαντασματάκια των Smiths και παρελαύνουν οι παλαιοί καλοί Echo and the Bunnymen του ‘Heaven up Here’ (ακου επίσης το τελευταίο λεπτό του ‘Lavinia’). Βέβαια δεν λείπουν και πιο μοντέρνες αναφορές ειδικά στον τρόπο ερμηνείας στα πουλέν του Morrissey τους Marion (ακου the tide that left and never came back, …one of us must go…σαν να έχω μπροστά μου μία low-fi έκδοση του ‘lets all go together’), τους Suede-ιάριδες Strangelove (σχεδόν ακούω το ‘Sway’ στο πιάνο του ‘Lavinia’) τους Jack στα ξεσπάσματα τους (‘more heat than light’) και πινελιές Radiohead του ‘hail hail’ στα κρουστά του ‘vicious traditions’.

Πάντως αν υπάρχουν επί μέρους αναφορές στους προαναφερθέντες, το ντεμπούτο των Suede στοιχειώνει και τυλίγει σαν ‘πέπλο’ (veil) το ντεμπούτο των Veils. Γιατί τους διάλεξαν οι Suede για support στις συναυλίες τους νομίζεις; Σε καλώ να ακούσεις το ‘breakdown’ μέσα απο το ‘talk down girl’ και το ‘next life’ μέσα απο το ‘wires to flying birds’. Ωστόσο, η εκδοχή του ντεμπόυτου των Suede μέσα στο LP ‘runaway found’ των Veils δεν πρόκειται για επιτηδευμένη αντιγραφή της φράντζας του Brett, αλλά για πηγαία έκφραση. Οι Veils είναι λοιπόν για τους early-Suede ότι οι Gene για τους Smiths και δεν είναι κακό να αναπολείς τα παλιά φορέματα αρκεί να χείς γράψει τα μέτρα σωστά, Α! και να χεις πάει και σε καλό ράφτη. Ο ράφτης στην προκειμένη περίπτωση είναι εκείνος που επιβλέπει τη διαδικασία ηχογράφησης καθισμένος στην καρέκλα του παραγωγού. Εδώ πρόκειται για τον γνωστό και μη εξαιρετέο κύριο Bernard Butler, υπεύθυνο τουλάχιστον για το συνθετικό μέρος των δύο πρώτων αριστουργηματικών δίσκων των Suede. Είπα και γω ρε παιδί μου, τέτοια εμμονή με το concept Suede στις κιθάρες, ακόμα και εξάρσεις που θυμίζουν το ‘Yes’ οταν ο Butler έπαιζε με τον Mac Almond….

Όσο αφορά τώρα την ερμηνεία του Finn, προσωπική μου άποψη είναι πως ο Brett αποτελεί και πάλι το background ‘veil’ που αγκαλιάζει τον Ian McCulloch και τον Moz εκ των παλαιών και τον Jamie Harding των Marion όπως και τον Mark Greaney των JJ72...άντε και λίγο Richard Ashcroft εκ των νεοτέρων χωρίς να υστερεί σε τριξίματα των δοντιών α λά British Sea Power και Strokes.

Για να κλείσω, γιατί μάλλον σε κούρασα: Οι Veils δεν αποτελούν μουσικό φαινόμενο. Αλλά οπως και να το κάνεις είναι αστεράκια τα παιδιά. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η διάρκεια. Με λύπη ακούω σήμερα τους δίσκους των Marion, Strangelove, Jack, Geneva, Spain, Whipping Boy. Δεν λέω Suede γιατί αυτοί καλά κράτησαν 10 χρόνια, αν και απο δάνδηδες κατάντησαν ράδιο πριμαντόνες. Το ηθικό δίδαγμα; Αν μια παρέα απο 20άρικα αγόρια μας κάνει να λέμε πως τα αστέρια γεννιόνται αλλά δε γίνονται, μας επιτρέπεται να αντιλέγουμε πως οταν τρεμουλιάζουν καλό είναι να χάνονται στο άπειρο παρά να μένουν ετερόφωτα και ξεθωριασμένα. Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε καλά έκανε ο Brett Anderson και το κλείσε το μαγαζί.

Ανέμενε λοιπόν το 2014 και αν ο γιός σου ψάχνει στους δίσκους σου να βρει Veils, μην αναρωτηθείς. Αγόρασε όμως τον δίσκο καλού κακού, μη σε πεί και ξενέρωτο μπαμπά.

Εξωτερικός Συνεργάτης