SPECIAL FORCES JULIAN FANE PLANET MU 08/10/2004

To «Special Forces» είναι ένα αμφιλεγόμενο άλμπουμ. Κατ’ αρχήν, ήταν τέτοια η φήμη που είχε προηγηθεί της κυκλοφορίας του απ’ την Planet Mu, [την αμιγώς ηλεκτρονική εταιρία εταιρεία του Mike Paradinas/μ-ziq], πριν ακόμα ακουστεί οποιαδήποτε δουλειά του, ώστε ήταν μάλλον ύποπτο το promotion. Σε ανάλογη περίπτωση ή πραγματικά προκύπτει το επόμενο «big thing» ή [συνήθως] πρόκειται για μια ακόμα σαχλαμάρα που πλασάρεται σαν αριστούργημα. Γέμισε ο τόπος από μετριότητες και ανυπόφορους wanna be αστέρες που οι εταιρείες κυκλοφορούν σωρηδόν. Όλος ο κόσμος πια ονειρεύεται να βγάλει ένα δίσκο. Κι οι περισσότεροι δυστυχώς τα καταφέρνουν. Κι αν δεν τα καταφέρουν σε εταιρεία, υπάρχει και το internet.

Ο Julian Fane μου είχε γίνει «αντιπαθής» πριν καν τον ακούσω. Το Special Forces το άκουσα αγγαρικά, με βαριά καρδιά και προκατάληψη, περιμένοντας να επαληθευτώ. Και η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά δεν μου άρεσε. Καθόλου! Το άκουσα περισσότερο επειδή επέμενε κάποιος φίλος μου ότι ήταν ένας εξαιρετικός δίσκος, για την ακρίβεια ήταν ο καλύτερος δίσκος που είχε ακούσει τελευταία…

Αυτή η φωνή που θυμίζει έντονα Thom Yorke και Jon Thor Birgisson [σε κομμάτια που θα μπορούσαν να υπήρχαν στο Kid A ή στο Amnesiac], είναι στις πρώτες ακροάσεις ενοχλητική. Σιγά το πράμα. Άλλος ένας που κοπιάρει Radiohead…

Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι. [Ο επιμένων… νικά!]. Ναι, ο Julian Fane θυμίζει Thom Yorke, θυμίζει και τον τραγουδιστή των Sigur Ros και Mum και Fennesz και Mercury Rev και Flaming Lips και Boards of Canada και M83. Είναι αλήθεια όλα όσα του προσάπτουν. Μέχρι και My Bloody Valentine τον «κατηγόρησαν» ότι θυμίζει. Ε, και;

Μήπως υπάρχουν πολλοί original σήμερα-τόσο original που να μην θυμίζουν κάποιον άλλο; Ή μήπως είναι καταδικαστέος κάποιος 21 χρονών που προσπαθεί να μοιάσει σε μερικά απ’ τα πιο σημαντικά συγκροτήματα που υπάρχουν -ή υπήρξαν- και φιλοδοξεί να τα ξεπεράσει;

Ε, όχι και να ξεπεράσει τους Radiohead! Δεν είναι δυνατόν με το ντεμπούτο του αυτός ο πιτσιρικάς Καναδός [απ’ το Βανκούβερ] να ξεπεράσει τους Radiohead. Ιεροσυλία!

Ιεροσυλία; Καθόλου. Γιατί το Special Forces είναι όντως καλύτερος δίσκος απ’ το Kid A! Κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό, ελπίζω το μέλλον να μη με διαψεύσει. Το Special Forces είναι ένας κλασσικός δίσκος. Απ’ αυτούς που τους εκτιμάς με τον καιρό και μπορείς να τον ακούσεις και σε δέκα χρόνια. Κι αν ακόμα διαφωνήσει κάποιος ότι ξεπερνάει το Kid A, σίγουρα μπορεί να τον τοποθετήσει επάξια δίπλα του. Ήξερε τι έκανε ο Mike Paradinas όταν επένδυε πάνω του. Κι όλη αυτή φασαρία που προκάλεσε γύρω απ’ το όνομά του δεν ήταν απλά hype: αυτός ο πιτσιρικάς είναι όντως το νέο «big thing». Σίγουρα δεν θ’ αργήσει να βρεθεί σε μεγαλύτερη εταιρία…

Χρειάζονται αρκετές ακροάσεις για να σε κερδίσει το SpecialForces, για να σε αρπάξει για την ακρίβεια και να σε βουτήξει στους σκοτεινούς, απόκοσμους ήχους του.

Το disaster location το οποίο ξεκινάει το δίσκο, είναι ιδανική εισαγωγή, συνθετικοί, πνιχτοί ήχοι, drums στο υπόβαθρο κι ένα υπνωτικό μοτίβο με πιάνο, που σε βάζουν κατευθείαν στην ατμόσφαιρα και σε προετοιμάζουν για το τι θα επακολουθήσει. Σαν απόσπασμα απ’ το Blade Runner.

To safety man ξεκινάει με βιόλα απ’ όπου ξεπροβάλει η φωνή του Fane [είναι πραγματικά εκπληκτική η ομοιότητα με του Thom Yorke!] κι εξελίσσεται σε ένα ambient κρεσέντο με κουδουνάκια, τύμπανα και χορωδιακά φωνητικά, που θυμίζει περισσότερο Mercury Rev παρά Radiohead. Στο freezing in haunted water –το οποίο στη δομή θυμίζει λίγο το Born Slippy των Underworld- «οι Μ83 έχουν συνεργαστεί με την στοιχειωμένη φωνή του Bobbie Gillespie». Οι fuzzy κιθάρες και οι α-λα Mogwai θορυβώδεις στροβιλισμοί συναντούν τη φωνή του Screamadelica.

Το sea island είναι ένα ιντερλούδιο στο οποίο αποτίει φόρο τιμής στον Fennesz. Ένα ambient instrumental με ηλεκτρονικούς θορύβους, απ’ όπου αναδύεται μια απλή, [απλοϊκή σχεδόν] μελωδία.

Το stasis είναι απ’ τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Ξεκινάει με καμπανάκια, εξελίσσεται σε ένα Warp-ish mid tempo και καταλήγει σε μια δίλεπτη σχεδόν έξαρση μελωδίας και θορύβων.

Το darknet θα μπορούσε να υπήρχε στο Kid A. Αν δεν ξέρεις τι ακούς, είσαι βέβαιος πως είναι κομμάτι των Radiohead. Οι πνιχτοί, ηλεκτρονικοί ρυθμοί, το θολό beat και τα θρηνώδη φωνητικά δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία σε ποιόν θέλει να μοιάσει-κι αν το δεις κακοπροαίρετα, ποιόν θέλει να μιμηθεί!

Το book repository είναι άλλο ένα «επικό» instrumental, στο ίδιο κλίμα, με απόηχο Mŭm. Στο birthday boys τα έγχορδα ακούγονται κυματιστά, σπρώχνονται επίμονα μπροστά και ξανακυλάνε πίσω, οδηγώντας το κομμάτι σε μια μονότονη, υπνωτική συγχορδία.

Η κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το Taoist blockade. Εξαιρετικό. Σα να βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και μελωδίες- δέσμες φωτός ξεχύνοται από κάθε χαραμάδα, από κάθε ρωγμή, λούζοντας το δωμάτιο στο φως…

Στην ίδια ονειρεμένη ατμόσφαιρα συνεχίζει και το έτερο ιντερλούδιο coronation, ένα σύντομο κομμάτι που βαθμιαία λιώνει και σε παρασύρει μαζί του, μια εισαγωγή για το inspace, άλλο ένα τραγούδι που θα μπορούσε να ήταν…Radiohead! Το άλμπουμ κλείνει με το exitnewyear, την πιο χαλαρή, αργή στιγμή του. Ένα «μεγαλειώδες», ελεγειακό κομμάτι που είναι επίσης ιδανικός επίλογος έτσι όπως ήρεμα οδηγεί το άλμπουμ σε fade-out…

Χρειάστηκε αρκετός καιρός για να εκτιμήσω το Special Forces και να πάρει τη θέση που του αξίζει. Δεν σου αποκαλύπτεται απ’ την αρχή. Χρειάζεται προσεκτική ακρόαση και υπομονή. Η αρχική απέχθεια [περισσότερο επειδή άκουγα άλλον έναν «τσαρλατάνο» που προσπαθούσε να μιμηθεί τον York] μετατράπηκε σε συμπάθεια. Κι όσο τον ακούω, σε θαυμασμό.

Είναι ένας electronica δίσκος και γι’ αυτούς που δεν αντέχουν τα bleeps, ένας κιθαριστικός-ambient δίσκος και γι’ αυτούς που βαριούνται τις χαοτικές κιθάρες, ένα drug-free «Ladies and gentleman we are floating into space» με περισσότερα beats, ένα συναρπαστικό ντεμπούτο από ένα νεαρό Καναδό που ήρθε για να μείνει.

Κι είναι απ’ τους ελάχιστους δίσκους που αξίζει κανείς ν’ αποκτήσει, απ’ τις πρόσφατες κυκλοφορίες…

Τάσος m.hulot