BURNED MIND WOLF EYES SUB POP/HITCH-HYKE 06/12/2004

Άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Εντάξει γνωστό. Για τα μάτια του κόσμου; Σχετικά γνωστό και κατανοητό. Για τα μάτια σου μόνο; Λαϊκός Σινεφιλ. Για τα μάτια του λύκου; Μμμ, λίγο επικίνδυνο μου ακούγεται αυτό! Όχι το επικίνδυνο είναι ότι οι Wolf Eyes ακούγονται, και το τρομακτικό δεν είναι το όνομά τους, αλλά η μουσική τους. Και μπορεί ευθέως φέτος η φοβεριστική μουσική να έρχεται από τους WICKED ( αν προλάβω θα γράψω κάποια μέρα για αυτούς), αλλά οι WOLF EYES κάνουν την ολοκληρωτική μουσική παρέμβαση των 00s. Ίσως να τους χαρακτηρίζουν ως μουσικούς τρομοκράτες, αλλά θα διαφωνήσω. Δεν έχουν σκοπό να τρομάξουν κανένα. Είναι σαν τη φιλοσοφία ότι τα όπλα δεν σκοτώνουν, οι άνθρωποι μόνο ή δεν υπάρχουν έξυπνα όπλα, παρά μόνο ηλίθιοι οπλοφόροι. Ο οπλουργός που σκαλίζει με το καλέμι το ξύλινο κοντάκιο είναι μάστορας. Ο άλλος που το αγοράζει, ναι ίσως να είναι και δολοφόνος.

Ο θόρυβος σε νέα διάσταση XXL. To εύρος του θορύβου πιάνει όλη την μπάντα και καταλύει και κατακλύζει τα πάντα, χωρίς οξύτητες. Απλά ο ήχος είναι ο βάρβαρος κατακτητής.

Θα προσπαθήσω να προσδιορίζω το στίγμα των λυκομάτηδων. Καταρχάς παραμόρφωση, απουσία μελωδίας, δεκάδες ενοχλητικά θορυβώδεις λούπες σε υπερβολικά αγχωτικά στρώματα, σκόρπιες κουβέντες θριλεροειδούς υφής, αλλά μη μασάτε δεν έχουν σκοπό να τρομάξουν όπως είπαμε κανένα. Και κιθάρες όμως χρησιμοποιούν και πνευστά, και τα κυρίαρχα σήμερα computers.

Παλιά, πριν καμιά 20αριά χρόνια οι residents ή η laurie anderson και άλλοι προσδιόριζαν την άλλη διάσταση προσεγγίζοντας space ή ρομποτικά ή διαστημικά τα πράγματα. Οι Wolf Eyes πάνε για την άλλη διάσταση με έναν δίπολο τρόπο. Η μια θεωρώ πως είναι ο αχανής χώρος του web (το σάουντρακ όταν αλληλοσπαράζονται τα bytes, αν δεχθείς πως οι κάτοικοι του κυβερνοχώρου δεν είναι οι surfers αλλά τα αρχεία και τα bytes) Ως τώρα αυτά τα προσεγγίσανε με δυναμικό αλλά πιο σταθερό τρόπο (θυμήσου τη μουσική των matrix), συνήθως με πολύ electronica ή με μπιτάτο nu metal. Ο άλλος πόλος είναι ο ασφυκτικός αστικός ιστός. Εκεί που ξημεροβραδιαζόμαστε αναπνέοντας αναγκαστικά, αλλά και ακούγοντας αναγκαστικά. Οι σύγχρονες πόλεις έχουν έναν φασισμό μέσα τους. Είσαι υποχρεωμένος να ακούς τα πάντα. Να επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, όπου…ότι είναι πιο θορυβώδες….τόσο περισσότερος κόσμος το ακούει. Από το κορνάρισμα, έως τη μηχανή του φραπέ, από το καμπανάκι ειδοποίησης στον φούρνο μικροκυμάτων, έως το στρώσιμο καινούριου ασφαλτοτάπητα τρία τετράγωνα πιο πάνω. Καθημερινά μας κτυπάει ο θόρυβος του καρμπυρατέρ με το αιρκοντίσιον, και το ενοχλητικό…κάτι που παίζει από συνήθεια το ραδιόφωνο.

Οι ήχοι ελίσσονται σαν φίδι που καταδικασμένα από το δημιουργό σέρνεται στο κομμάτι Rattlesnake snake, ξεσηκώνουν στο πόδι ένα απομονωμένο συνοικισμό όπως στο Village Oblivia. Ρίγος εκτοξεύεται στο ομώνυμο burned mind, από αυτά τα ξεγελαστικά με ήσυχη εισαγωγή (σαν τα όμορφα τοπία πριν την κορύφωση ενός θρίλερ). Καθαρό τύμπανο κτυπά, σαν βραδινό προσκλητήριο, στο black Vomit, με τη νύκτα να τρίζει καθώς καταναγκαστικά θα δώσει τη σκυτάλη στο εωθινό φως. Σαν πληγωμένα αγρίμια γρυλίζουν τα συνοδευτικά στοιχεία, και ανεβάζουν τις χαμηλωμένες από φόβο ουρές τους, όταν το κομμάτι ξεσπά, κάπως βίαια και brutal.

Νομίζω ότι οι wolf eyes είναι urban-trance rockers. Δημιουργούν ένα μνημειώδες έργο για την σύγχρονη ζωή και θεωρώ ότι πρώτα απευθύνονται στους κατοίκους των πόλεων άνω των 4-5 ή και 10 εκατομμυρίων. Από εκεί και πέρα εφορμούν με καταιγιστικό τρόπο. Αρκετές φορές χρησιμοποιούν υποψία ρυθμού ή ρυθμικά ή παλμικά επαναλαμβανόμενων παραμορφώσεων. Στα σίγουρα η μετάλλαξη από το αρχέτυπο industrial σου έρχεται στο νού. Αλλά και η μουσική των Fantomas (που μοιάζει απλά θεατρική), οι πρώτες ιδέες στα κομμάτια των Trans AM πριν ξεγελασθούν με τα μπίτια ή παρομοίως και των Dance Disaster Movement. Στα σίγουρα όμως οι wolf eyes είναι το λυκόμορφο τέρας που γέννησαν οι Sonic Youth, που κραύγασε όταν γεννήθηκε η Lydia Lunch, που καλωδιώθηκε στη θερμοκοιτίδα όπως ο Blixa Bargeld έκανε γυμνός επί σκηνής, που προτίμησε το απεχθές και το αντιαισθητικό αντί να αφεθεί στην ευκολία της λύσης μιας ψυχεδελικής προσέγγισης.

Αμφιβάλλω αν η μουσική των Wolf Eyes είναι το αναβράζον δισκίο πριν τον προ-αποφασισμένο πονοκέφαλο ή ο ιός που θα σώσει μια για πάντα στο κυβερνοπέραν ένα αρχείο που απλά και βίαια του πατάς ένα delete. Και ότι και αν είναι, σε ποιοιν απευθύνονται; Θα τους πει ποτέ κανένας ευχαριστώ; Φίλες και φίλοι, οι Wolf Eyes είναι οι στρατιώτες μιας μεταμοντέρνας διάλυσης. Αυτοί θα εφορμήσουν, όπως ο πάγος «έτρεχε» στη Νέα Υόρκη στην ταινία Η Επόμενη Μέρα.

Το έργο τους είναι σύγχρονο προφητικό, αλλά όποια εξέλιξη και αν υπάρξει στη μουσική, θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των περασμένων εποχών. Όταν θα αναζητούν οι ανθρωπολόγοι τα αίτια της αποξένωσης, θα ακούνε τον δίσκο αυτό για σημειολογική ανάλυση. Στα σίγουρα θα αναρωτιούνται αν αλήθεια υπήρχαν κάποτε αυτοί οι ήχοι.

Αυτό το art-overnoise είναι δικό τους. Είναι μοναδικό. Ακούστε τον δίσκο ολόκληρο, με στοχαστική διάθεση. Δεν είναι ο δίσκος που θα σας συντροφεύσει, δεν είναι ο δίσκος που θα τον συνδέσετε με τίποτε στη ζωή σας (ούτε καν με το πλύσιμο των πιάτων). Είναι μνημειακό και μνημειώδες ξαναλέγω έργο. Και τέτοια αριστουργήματα ποτέ δεν είχαν ούτε μονοσήμαντη θέση, ούτε και «χρηστική» ερμηνεία. Δεν υπάρχει use value σε αυτό το album. Μόνο ο θόρυβος μας ψιθυρίζει το concept, στα σκοτεινά γιατί ούτε καν ζώνη του…λυκόφωτος δεν αφήνεται. Είναι η μουσική κατάθεση για την κρίση της εποχής μας.

Η έκπληξη ή η εξέλιξη είναι ότι πάνε στην άκρη οι πειραματικές ηχογραφήσεις και γκαζώνουν μέσα στη λεωφόρο της μουσικής βιομηχανίας με την Sub Pop. Και από εδώ πια περνά πολύς κόσμος και χαζεύει ή τρομάζει με τα μάτια του λύκου, που μέσα από τις προστατευτικές μπάρες σε κοιτάνε, όταν τα αντιολισθητικά ελαστικά δεν κράτησαν στο λασπωμένο δρόμο. Σκεφτήκατε άραγε την πιθανότητα οι ίδιοι οι Wolf Eyes να έριξαν τα λάδια στο δρόμο. Να ήταν όλα ένα καλοστημένο κόλπο, ώστε από τις home-made κασέτες, να παραπλάνησαν μια εταιρεία, ώστε ως music-sars να αναστατώσουν τη μάζα των ακροατών. Να είναι ο δούρειος ίππος μέσα στην Sub Pop. Γιατί φαντάζομαι και άλλοι, θα παράγουν τέτοιους ήχους, αλλά είναι κρυμμένοι σαν τον Κριστόφ Λαμπέρ στο Subway και δεν σουλατσάρουν με το γιαλιστερό όχημα μιας γνωστής εταιρείας.

Όλα είναι πιθανά, λυκοφιλίες μην καλλιεργείτε, ούτε να εμπιστεύεστε. Απλά παρατηρείστε αυτό το εξαιρετικό έργο, από μακριά. Θαυμάστε την ελευθερία του, την αγριάδα του, την ελευθερία του εν τέλει να βγούνε να πούνε θαρραλέα μια τόσο διαφορετική άποψη. Και προσέξτε μην παρασυρθείτε, γιατί τα 5 κενά secret tracks, διαδέχεται ένα 6^ο που δεν περνά…απαρατήρητο. Είναι μια παγίδα ώστε να σας κόψει τα δάκτυλα, ενώ καθαρίζετε το σιφόνι, ανοίγοντας δόλια τον σκουπιδοφάγο!

Κυριάκος Σκορδάς