 |
|
|
|
HIGHWAYS
|
Αυτές είναι κυκλοφορίες, για τα γούστα των παλαιότερων.. αλλά και για να μαθαίνουν οι νεότεροι. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η καταδικασμένη μοίρα των μουσικόφιλων, δηλαδή το να μιλάνε με διθυράμβους για συγκροτήματα που τους συγκλόνισαν όταν ήταν νεότεροι, και τελικά να ακούγονται σαν αυτούς που εξακολουθούν και τρελαίνονται με δεινοσαύρους. Θα προσπαθήσω να το αποφύγω αυτό, αν και αντί προλόγου αναφέρω πόσο καιρό έκανα να βρω πριν από χρόνια και ζαμάνια τον πρώτο δίσκο των Lanterna (και σκεφθείτε πως ο μεγάλος μου αδερφός τον είχε βρει, εγώ έψαχνα να τον βάλω και στο δικό μου ράφι, ούτε σκέψη καν για copy…, αηδίες. Τα copy είναι για δίσκους της σειράς και από τέτοια…αλοίμονο).
Θα δώσω και μια 2η ευκαιρία στον πρόλογο να απεγκλωβιστεί από τον μονοκεντρικό εγωισμό μου λέγοντας ότι οι Lanterna έκαναν αυτά και τα κάνουν και στον υπέροχο καινούριο τους δίσκο, πριν καν βγει ο όρος post. Και είναι η απόλυτη συνέχεια των Savage Rebublic, 17 Pygmies και η παράλληλη πορεία με Scenic ή η συγγενής αισθητική με τους Rachel’s. Κρίμα που τις λέξεις desert τις οικειοποιήθηκε εύστοχα πια ο J. Homme (με τα desert sessions του) και λέξεις όπως landscape rock και τέτοια δεν λένε.
Πάμε στο περιεχόμενο. Ταξιδιάρικη μουσική, σαν το σιγοσφύρισμα των σύννεφων όταν με τσαμπουκά περνάνε πάνω από τις κορυφογραμμές. Μήνυμα ελευθερίας, φευγιό αέρινο, άϋλες προσδοκίες, σοβάντισμα στο κτίσιμο ελπίδας, νοσταλγία (ναι υπάρχει λίγη), πραότητα στη σκέψη, απρόσκοπτη κίνηση του αίματος μέσα στις αρτηρίες, με πάρτυ λευκών και ερυθρών (αιμοσφαιρίων και μάλλον όχι γαύρων). Ο μαέστρος είναι ο Henry Frayne, του οποίου άλλωστε project είναι οι Lanterna. Το παίξιμο του στην κιθάρα είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα μουσικά σινιάλα (από την αντίπερα όχθη του επίσης αναγνωρίσιμου παιξίματος του Edge για να είμαστε δίκαιοι). Μελωδία; Μα φυσικά, κυρίαρχη και γαλήνια, συνεχής, ώστε η αίσθηση του ταξιδίου να μένει αλώβητη. Αξιοπρέπεια και ευαισθησία
Το Highways είναι ισάξιο της ιστορίας των Lanterna. Aπό τα instrumental άλμπουμ που υπερκαλύπτουν τη λογική. έχω κάτι να πω με στίχους. Η μουσική ήταν ανέκαθεν το κυρίαρχο στοιχείο στο ροκ, και ο στίχος η ένδυση. Αν δεν έχεις να πεις σιώπα κι εγώ θα σε κατανοήσω.
Οι φωτογραφίες του δίσκου, μέσα κι έξω είναι πανέμορφες και απόλυτα ταιριαστές με τις διαδρομές που θέλουν να μας τονίσουν οι Lanterna (σαν έναν ρομαντικό ξεναγό που αγαπά τον τόπο του και πασχίζει να σου δείξει τα μυστικά του και όχι να σε πάει στην ταβέρνα του κουμπάρου). Φωτογραφίες που θα μπορούσαν να είναι είτε από τις Μυκήνες είτε και από τα απότομα βουνά της Θεσπρωτίας ή των Αγράφων ή του Περού (το design επιμελήθηκε ο Bruce Licher των Scenic!!!!, για να διαλύσουμε τους παραλληλισμούς και να δούμε την ουσία).
Πόσο όμορφο θα ήταν να πετούσες μόνο με τέτοια μουσική, να μην ακούγεται η μηχανή και ο έλικας από το ελικόπτερο κι εσύ με το walkman στο διαπασών να κοιτάς το τοπίο. Πιθανόν αυτή να είναι η ιδανική ακρόαση αυτού του δίσκου (λέτε να παρακαλέσω την express service…, αν και δεν ανανέωσα τη συνδρομή μου, τόσα χρόνια τους τα έσταζα..).
Προς το παρόν τον ακούω διασχίζοντας τα χιονισμένα τοπία της Κεντρικής Μακεδονίας και αισθάνομαι πανευτυχής και…πλασματικά ελεύθερος. Ευτυχώς το παρμπρίζ μου είναι καθαρό και ακούω…ευρυγώνια! Έτσι κι αλλιώς η μουσική έχει συμβολικό ρόλο στη ζωή μας, εκτός…αν νιώθετε ροκ στάρ! Για εμάς τους απλούς ακροατές τέτοιες κυκλοφορίες είναι τα κλειδιά διαφυγής, ξεκούρασης, αναπόλησης και ανανέωσης
Προσοχή όμως δεν είναι κινηματογραφική μουσική, δεν είναι χαλαρωτική ά-στιχη μουσική, είναι το ροκ της κιθάρας και των τυμπάνων, με την ψυχεδελική ορμή των εκτελεστών τους και την εύστοχη βοήθεια των ηχητικών (call me samples, κλπ) βοηθημάτων. Στα τύμπανα συνοδεύει τον Frayne o Eric Gebow (Laughing Stock, Mark Eintzel…, Switchblade Symphony) και τα ηχητικά (tape effects) επιμελείται ο Mike Brosco (Signalmen).
Aκόμη και τα κενά και τα secret tracks είναι συνοδά του ίδιου ταξιδιού. Καλή σας διαδρομή
Κυριάκος Σκορδάς |
Foreign Office
