iLikeTrains, Fuzzy Nerds 25/01/08 Gagarin 205 30/01/2008

Η βραδιά της περασμένης Παρασκευής ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, όταν στη σκηνή του Gagarin ανέβηκαν οι Fuzzy Nerds , ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της εγχώριας post-rock σκηνής. Έχοντας στις αποσκευές τους το περσινό, πολύ καλό "Happy fuzzy thinkin’", ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους μέσα από τις τελευταίες τους συνθέσεις, δείχνοντας τις δύο διαφορετικές πτυχές της μουσικής τους. Ακροβατώντας λοιπόν, μεταξύ των πιο συμβατικών κομματιών με φιλτραρισμένα φωνητικά και συνοδευτικές, στη φωνή, κιθάρες και αυτών με τις ορχηστρικές πατέντες των Mogwai, έδωσαν την εντύπωση ότι είναι κάτι που χρήζει της προσοχής του ελληνικού κοινού.

Ιδιαίτερη μνεία, αξίζει να γίνει στο ντράμερ που εναλλάσσοντας διαρκώς ρυθμούς και παίζοντας όμορφα με τα πιατίνια, έδινε στο γκρουπ ιδιαίτερο χαρακτήρα, γλιτώνοντας το από τη παγίδα που πέφτουν συχνά οι συνάδελφοι του είδους, αυτή των στατικών και κουραστικά μονότονων ρυθμολογιών.

Το ενδιαφέρον της βραδιάς κορυφώθηκε με τους δικαίως, διαρκώς αναπτυσσόμενους σε φήμη ανά την Ευρώπη, iLikeTrains.

Το συγκρότημα από το Leeds της Αγγλίας, έπαιξε αρχικά κομμάτια από το αψεγάδιαστο περσινό τους άλμπουμ ("Elegies to lessons learnt") και έπειτα από το ακόμη πιο εμπνευσμένο "ProgressReform", απελευθερώνοντας τόση ενέργεια, που το ελληνικό κοινό δεν έχασε την ευκαιρία να ρουφήξει και να ανταποδώσει με την έντονη κίνηση και το θερμό του χειροκρότημα.

Πέντε νεανικές φιγούρες με μαύρα παντελόνια, λευκά πουκάμισα, μαύρες γραβάτες και περιβραχιόνια πένθους, σε παρέσυραν στο δικό τους σκοτεινό κόσμο. Αρχικά σε γέμιζαν με μινόρε μελωδίες και τις βαριές, τροβαδούρικες φωνητικές γραμμές του Dave Martin για να σε επαναφέρουν στη τάξη με τα κιθαριστικά τους ξεσπάσματα. Το πνιγηρό συναίσθημα που σου προκαλούσε το βαρύτονο του τραγουδιστή, προερχόταν από την εξιστόρηση διαφόρων θανάτων. Ακούσαμε όλες εκείνες τις ιστορίες που από το στερεοφωνικό σου δεν πίστευες ότι θα ασκούσαν τόσο μεγάλη επιρροή. Η εξιστόρηση λοιπόν, συμπεριελάμβανε από λοιμούς και αυτόχειρες, μέχρι θύματα πολεικών επιχειρήσεων σε ένα τόσο πειστικό τόνο.

Οι iLikeTrains παρέδιδαν μαθήματα επικού, μελαγχολικού μετα-ρόκ (post-rock), μέσα από ένα συνοθύλλευμα που ακροβατούσε μεταξύ εφήμερης πικρίας που σταδιακά τελείωνε, και μιας κάθαρσης με το κλασσικό ξέσπασμα.

Ξέσπασμα αποτέλεσμα της δομής του κομματιού, όπου όλα τα όργανα έμπαιναν μαζί στο παιχνίδι, για να αποθεώσουν τη σύνθεση. Οι εντάσεις δυνάμωναν, τα ηχεία έτριζαν, το βλέμμα αγρίευε και οι φιγούρες στη σκηνή έδειχναν να χάνουν τον έλεγχο, μέσα σε λογικά πάντα πλαίσια. (αυτός ο ντράμερ ήθελε μόνιμα κάποιον να του μαζεύει τα πιατίνια που εκσφενδονιζόντουσαν)

Η χρήση αυτής της μανιέρας (ηρεμία-ξέσπασμα) στα περισσότερα, αν όχι σε όλα τα κομμάτια, ήταν και το μόνο ατόπημα, αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι.

Φυσικά, το ότι όλα ήταν μελετημένα μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια, φάνηκε και από τις πολύ καλές βίντεο προβολές, οι οποίες έδεναν άριστα με αυτά που ακούγαμε, ενώ απαιτούσαν ξεχωριστό μέλος για να τις συγχρονίσει με τη μουσική.

Παρότι το πένθιμο των ήχων, όχι φυσικά με την έννοια του emo, αλλά με αυτή της ρεαλιστικής μελαγχολίας που δεν υπόκειται κάτω από μουσικές ταμπέλες, σε γέμιζαν αγαλλίαση. Ήταν μελαγχολικοί μέχρι εκεί που πραγματικά ένιωθαν να είναι ώστε να φαντάζουν πειστικοί και να μην μας αραδιάζουν με ανεπίτρεπτες φανφάρες.

Και αν επιμένετε να παρομοιάσω αυτή τους τη μελαγχολία θα την παραλλήλιζα με κάτι το καταραμένο, σαν εκ­­­­­είνο το φαλτσέτο του μεγάλου Nick Cave (που έρχεται στις αρχές Ιουνίου στην Ελλάδα). Ε, δεν είναι και λίγο αυτό!

Άντε και του χρόνου, αν όχι νωρίτερα.

Χάρης Αποστολόπουλος