MOGWAI, MISUSE 20/2/2009 Gagarin 205 25/02/2009

Η βραδιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς οι πέντε Misuse ανέβαιναν στη σκηνή, για να υπερασπιστούν το τίτλο που άτυπα μπορεί να τους αποδωθεί ως ένα τα πιο ελπιδοφόρα γκρουπ στην εγχώρια σκηνή, και σίγουρα ως οι πιο άξιοι αντιπρόσωποι του post-metal ύφους. Ήταν η τρίτη φορά που έρχομαι σε ζωντανή μουσική επαφή μαζί τους και το μόνο συμπέρασμα στο τέλος κάθε τους εμφάνισης είναι ότι όσο περισσότερο τους βλέπεις, τόσο περισσότερο σε πείθουν για τη “στόφα” μεγάλου συγκροτήματος. Ένα συγκρότημα που ξέρει πολύ καλά να παίζει με τις εικόνες, προβάλλοντας αυτές, ως τέλειο υποκατάστατο στις λέξεις. Εικόνες που στο τέλος σε έχουν συγκλονίσει με την διακριτικότητα στην μελαγχολία και την εσωτερική τους δύναμη.

Σε ένα σετ που περιλάμβανε τα περισσότερα κομμάτια από το περσινό αριστουργηματικό τους ομώνυμο ντεμπούτο, δείχνουν ότι είναι εδώ για να μείνουν, αποδεικνύοντας ότι όλα τα σημάδια εξέλιξης είναι με το μέρος τους.

Όταν ήρθε η σειρά των Mogwai , αναρωτιώσουν πόσο επώδυνο είναι τελικά να πρέπει όχι μόνο να απομυθοποιήσεις προσωπικές αγάπες και αδυναμίες του παρελθόντος, αλλά να πρέπει κιόλας να αποστασιοποιηθείς από αυτές, ενίοτε να διαφοροποιηθείς ή να αντιταχθείς σε πολλές περιπτώσεις. Οι Mogwai ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία του γράφοντος, μιας και από καιρό είχαν αρχίσει να δημιουργούν αμφιβολίες, κλονίζοντας την εμπιστοσύνη που είχα επενδύσει. Οι Mogwai έχουν καταντήσει, προφανώς ασυνείδητα, να είναι ένα πολύ μέτριο γκρουπ που πουλάει δίσκους και γεμίζει συναυλιακούς χώρους, μόνο και μόνο λόγω του ένδοξου παρελθόντος, το οποίο έτσι και αλλιώς φαίνεται αρκετά μακρινό, ενόψη μάλιστα ενός δυσοίωνου παρόντος.

Στη ζωντανή τους εμφάνιση ήταν εμφανής η τάση που έχουν και στις τελευταίες δισκογραφικές τους δουλειές, να διακατέχονται από εφησυχασμό και μουσική οκνηρία που αναπόφευκτα τους έριχνε σε λιμνάζοντα νερά. Εφησυχασμός που οδηγούσε σε μέτρια τεχνική, ανέμπνευστες και χωρίς εξέλιξη συνθέσεις με ανούσια θορυβώδεις κιθάρες. Εκεί, ίσως θα μπορούσε να αποδοθεί η αδυναμία τους να σε προσελκύσουν και να σε προκαλέσουν με νέες ιδέες, διαθέσεις και μουσικές απόψεις.

Φυσικά, δεν ήταν τόσο οφθαλμοφανές ζωντανά, αφού επέλεξαν τα χιτάκια από κάθε τους δίσκο, πράγμα το οποίο δεν αναιρεί την αδυναμία να δημιουργήσουν μια ομοιόμορφη και με ισχυρή δυναμική, δισκογραφική δουλειά.

Παρ’όλα αυτά, ήταν οι Mogwai των δυο πρώτων καθοριστικών δίσκων (“Young Team”, “Come on die young”) που σου πρόσφεραν ακαθόριστα μηνύματα. Μηνύματα στα οποία έπρεπε να βάλεις τις δικές σου σκέψεις, αποχρώσεις και βιώματα.

Δεν θα αρνηθούμε βέβαια το γεγονός ότι συνεχίζουν να κάνουν ένα ουσιώδες χτίσιμο post-rock σύνθεσης, ασκώντας μεγάλη επιρροή μυστηρίου, κρατώντας την όραση και την αναπνοή σου σε εγρήγορση.

Όλες εκείνες οι εξάρσεις, οι γαλήνιες στιγμές πριν τη μεγάλη καταιγίδα, ήταν πραγματική εμπειρία...

Χάρης Αποστολόπουλος