OMAR RODRIGUEZ LOPEZ 14/3/2009 AN club, 23/03/2009

Η νύχτα ξεκίνησε με έντονη ανησυχία, μιας και το αεροπλάνο που θα έφερνε το Omar Rodriguez Lopez group στα εδάφη μας δεν είχε ακόμα προσγειωθεί και η συναυλία θα ξεκινούσε με καθυστέρηση. Μια καθυστέρηση που μεγάλωνε όλο και περισσότερο σκοπεύοντας να μας γεμίσει με αμφιβολία για το αν τελικά αυτό για το οποίο αδημονούσαμε βλέποντας τις λιγοστές αφίσες στο δρόμο, θα γινόταν τελικά πραγματικότητα.

Γιατί όταν ακούς για τον Omar Rodriguez Lopez σε πιάνουν αυτές οι τάσεις μυθοποίησης, ίδιες με εκείνες ενός 18χρονου. Το να βλέπεις έναν καλλιτέχνη σαν και αυτόν, με μεγάλο, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, έργο που στο εξωτερικό μαζεύει διθυράμβους και γεμίζει στάδια, σε αντίθεση με τη χώρα μας, που γεύεται το “φτυάρι” των ελλήνων γραφιάδων και ίσα-ίσα μπορεί και γεμίζει ένα ΑΝ, τότε νιώθεις τυχερός που σου δίνεται η ευκαιρία να βρίσκεσαι στο κατάλληλο σημείο.

Όλα ξεκίνησαν κανονικά τελικά, χωρίς το συνηθισμένο sound check και το βασικό ζέσταμα των χεριών, το οποίο στη πορεία δεν φαίνεται να τους πτόησε ιδιαίτερα. Η χαρακτηριστική λεπτή φιγούρα του Omar με τα φουντωτά, κατσαρά μαλλιά, καμπάνα παντελόνι και πουκάμισο με γιλέκο, σου έδειχναν την προτίμηση του σε μια 70’ς αισθητική, που περνούσε και στη μουσική του, φιλτραρισμένη για τη δημιουργία ενός πιο εξελιγμένου και σύγχρονου τελικού αποτελέσματος.

Ο Omar ήρθε λοιπόν στη χώρα μας, σε ένα χώρο γεμάτο από τους παλιούς του οπαδούς στους At The Drive-In και τους πιο πρόσφατους στο παροντικό του γκρουπ Mars Volta, με σκοπό να παρουσιάσει μόνο τις προσωπικές του δουλειές.

Οι ορέξεις του σ’αυτή τη περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν με αυτές στους Mars Volta, αφού στις προσωπικές του δουλειές υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Και στο ΑΝ είδαμε να ξετυλίγονται λίγο “άγαρμπα” και με έντονη την τάση μουσικής επίδειξης, αυτοσχεδιασμοί που τελικά δεν φαίνεται να αποσκοπούσαν παρά μόνο στην στιγμιαία ικανοποίηση του καλλιτέχνη και των ακροατών του. Αυτοσχεδιασμοί σπαρμένοι με jazz χρώματα, που με τη προσθήκη μιας πιο αυθαίρετης, ροκ αισθητικής το οδηγούσαν σε κάτι πιο ξεχωριστό και ανατρεπτικό. Φυσικά και ήταν τελικά απολαυστικό, να βλέπεις τον Omar να σολάρει ατελείωτα πάνω στη ταστιέρα με το χαρακτηριστικό του παίξιμο στη κιθάρα, αλλά δεν ένιωθες ότι στο τέλος έπαιρνες κάτι πολύ ουσιαστικό, συναισθηματικό αν προτιμάτε, που θα μπορούσε να σε συνταράξει.

Το ίδιο ισχύει και για το παιδί φαινόμενο στα ντραμς (σ.σ. με υποτροφίες στο Πανεπιστήμιο του Berkeley, κτλ.), Thomas Pridgen, που σου έδινε την εντύπωση μιας καλολαδωμένης, δαιμονισμένης μηχανής που με την ιλιγγιώδη ταχύτητα στο παίξιμό του, δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα και να κοιτάξεις τους υπόλοιπους.

Όλα αυτά σου τραβούσαν τη προσοχή και σε εντυπωσίαζαν, αλλά δεν σε έκαναν να βιώνεις την ξεχωριστή εμπειρία μιας ολοκληρωμένης σύνθεσης, που όλα τα μέλη βάζουν μια ισομερή σφραγίδα.

Ας ελπίσουμε την επόμενη φορά με τους Mars Volta…

Χάρης Αποστολόπουλος