OASIS, Kasabian, Reverend & The Makers, Twisted Wheel 4/6/2009 Heaton Park, Manchester UK 19/06/2009

Από την καταστροφή στον θρίαμβο.

Oasis

Support: Kasabian, Reverend & The Makers, Twisted Wheel

Heaton Park, Manchester

4 Ιουνίου 2009

“Οι συναυλίες μας στο Heaton Park θα είναι καλύτερες ακόμη και από αυτές στο Knebworth” δήλωνε λίγες μέρες πριν ο Liam Gallagher, με την τυπική αισιοδοξία – αλαζονεία που τον διακατέχει. Για αυτό έλπιζα και εγώ. Από τον Οκτώβριο άλλωστε που είχε ανακοινωθεί το line-up της summer tour τους, φάνταζε ως…the most fun you could have without taking your clothes off!

Για αυτό μάλιστα με διαβεβαίωσε το προηγούμενο βράδυ ο (επίσης τυπικά) μεθυσμένος οπαδός τους, σε μία pub του Manchester. “Θα περάσεις τη βραδιά της ζωής σου” ούρλιαζε ενώ όταν έμαθε την ελληνική καταγωγή μου ανέλαβε να μου μεταβιβάσει μερικές χρήσιμες πληροφορίες … “ Liam Gallagher? No malaka! ”, “Noel Gallagher? No malaka” , “Damon Albarn? Malakaaaaaa”!

Έπειτα από μία βόλτα στο κέντρο της πόλης – όπου όπως διάβασα αργότερα τριγυρνούσε και o Noel, επισκεπτόμενος την μπουτίκ της αγαπημένης του Manchester City-πήραμε το λεωφορείο για τα προάστια του Manchester και το καταπράσινο, πελώριο και άκρως περιποιημένο Heaton Park.

Γύρω στις 70.000 κόσμου περίμεναν εκεί οι υπεύθυνοι, για κάθε μία από τις τρεις προγραμματισμένες εμφανίσεις του group. H άφιξή μου στο χώρο έγινε αρκετά νωρίς οπότε δεν μπορώ να κρίνω αν όλα κύλησαν ομαλά, όσον αφορά την είσοδο στο χώρο και το parking. Το εθιμοτυπικό, σε τέτοιες περιπτώσεις, κράξιμο λοιπόν στους δικούς μας διοργανωτές, μπορεί να περιμένει.

Οι επόμενες τρεις ώρες, μέχρι δηλαδή να ανέβει το πρώτο group κύλησαν με λιακάδα, τα πρώτα pints, αγορά t-shirts και πολύ…classic rock! Επί τρεις ώρες δεν νομίζω ότι ακούστηκε από τα ηχεία τραγούδι ηχογραφημένο μετά το 1980! Εντάξει τους Oasis πήγες να δεις , όχι τους Boards of Canada…

Οι Twisted Wheel είναι οι νέοι προστατευόμενοι των Gallaghers . Αδιαμφισβήτητα… βρετανοί , παίζουν ένα άγουρο, ωμό και παθιασμένο rock n roll. Τσιμπήστε τους τώρα, πριν αρχίζουν να μοιάζουν με τους Def Leppard, όπως οι Enemy στο δεύτερό τους album. Άνοιξαν το live τσαμπουκαλεμένα και με ανεπαίσθητο κενό ανάμεσα στα τραγούδια τους, πιστεύω ότι έστειλαν πολλούς πίσω στα περίπτερα, όπου πωλούνταν το ντεμπούτο τους. Χωρίς ανάσα λοιπόν, “Lucy The Castle” , “We Are Us” , “Let Them Have It All”, “Bad Candy”, πάνω κάτω, οι μπύρες αρχίζουν να χύνονται. Pure fun για τον κόσμο που δε ζητούσε τίποτε παραπάνω εκείνη τη στιγμή.

Οι ανακοινώσεις στις γιγαντοοθόνες μας είχαν προειδοποιήσει ότι η εμφάνιση των Enemy δεν ήταν δυνατή (όπως μάθαμε μετά, ο Tom Clarke είχε πάθει γαστρεντερίτιδα ), και στη θέση τους θα έπαιζαν οι Reverend & The Makers.

Παρά το γεγονός ότι το “Music For The People” δεν μου άρεσε, ήθελα να δω τους Enemy για ένα sing along στο “Away From Here” ή το “ You ‘re Not Alone”. Από την άλλη, όταν έχεις να περιμένεις Kasabian και Oasis, το ξεπερνάς πιο εύκολα…

O Reverend είχε την κομματάρα “Heavyweight Champion Of The World”, μια πολύ…ταλαντούχα κιμπορντίστρια, αρκετά groovy τραγούδια για να μας κάνει να χορέψουμε και ένα catchy νέο single με τίτλο “Silence Is Talking”.

Τα πρώτα ηλεκτρονικά μέρη του “Vlad The Impaler” προκαλούν ουρλιαχτά , τα οποία δε σταματούν για την επόμενη μία ώρα. “Get loose, get looosssee”!! Πραγματικά δε θα μπορούσαν να ζητήσω καλύτερη επιλογή setlist από τους Kasabian. “ Club Foot” , “LSF”, “Reason Is Treason” , “Processed Beats”, “Empire” , “Shoot The Runner” , “Stuntman” και τα super καινούρια τους “Fire”, “Underdog”, “Fast Fuse”. Χωρίς κοιλιές, χωρίς πολλά πολλά στη σκηνή, μία εμφάνιση-party από ένα group που φαίνεται να συνεχίζει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας. Με το ελκυστικό dark edge στη μουσική τους- εξού και το 70s Ozzy look του Tom Meighan- και την ατόφια rock ‘n’ roll ατμόσφαιρα στις συναυλίες τους μας έκαναν να ξεχάσουμε για λίγο για ποιο λόγο είχαμε ταξιδέψει ως εκεί. Καλά, λέμε τώρα…

Το riff του “Fuckin’ In The Bushes” σκάει . Ο πανικός ο ίδιος.

Καπάκι το “Rock ‘n’ Roll Star” και καπάκι…η σιωπή. Προς το τέλος του τραγουδιού διακόπτεται η ηλεκτροδότηση και τα μέλη του group αρχίζουν να κοιτούν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τους τεχνικούς . Σε πέντε λεπτά όλα φαίνονται ok, το ρεύμα επανέρχεται, το “Lyla” ξεκινάει αλλά όχι για πολύ. Το ρεύμα ξαναπέφτει, καπνοί πίσω από τα ηχεία και οι Oasis κατευθύνονται στα παρασκήνια. Εκείνη τη στιγμή είναι το τελευταίο πράγμα που θα περίμενες και θα ευχόσουν να συμβεί . Με φοβερή κορύφωση από το απόγευμα και με τους Oasis μπροστά σου. Ακολουθούν σαράντα πέντε ολόκληρα λεπτά , στην αρχή αμηχανίας, στη συνέχεια δυσαρέσκειας και τέλος γιουχαΐσματος. Από τον πανικό τον ίδιο στην καταστροφή την ίδια. Και ναι είναι αλήθεια ότι η καταστροφή ήταν πολύ κοντά. Οι Oasis έφτασαν στον γκρεμό, ισορρόπησαν στην άκρη αλλά γύρισαν πίσω και θριάμβευσαν . Εδώ να σημειώσω ότι η ένταση του ήχου, ήταν περίεργα χαμηλή και στα τρία προηγούμενα groups.

“It’s a free gig from now on , let’s fuckin’ have it”, τα πρώτα τους παρορμητικά λόγια αφού επανήλθαν. Ναι, ναι. Το live έλαβε χώρα κανονικότατα, αλλά οι Oasis αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι αυτά είναι ανεπίτρεπτα συμβάντα για groups και events αυτού του επιπέδου, έδωσαν τη δυνατότητα σε όποιον ήθελε, να πάρει πίσω σχεδόν ολόκληρο το αντίτιμο του εισιτηρίου . Είπατε κάτι?????

Στα πρώτα δευτερόλεπτα του “ Shock of The Lightning” έχουν ξεχαστεί όλα. Σε τρομερή φόρμα, η μεγαλύτερη βρετανική μπάντα των τελευταίων δεκαπέντε ετών ανέτρεψε θεαματικά το υπάρχον κλίμα και για το επόμενο δίωρο μας υπενθύμισε το ανεξάντλητο ρεπερτόριο της.

Thank god άκουσα ζωντανά το αγαπημένο μου “Slide Away”. Ξετρύπωσαν από το πουθενά το ξεχασμένο “My Big Mouth” . Επανέφεραν ύστερα από αρκετούς μήνες το “Live Forever”. Έκαναν όλο τον κόσμο να τραγουδάει b-sides ( “Half The World Away” , “The Masterplan”). “Roll With It”, “Morning Glory”, “Supersonic”. Ύμνοι για μία ολόκληρη γενιά που τους ανέβασε στην κορυφή.

Από δίπλα και τα καινούρια τους “To Be Where There Is Life”, “ Falling Down”.

Κλείσιμο , όπως σχεδόν πάντα , με μια ντελιριακή εκτέλεση του “I Am The Walrus” των Beatles.

Αυτό που με είχε ξενερώσει στα βιντεάκια που παρακολουθούσα τους τελευταίους μήνες ήταν η κατεστραμμένη φωνή του Liam. Απελπιστικά τραχιά τον έκανε να τραβιέται από το μικρόφωνο στο τέλος κάθε συλλαβής. Υπήρχαν μάλιστα περίοδοι πριν από ενάμισι χρόνο που δεν αναγνώριζες καν τη χροιά της . Να όμως που στο Manchester πήραμε-στο μέτρο του δυνατού- μία γεύση από τον Liam των 90s. Τον τελευταίο rock star που έβγαλε η Μεγάλη Βρετανία .

Τα ακριβώς αντίθετα ισχύουν για τη φωνή του Noel,, που στα “The Importance Of Being Idle” και “Don’t Look Back In Anger” έδειξε ότι γερνά…αντίστροφα!

Σε μία χώρα που οι Oasis έχουν ξεσκιστεί από αγοραφοβικούς μουσικογραφιάδες και την uber cool αλτερνατίβα, ένα review σαν αυτό, μοιάζει out of context.

Είναι καιρός να βγούνε από τα λαγούμια τους όλα τα παιδιά που γουστάρουν το group και να τους φέρουν για συναυλίες και προς τα εδώ ( αυτοί του 2000 μόνο Oasis δεν ήταν).

Τώρα, που έχουν βγει από το τέλμα αρκετών ετών και τα live τους είναι πραγματικά supersonic rock n roll shows.

Βασίλης Σίντος