 |
|
|
|
ANTONY AND THE JOHNSONS, ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΗΣ ΕΡΤ
|
Η τελευταία Δευτέρα του Ιουνίου δεν θα μπορούσε να ληφθεί ως μια συνηθισμένη πρώτη καθημερινή της εβδομάδας. Πολύ απλά γιατί την συγκεκριμένη εκείνη μέρα βρέθηκες αντιμέτωπος με το υπαρξιακό ερώτημα... Τί προσδοκίες θα έχεις πλέον για να πορευτείς, ύστερα από το πέρασμα και αυτής της εμπειρίας; Τί θα έπρεπε να προσμένεις από εκεί και πέρα για να αποκτήσει η ζωή σου ένα άλλο ενδιαφέρον; Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύ ώρα μετά το τέλος της συναυλίας για να συνειδητοποιήσεις την εμφάνιση ενός τέτοιου κενού, στο οποίο δεν μπορούσες να αντιπαρατεθείς ούτε με την ελάχιστη προσπάθεια κάλυψής του. Δεν είχες το κουράγιο να το κάνεις, γιατί απλά το κλείσιμο της μουσικής πανδαισίας μας βρήκε αναρωτώμενους για την ποσότητα και το είδος της ενέργειας που μας διαπέρασε, όλα αυτά, απομηνάρια αναρίθμητων θερμών και πνιγηρών συναισθημάτων.
Εκείνο το ξεχωριστό βράδυ, ο Antony ερμήνευσε ιστορίες και από τις τρεις δουλειές του (“Antony & the Johnsons”, “I am a bird now”, “The Crying Light”), καθώς και από κάποια ep. Η αναλυτική αναφορά ωστόσο της λίστας των κομματιών δεν θα αποτελέσει ζητούμενο του κειμένου, γιατί αν είχε τεθεί εξ αρχής κάποιο πλάνο, αυτό θα ήταν η επεξήγηση του φορτίου που κουβαλάει η μουσική. Φορτίο που υποδηλώνει ότι το πέρασμα που έχει διαβεί ο τραγουδοποιός ήταν πάνω από όλα τόσο επώδυνο, που τελικά γεννήθηκε έντονα η ανάγκη να το “πλάσσει” και να το μετασχηματίσει, για να το προσφέρει με τη μορφή χίμαιρας λυρισμού. Λυρισμός περικυκλωμένος από εξωπραγματικούς πόθους και όνειρα, όλα μέρος της ύστατης προσπάθειας για απελευθέρωση. Κάτι που ο καλλιτέχνης έπλασε ασυναίσθητα χρησιμοποιώντας την πίεση από το ασυνείδητο για το “δωρίσει” πρωτίστως σε αυτόν. Να θυμίσει στον εαυτό του ότι κάθε οπτασία, ως ουτοπικό του δημιούργημα, είναι εφικτό και πιο συγκεκριμένα ότι η ιδιαιτερότητα της ανδρογυνικής του υπόστασης δεν είναι ένας εφιάλτης ή δαίμονας που θα πρέπει να ξορκίσει.
Όλη αυτή η εσωτερική διαμάχη, έκανε το έργο του να σου αφήνει εντελώς αντιδιαμετρικά συναισθήματα. Μια γλυκόπικρη γεύση από μοναξιά και συγχρόνως συντροφικότητα, σαν φως μέσα από την ομίχλη.
Από την ώρα που άνοιξε λοιπόν η σκηνή και επικράτησε απότομα σιγή, καθετί μέσα στις σκιές φαινόταν στοιχειοθετημένο με αριστοτεχνικό και ευφυή τρόπο. Η μουσική διέρεε σαν κύμα μέσα στο χώρο, απλώνοντας τις απαλές συχνότητες από τα έγχορδα πάνω στον ηχητικό καμβά της φωνής του Αγγλο-Ιρλανδού. Όλα έδεναν αρμονικά μέχρι το τέλος, για να εκπέμψουν την ζητούμενη νηφαλιότητα, ως καθαρό παραισθησιογόνο. Έχοντας μόνιμο συνοδό το πιάνο, την άρπα, τα πρώτα και δεύτερα βιολιά, τα πνευστά και τα υπόλοιπα όργανα της Συμφωνικής Ορχήστρας, σιγοντάριζαν την εξωπραγματική φωνή του Antony Hegarty, παρέχοντας ως πρωτογενές συστατικό την ομορφιά. Οι διακριτικές και εκφραστικές κινήσεις των χεριών, άπλωναν τους στίχους με τους καρπούς να σπάνε και τις παλάμες να δείχνουν προς τα εσένα. Μια θηλυπρεπής φιγούρα που δεν σου άφηνε το περιθώριο παρά να αφαιθείς στην ερμηνεία του παιδιού που ήξερε να διαφυλάττει την αυθεντικότητα και την ευαισθησία του. Σαν ένα μικρό αγόρι που όσο ο χρόνος περνούσε δενόταν όλο και περισσότερο με την μοναχικότητά του (σ.σ. κάτι που υπονόησε και ο ίδιος ο Antony). Μια δυσβάσταχτη μοναξιά, απόρροια της ίδιας του της φύσης.
Το βιμπράτο από το τρεμόσβησμα των φωνητικών του χορδών, το απλανές και μελαγχολικό του βλέμμα, σου θύμιζαν ότι οτιδήποτε έχει σχήμα καρδιάς δεν είναι απροσπέλαστο, όλα μπορούν να αλλάξουν εν μια νυκτί. Μια φιγούρα που σου έδεινε την εντύπωση ότι είχε διαπράξει εσωτερικό πόλεμο για αυτό που θα “έπρεπε” να ήταν. Η μέθεξή σου όμως στο δημιούργημά του, άφηνε αποτύπωμα και σε οδηγούσε σε μια εκκωφαντική νηνεμία. Μια ατραπό γαλήνης, για σωτηρία από καθετί δυσβάσταχτο. Ένα νοητό χάδι σε κάθε σου συντροφικό απωθημένο.
Στο τέλος, η οξυδέρκεια του Antony σε καθηλώνε, σε βύθιζε, σε μελαγχολούσε και τελικά σε λύτρωνε με τον πιο ανώδυνο και απαλό τρόπο, θέλοντας να σε προστατέψει χωρίς να σε καταβάλλει. Η θλίψη άλλωστε δεν θα είχε νόημα αν τελικά δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Τότε που η εσωστρέφεια από αδυναμία έγινε πηγή έμπνευσης...
Χάρης Αποστολόπουλος |
Live
