Η Omicron music συνεχίζοντας την παράδοση που τη θέλει να διοργανώνει άψογες συναυλίες σε στυλ mini festival βάζοντας δηλαδή να παίξουν μαζί 3-4 group μας χάρισε άλλη μια πολύ καλή συναυλία εκείνο το κρύο Σάββατο.

Πώς να μην είναι καλή θα μου πείτε τη στιγμή που σε αυτήν λάμβαναν μέρος ένα group που αναμενόταν πως και πώς να έρθει στην Ελλάδα η μεγάλη ελπίδα του progressive ήχου οι Σουηδοί Pain Of Salvation; Ένα group που έχει φάει τις σκηνές με το κουτάλι οι Γερμανοί Rage και 2 πολύ καλά ελληνικά groups οι metallers SorrowfuL Winds και οι progsters Fragile Vastness.

Οι πόρτες άργησαν να ανοίξουν και ο κόσμος που είχε μαζευτεί έξω από το club υπέφερε από το ασυνήθιστο για την εποχή κρύο(μην ξεχνάμε πως την άλλη μέρα χιόνιζε σχεδόν σε όλη τη χώρα) Ίσως αυτό να ήταν το μοναδικό “μεμπτό” της πόλης διοργάνωσης. Στις 19:20 λοιπόν και ενώ το club έχει γεμίσει ανέβηκαν στη σκηνή οι Αθηναίοι progsters Fragile Vastness.Με έναν ήχο που όσο περνούσαν τα τραγούδια βελτιωνότανε οι Vastness κατάφεραν να ξεσηκώσουν τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού που φάνηκε να γνωρίζει τα κομμάτια από τη δουλειά τους που κυκλοφόρησε το περασμένο φθινόπωρο με τίτλο Εxcerpts. Όσον αφορά εμένα ήτανε η πρώτη φορά που τους έβλεπα καθώς τους είχα χάσει 2 φορές μία στη συναυλία των Dead Soul Tribe και μία στη συναυλία των entenced. Τρίτη και φαρμακερή λοιπόν.

Η συναυλία αυτή ήταν σαν γιορτή για τους Vastness από την άποψη ότι θα ήταν η τελευταία τους συναυλία στην Αθήνα για φέτος όπως είπε ο τραγουδιστής τους Για το λόγο αυτό ανέβασαν στη σκηνή διάφορους guests που συμμετείχαν στο album τους (δυστυχώς ο Γιώτης Κιουρτζόγλου δεν μας τίμησε με την παρουσία του).Παίξανε 6 κομμάτια ανάμεσά τους τα Parasite , Obliged to Suffer, Weep No More και Formula και κατέβηκαν από τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι μετά από μισή ώρα. Εντύπωση στους Vastness μου έκαναν ο κιθαρίστας τους ο Αλέξης με τα πολύ καλά και ουσιώδη solo του καθώς και ο drummer τους που είναι άψογος - από τους καλύτερους drummer της Ελληνικής metal σκηνής. Μείον της εμφάνισής τους το άστοχο σχόλιο του τραγουδιστή τους, λυπήθηκα περισσότερο που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί στο Ιράκ παρά που έχασε η ομάδα μου από την Πόρτο. Τέτοια σχόλια καλό θα ήτανε να λείπουνε. Συγκρίνονται οι ζωές που χάθηκαν και που πρόκειται να χαθούν στο Ιράκ με τον ΠΑΟ; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Δέκα λεπτά μετά ξεκίνησαν το set τους οι Sorrowful Winds τους οποίους είχα δει και πέρυσι στη συναυλία των Candlemass στο Σπόρτιγκ. Είχανε αρκετά καλό ήχο και παίξανε άψογα το υλικό τους, συνολικά δηλαδή η εμφάνιση τους ήτανε κατά πολύ ανώτερη έναντι της περσινής εμφάνισής τους. Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά να τελειώσουν το set τους και τους αντάμειψε και αυτούς με χειροκρότημα. Πιστεύω πως ο κόσμος δεν ήξερε τα τραγούδια των Winds και επίσης ότι κρατούσε δυνάμεις για τα άλλα 2 group αλλιώς θα ήτανε πολύ πιο ζεστός απέναντι στο συγκρότημα. Να πούμε τέλος για τους Winds ότι παίξανε κομμάτια τόσο από τα demo τους καθώς επίσης και από την τελευταία τους δουλειά. Τελευταίο και πολύ καλό μάλιστα κομμάτι ήτανε το κομμάτι που φέρει το όνομα του group δηλαδή Sorrowful Winds .

Στη σκηνή έχει βγει ο Mike Terrana ο φοβερός drummer των Rage και με τη βοήθεια ενός τεχνικού προσπαθεί να στήσει τα τύμπανα όπως ακριβώς τον βολεύουν πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση καθώς δεν έχω δει και πολλούς μουσικούς (ξένους) να στήνουν σχεδόν μόνοι τους τα όργανά τους. Οι Rage λοιπόν οι οποίοι βγήκανε στη σκηνή μετά από μισή ώρα ήτανε σίγουρα η μεγάλη έκπληξη για όλους καθώς ήτανε απλά καταπληκτικοί!

Σίγουρα τα τελευταία album των πολυεθνικών και ανανεωμένων Rage με τον Γερμανό μπασίστα / τραγουδιστή / ηγέτη Peavy Wagner, τον Ρώσο κιθαρίστα Victor Smolski και τον Αμερικανό drummer Mike Terrana δεν ήτανε και οι καλύτεροι δίσκοι. Ίσως για αυτό να είχανε να εμφανιστούνε από τις 7 Δεκέμβρη 1997 στην Ελλάδα καθώς οι διοργανωτές φοβούνταν προφανώς ότι δεν θα παραστεί πολύς κόσμος σε ενδεχόμενη συναυλία τους. Η Omicron όμως τους εμπιστεύτηκε και πολύ καλά έκανε! Οι Rage δίδαξαν πόσο ξεσηκωτικά μπορεί να παιχτεί το straight heavy metal.

Ξεκινήσανε με το καταπληκτικό κομμάτι που κάποτε κλείνανε τις συναυλίες τους: Don’t fear the winter λοιπόν και αμέσως ο κόσμος έρχεται σε παραλήρημα. Στη συνέχεια Paint the devil on the wall, Sent by the devil (ύμνος)!, Black in mind, Firestorm , Down , Insanity, Set this world on fire , Unity, Solitary man (κομματάρα!), Refuge , Under control και στο encore τα φοβερά Higher than the sky και From the cradle to the grave.Το Higher than the sky μάλιστα παίχτηκε 2 φορές, μία στο encore, όπως είπαμε και μία κατά την κανονική διάρκεια του set τους, καθώς ο Mike Terrana αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα με την μπότα του και έτσι ο Peavey ξεκίνησε να το παίζει στο μπάσο του και ο κόσμος το τραγούδησε χωρίς τη συνοδεία μουσικής.

Ο Peavey σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους δεν σταμάτησε στιγμή να ξεσηκώνει το κοινό. Πιστεύω όμως ότι τόσο ο Victor όσο και ο Mike είναι πολύ ανώτεροι μουσικοί από τον Peavey και στην ουσία τον επισκιάζουν. Ο Victor εντυπωσίασε με τις κιθαριστικές του ικανότητες καθώς δεν είναι ο τυπικός metal κιθαρίστας είναι κιθαρίστας σαφώς πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο. Όσο για τον Mike (που έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Malmsteen και με τη μισή γερμανική σκηνή) δεν είναι τυχαίο ότι κάποια στιγμή οι άλλοι αποχώρησαν αφηνοντάς τον να κάνει ένα δεκάλεπτο solo στα drums που άφησε όλο τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό. Σε κάποια στιγμή και ενώ κόντευε να τελειώσει το κοπάνημα γυρνάει στο κοινό και λέει: "Get ready Athens I am gonna wreck this fuckin dtum kit λες και τόση ώρα έκανε κάτι άλλο και δεν φτάνει αυτό μόνο άρχισε να φωνάζει Do you want it faster? και άρχισε να τα χτυπάει όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο γρήγορα λες και τον είχανε ταίσει αναβολικά. Πραγματικά εκπληκτικός.

Oι Rage τελείωσαν το set τους στις 22:40 (πραγματικά τεράστιο set διάρκειας 100 λεπτών λες και ήτανε αυτοί το Headline group) και στη σκηνή ανεβαίνουνε οι Pain of Salvation για να ρυθμίσουν τα όργανα τους εν μέσω επιδοκιμασιών. Μισή ώρα αργότερα (στις 23:10) ξεκίνησαν να παίζουνε. Είμαι τόσο μα τόσο κουρασμένος καθώς ξύπνησα πολύ πρωί και στεκόμουνα όρθιος τόσες ώρες, η μέση μου πονάει, όμως ούτε λόγος να φύγω. Οι Pain με αποζημιώνουνε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…

Βγαίνουνε στη σκηνή με πορτοκαλί μπλουζάκια που γράφουνε No war και ξεκινάνε με Spirit of the land και στο καπάκι το Inside. Τα φωνητικά του Daniel είναι πιο μπροστά από ότι πρέπει τα πλήκτρα είναι λίγο θαμμένα αλλά αυτό δεν εμποδίζει το σχήμα να αποδώσει το πολύπλοκο υλικό του με τον καλύτερο τρόπο. Μου αρέσει που κάποιοι τους αμφισβητούν πως δεν μπορούν να παίξουν τα κομμάτια τους ζωντανά. Ε, να λοιπόν που διαψεύστηκαν. Nightmist, People passing by, Winning a war, Handful of nothing πανέμορφα prog κομμάτια ακούγονται από το πολύ καλό αυτό συγκρότημα.

Ο Daniel πραγματικός ηγέτης του group φαινόταν να νιώθει τους στίχους του χτυπιόταν όταν έπρεπε έχοντας δίπλα του για άξιους συμπαραστάτες τόσο τον κιθαρίστα Johan Hallgren με το χαρακτηριστικό μουσάκι όσο και τον αδερφό του Kristoffer (ο πληκτράς και ο drummer προσωπικά δεν με εντυπωσίασαν τόσο). Used, In the flesh, Ashes (έπος!!!!), Song for the innocent, Of two beginnings, Ending theme, Fandango, Undertow, καθώς και το καταπληκτικό “!” που ακούστηκε στο encore υπήρξαν τα κομμάτια με τα οποία μας τρέλαναν στην κυριολεξία οι πολύ καλοί Σουηδοί εκείνη τη βραδιά κάνοντας μας να νιώθουμε τυχεροί που τους είδαμε. την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα.

Για το τέλος τι άλλο από το να ευχηθούμε για μια ακόμη φορά να βλέπουμε συχνότερα τόσο ποιοτικές συναυλίες στην Ελλάδα. Δεν νομίζω να έφυγε κανείς δυσαρεστημένος από το Gagarin εκείνο το βράδυ.

Θοδωρής Angus