FAHRENHEIT 9/11 MICHAEL MOORE 06/10/2004

Παιδιά σήμερα τίποτα δεν πάει καλά αλλά το προσπερνάω γιατί θα πατήσω τα κλάματα και δεν θέλω τώρα που πήρα την απόφαση να γράψω κάτι για την καινούρια ταινία του Michael Moore. Το Fahrenheit 9/11 είναι το επίμαχο ντοκιμαντέρ που πήρε τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών το 2004 και διαπραγματεύεται τις σχέσεις των Μπους και κάποιων στελεχών της κυβέρνησής του με την οικογένεια Μπιν Λάντεν.

Σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ δαιδαλώδες θέμα ιδιαίτερα μέσα στα πλαίσια μίας δίωρης ταινίας μια και προσπαθεί να χωρέσει τρεις δεκαετίες συνεργασίας και αμοιβαίας ανταλλαγής κεφαλαίων, εξουσίας και πετρελαίου ανάμεσα σε μία ντουζίνα βαθύπλουτων βασιλιάδων και σε εντελώς άξεστους πολιτικούς.

Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι καταιγιστικό από άποψη πληροφοριών με συνέπεια να καθίσταται αρκετά δύσκολο για παρακολούθηση ή εν πάση περιπτώσει να χρειάζεται και δεύτερη προκειμένου να συνειδητοποιήσει το περιεχόμενο αυτών. Παράλληλα βέβαια πέρα από οποιοδήποτε ρυθμό, το ύφος της ταινίας είναι αρκετά διασκεδαστικό, ιδιαίτερα χάρη στα σαρκαστικά σχόλια του ίδιου του Μουρ. Τα σκωπτικά και ενίοτε χιουμορίστικά τεχνάσματα που χρησιμοποιεί προκειμένου να γελοιοποιήσει τον Μπους είναι τοποθέτημένα σε σωστές στιγμές και σε αρκετές δόσεις ούτως ώστε να μην κουράζουν αλλά ούτε και να αποπροσανατολίζουν τον θεατή από το πραγματικό πρόβλημα (όπως άλλωστε θα έλεγε και το ΚΚΕ).

Ενώ όμως το πρώτο μέρος είναι φοβερό από πολλές απόψεις (κυρίως βέβαια λόγω περιεχομένου) το δεύτερο μπορώ να πω ότι με ψιλοξενέρωσε. Και αυτό γιατί: α) χρησιμοποιεί πολύ το μελοδραματικό στοιχείο το οποίο καταντάει να θυμίζει την συμπεριφορά ορισμένων ρεπόρτερς του Αλτερ και του Αλφα (εντάξει ας μην το τραβάω τόσο πολύ, αλλά εν πάση περιπτώσει καταλάβατε τι θέλω να πω) και β) τρώει πάρα πολύ ώρα κατά τη γνώμη μου στο να παρουσιάζει μάχες και εμπειρίες στρατιωτών από το μέτωπο του Ιρακ. Βέβαια, θα μου πείτε, και αυτά χρειάζονται αλλά νομίζω ότι σε αντιστοιχία με τον Ακήρυχτο Πόλεμο θα μπορούσε να φιλμάρει ακόμα περισσότερες συνεντεύξεις, να δώσει ακόμα περισσότερα στοιχεία για τον ακατανόμαστο Μπους.

Μπορεί τα τελευταία να μην πιάνουν στην Αμερική, μια και ο Μουρ απευθύνεται κυρίως στο Αμερικάνικο κοινό το οποίο και θα ψηφίσει στις ερχόμενες εκλογές για τον πλανητάρχη, οπότε να το σκέφτηκε καλά ο γίγαντας Μιχάλης και να έβαλε πολύ μελό μέσα. Δεν ξέρω. Πάντως δεν είναι αυτό το στοιχείο που πρέπει να σας κρατήσει μακρυά από μία τέτοια ταινία. Αξίζει και παρά αξίζει τον κόπο να τη δει κανείς.

Δέσποινα Καβουσανάκη