 |
|
|
|
SYNCH FESTIVAL 2nd Day: Tortoise, Tuxedomoon + Γιώργος Μάγγας, Hakan Libdo, Liars, Jamie Lidell, Fennesz, Jori Hulkkonen, Alex Smoke, Funk D’ Void, Scorpio, Abe Duque κ.ά.
|
Το γεγονός ότι ουκ ολίγοι από τους συντάκτες του Atraktos.net βρέθηκαν στο Synch Festival, νομίζω ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό, αν προσέλθει κανείς στο site του αυτές τις ημέρες. Όπως επίσης είναι εύκολα αντιληπτό, ότι όλοι έχουμε τη μεγάλη επιθυμία να αποτυπώσουμε στο «χαρτί», αυτά που είδαμε, ακούσαμε και βιώσαμε σ’ αυτές τις υπέροχες βραδιές! Αυτό και μόνο φανερώνει ότι κάτι πολύ καλό συνέβη εκεί κάτω στο Λαύριο.
Όσο πιο περιληπτικά γίνεται λοιπόν, διότι διαφορετικά θα γράφω νυχθημερόν για το κορυφαίο ίσως μουσικό γεγονός της χρονιάς (όσον αφορά φυσικά τα ελληνικά δρώμενα), ας μοιραστώ κι εγώ τις εντυπώσεις μου για τη 2η και αναμφισβήτητα καλύτερη ημέρα του φεστιβάλ. Κάνοντας λοιπόν τις βόλτες μου κι εγώ στο πανέμορφο πολιτιστικό πάρκο και προσπαθώντας να πιω καμιά μπύρα (δυστυχώς κατά καιρούς), συνάντησα κάτι παιδιά, πάνω σε τέσσερα διαφορετικά stages, να παρουσιάζουν τις μουσικές τους ανησυχίες. Τι ακριβώς μου είπαν?...
Marsheaux (open theater): ή όπως λέει ο φίλτατος Κώστας Παπασπυρόπουλος Farsheaux! Γιατί τα χαριτωμένα sexy μπουτάκια κοπέλες μου, δεν επαρκούν για ένα live! Ούτε επίσης το - κατά τα άλλα - υπέροχο μπλουζάκι των Goldfrapp! Φαντάζεστε να βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό η Alison? Θα γελούσε ακούγοντας να διασκευάζουν, με playback φωνητικά, το κομμάτι της! Κρίμα γιατί συμπάθησα και το άλμπουμ τους.
Trypanosoma (archive): Το δεύτερο χρονικά live του Festival και μια ενδιαφέρουσα εμφάνιση με άκρως «πειραγμένες» μουσικές, για το ελληνικό τρίο που μετά βίας βρέθηκε 30 λεπτά στη σκηνή.
Tortoise (open theater): Καταπληκτικοί μουσικοί, συμπαθέστατοι τύποι και εξαιρετικοί πάνω στη σκηνή! Η κολεκτίβα από το Σικάγο νομίζω ότι ικανοποίησε επαρκώς το πολυπληθέστατο κοινό που είχε μπροστά της! Στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, χωρίς δεύτερη κουβέντα!
Tuxedomoon (open theater): Ιστορικό σχήμα, αναμφισβήτητα κεφάλαιο στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, αλλά σε λάθος χώρο και timing! Sorry guys, άρχισα να νυστάζω, πάω να λικνίσω το κορμί μου στη Τέντα!
Hiroshi Watanabe (tent): Πολύς ντόρος τελευταία γύρω από το όνομά του, λογικό να εισέρχομαι στην - κακόγουστη - Τέντα με δισταγμό. Το γεγονός επίσης ότι λίγες ημέρες αργότερα θα εμφανιζόταν στο Μύλο της Θεσσαλονίκης, εκ των προτέρων θα με κρατούσε λίγη ώρα μπροστά του. Τα 15 όμως αυτά λεπτά εκεί, έχω την αίσθηση ότι ήταν αρκετά για να με ταξιδέψουν με ασφάλεια στο πολύχρωμο κόσμο του μικρόσωμου Ιάπωνα. Το live του – το dj set κύριε Παπασπυρόπουλε γίνεται με δίσκους – νομίζω ότι χόρεψε επάξια το κοινό του.
Siva Six (machinery): Εδώ πιάνομαι λίγο αδιάβαστος είναι η αλήθεια (όχι πως με χάλασε ιδιαίτερα βέβαια), αλλά το stage στο μηχανουργείο ήταν και το μόνο που ξέφυγε κατά πολύ χρονικά, με αποτέλεσμα να μπερδευτεί αρκετά κι ο κόσμος. Δεν μπορώ με σιγουριά λοιπόν να διακρίνω αν αυτό που παρακολούθησα ήταν οι Siva Six (2 ήταν πάντως), αλλά νομίζω ότι καλά έπραξα και δεν έκατσα παραπάνω από ένα track (όπως και οι περισσότεροι βέβαια)! Industrial, electro, metal-punk και μπόλικες βάρβαρες δόσεις μουσικής καφρίλας γοτθικής αισθητικής! Είπαμε ακούμε «πειραγμένες» μουσικές, αλλά όχι κι έτσι!
Fennesz (archive): Το γεγονός ότι θεωρείται από τα κορυφαία ονόματα στο χώρο του, ήταν αρκετό για να θελήσω έστω και για λίγο να τον παρακολουθήσω. Πιο θορυβώδης απ’ ότι τον περίμενα, με το laptop και τη κιθάρα να αποτελούν τα βασικά του όργανα, μου κίνησε το ενδιαφέρον, αλλά όχι για παραπάνω από 20 λεπτά που βρέθηκα εκεί.
George Magas feat. Tuxedomoon (open theater): Ο Guest Star της βραδιάς που έκλεψε τη παράσταση! Φώτα, κάμερες, φλας, φανταχτερά ρούχα, μπύρες, λουκάνικα και…το ΚΛΑΡΙΝΟ να οργιάζει! Που βρίσκομαι? Ναρκωτικά δε πήρα, μπύρες πολλές δε πρόλαβα να πιω… μυστήριο πράμα… Λαϊκό προσκύνημα και κλείσιμο της βραδιάς για το Open Theater (γιατί τόσο νωρίς να κλείνει το πιο όμορφο, λειτουργικό και… δροσερό stage?)
Videogame Orchestra (machinery): Πολύ ζέστη, πολύς κόσμος και λίγα λεπτά χαριτωμένων ηλεκτρονικών ήχων για το ελληνικό ντουέτο. Με τη χειρουργική τους ενδυμασία να τραβάει τα βλέμματα και με την προβολή video games στο background να μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια, προσφέρθηκαν και μπόλικες κλασικές διασκευές στο κοινό και αρκετές χορευτικές μουσικές δόσεις, που φάνηκαν να αρέσουν. Λίγα ανάλαφρα λεπτά νομίζω ότι τα χρειαζόμασταν!
Pan Sonic (machinery): Η ζέστη που άρχισε να γίνεται αφόρητη στο μηχανουργείο (stage ρε παιδιά Ιούλιο μήνα στην Ελλάδα σε κλειστό χώρο? Πάμε καλά?) και ο απρόσμενα πολύς κόσμος για live των Pan Sonic, δυστυχώς με κράτησαν έξω από το χώρο του live. Γι’ άλλη μια φορά δε κατάφερα να δω τους Φιλανδούς πρωτοπόρους… κρίμα.
Hakan Libdo (tent): Άλλος ένας εξαιρετικός παραγωγός στην τέντα που δυστυχώς δε κατάφερα να δω ούτε καν πως… μοιάζει (έτσι είναι τα φεστιβάλ με πολλά stage, τι να κάνουμε). Μου μετέφεραν τα καλύτερα όμως…
Jori Hulkkonen (tent): Ακόμη ένας Φιλανδός στο Synch και ένας από τους πιο συμπαθητικούς, εδώ και χρόνια, ανθρώπους της dance μουσικής. Χαμηλών τόνων και από τα αγαπημένα παιδιά του Laurent Garnier, ξεκίνησε μ’ ένα πολύ ενδιαφέρων remix του Street Spirit (Radiohead) και μ’ ένα electro, deep tech dj set, μας χόρεψε για τα καλά! Freaks, Adre Kraml, Tiefschwarz ήταν μερικοί από τους παραγωγούς που θυμάμαι ν’ ακουστήκανε στο άρτιο set του, αν και προσωπικά θα τον προτιμούσα σε μια live παρουσίαση των συνθέσεών του. Anyway…
Liars (machinery): ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ LIVE ΤΟΥ SYNCH!!! Το θερμόμετρο στο κόκκινο, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Οι τρελοαμερικανοί ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ! Ποτάμια ιδρώτα, υστερικές κραυγές, χορός, crowd surfing, βουτιές, σπασμένα μικρόφωνα και μπόλικη παράνοια ήταν μερικά από τα συστατικά της post-punkικής τους εμφάνισης! Και τι frontman dear God! Δε ξέρω πόσα ναρκωτικά χρειάστηκαν, πόσο αλκοόλ ή πόσο καλός στη σκηνή είναι ούτως ή άλλως αυτός ο ψιλόλιγνος με το…ταγέρ και τη φούστα, αλλά εγώ όταν βλέπω ένα live, έτσι τον θέλω το τραγουδιστή!!! ΝΑ ΜΑΜΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΡΝΕΙ! ΕΥΓΕ!
Alex Smoke (tent): Οι διαδοχικές καταπληκτικές εκείνη την ώρα εμφανίσεις των Liars και Jamie Lidell, μου στέρησαν την ευκαιρία να δω για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον ταλαντούχο Σκοτσέζο παραγωγό. Ένα 10λεπτο δεν νομίζω ότι επαρκεί για συμπεράσματα, οπότε… πάμε στο show του Jamie!
Jamie Lidell (machinery): Ζέστη πλέον απειλητική για την υγεία μας, αλλά τι να κάνεις, να μη στηθείς ν’ απολαύσεις το One Man Show του εκκεντρικού Βρετανού?! Απ’ τις πιο συμπαθητικές φιγούρες του φεστιβάλ, η οποία εμφανίστηκε μπροστά στο κοινό με τη… ρόμπα του (στολή καράτε μου μετέφερε κάποιος) και χόρεψε και με το παραπάνω το αποσβολωμένο κοινό! Funk-soul σ’ όλο της το μεγαλείο, με τα beat και το sampler να παίρνουν φωτιά, και όλους εμάς να μας στέλνει μετά τους Liars στα ουράνια! Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι καλύτερες εμφανίσεις του Σαββάτου!
Swayzak (tent): Ακόμα ένα live στην dance αρένα που δυστυχώς δε κατάφερα να δώ. Τρέχοντας εισέβαλα στο stage της τέντας, όπου το βρετανικό ντουέτο είχε παρασύρει ήδη για τα καλά, το πολυπληθές κοινό, στους ρυθμούς του. Τα τελευταία 2-3 tracks που πρόλαβα, μου φανέρωσαν ότι είχα την ατυχία να χάσω, μάλλον, ένα από τα καλύτερα live της dance σκηνής.
Funk D’ Void (tent): Techno ως επί το πλείστον dj set, το Safari (Holden Rmx) του Adre Kraml για 3η φορά στην ίδια βραδιά ακούγεται στο Λαύριο και το μυαλό μου στρέφεται ήδη προς μια… live εμφάνιση για fast food! Και αφού τρώω την μεγαλοπρεπέστατη «κρυάδα» μου από το τελειωμένο πλέον φαγητό, γεμίζω τη στομάχα μου με ακόμη μια μπύρα, υπό τους ήχους του Έλλην Scorpio.
Scorpio (machinery): Ήδη νομίζω ότι την ώρα που έπαιζε ο Scorpio ο κόσμος είχε αρχίσει να σκορπάει και να βρίσκετε σε κατάσταση αποσύνθεσης, ωστόσο, ακούγοντας τις μουσικές του, έστω και για λίγο, τις βρήκα αρκετά θεμιτές, αν και κάπως «μονόχνωτες» και «χλιαρές», σε γνώριμα electro μονοπάτια.
Abe Duque (machinery): Δε ξέρω γιατί, αλλά όλο το πρόγραμμα στο μηχανουργείο πήγε οικτρά πίσω, σε βαθμό να έχει πάει 6 το πρωί και ακόμα να μην έχει εμφανιστεί ο ταλαντούχος αμερικανός dj. Κρίμα, γιατί ήταν από τα set που θα παρακολουθούσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά κάπου εκεί οι δυνάμεις μας άρχισαν να μας εγκαταλείπουν. Ο Μορφέας μας κουνούσε από μακριά το μαντίλι του!
Ραντεβού του χρόνου, στο ίδιο μέρος, την ίδια εποχή και με περισσότερη καλή μουσική! Η επιτυχία του φεστιβάλ είναι δεδομένη και αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους διοργανωτές για όλα, παρά τα όποια προβλήματα υπήρξαν! Του χρόνου, με αυξημένες πλέον απαιτήσεις απ’ όλους μας, νομίζω κι ευελπιστώ ότι θα περάσουμε ακόμα πιο όμορφα! Cheers
Άρης Μπούρας |
Live
