 |
|
|
|
FRANZ FERDINAND, Inert
|
Βρίσκομαι στο τρένο του γυρισμού, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, και προσπαθώ να συνέλθω από αυτό που έζησα το Σάββατο και να βάλω μία σειρά στις σκέψεις μου. Από πού ν’ αρχίσω όμως και που να τελειώσω…Καταλήγω ότι η καλύτερη λύση θα είναι να πάρω τα πράγματα με τη χρονολογική τους σειρά, γιατί αλλιώς θα αρχίσω να ρίχνω ακατάληπτα επίθετα θαυμασμού! Ψυχραιμία λοιπόν και πάμε…
Φτάνουμε στο Ρόδον κατά τις 9 και αντικρίζουμε μία κατάσταση που είχαμε πολλά χρόνια να δούμε. Εκατοντάδες άτομα να γυρίζουν στους γύρω δρόμους ρωτώντας αυτούς που κατευθύνονταν προς το συναυλιακό χώρο αν τους περίσσευε κανένα εισιτήριο! Από την άλλη πλευρά οι άνθρωποι της διοργάνωσης να επαναλαμβάνουν ότι αδίκως περιμένουν απ’ έξω μιας και δεν υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα! Μπαίνουμε σιγά σιγά μέσα, αφήνουμε στην γκαρνταρόμπα μπουφάν και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να εμποδίσει το… χοροπηδητό και προλαβαίνουμε το μεγαλύτερο μέρος του set των Inert. Ας με συγχωρέσουν τα παιδιά που δε θα επεκταθώ πολύ στην εμφάνισή τους αλλά μπροστά σ’ αυτό που ακολούθησε δε χωράνε και πολλά λόγια. Πρέπει να πω πάντως ότι ηχητικά κινούνται κυρίως στον post-punk ήχο των 80s και μου άρεσαν αρκετά. Τουλάχιστον 2-3 τραγούδια μου φάνηκαν εξαιρετικά. Δεν ξέρω αν σχεδιάζουν κάποια κυκλοφορία αλλά θα την περιμένουμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Φοβερή η ατάκα του τραγουδιστή τους: “Ευτυχώς που παίζουμε support και μπορέσαμε να μπούμε στη συναυλία”! Πιστεύω τώρα να καταλαβαίνετε πάνω κάτω τι κλίμα επικρατούσε στην Αθήνα.
Πριν περάσω στους Franz πρέπει να πω ένα μπράβο σε αυτόν που διάλεξε τη μουσική ανάμεσα στις δύο εμφανίσεις . Έκανε την αναμονή να φαντάζει πολύ πιο σύντομη. Έφτασε όμως η ώρα! Το στοίχημα το έχασα. Ξεκίνησαν με το “Micheal” τελικά (το σοκ πάντως για μερικούς “έγκυρους” κριτικούς-πρώην αρχισυντάκτες του Atraktos πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο μιας και αργότερα παραπονιόταν ότι δεν το έπαιξαν…) Αλλά τι πειράζει, η αίθουσα έχει πάρει φωτιά!. Πρέπει να γυρίσω 5 χρόνια πίσω για να θυμηθώ άλλο live που έχω παρακολουθήσει, στο οποίο ο κόσμος να είναι καθ’ όλη τη διάρκεια πάνω κάτω. Όταν δηλαδή είχαν πρωτοπαίξει στην Ελλάδα οι Placebo,αλλά και πάλι τότε υπήρχε και ένα “Without You I’m Nothing” για να πάρουμε και καμιά ανάσα. Εδώ απολύτως  τίποτα! Γι’ αυτό και δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω λεπτομέρειες για τη σειρά των τραγουδιών, τι συνέβη στο καθένα απ’ αυτά κτλ. Τα έχω τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου από το χορό και την αδρεναλίνη που σίγουρα θα κάνω πολλά λάθη. Σε γενικές γραμμές πάντως είμαι σε θέση να πω ότι έπαιξαν όλο το album, 2-3 b-sides και 2-3 καινούρια (να περιμένετε super follow-up αν είναι όλα έτσι).Το set διήρκησε γύρω στα 70 λεπτά, όσο δηλαδή και εμείς χοροπηδούσαμε σαν τρελοί (εκτός από τους 2 σαραντάρηδες μπροστά μου, γ…την ατυχία μου!).
Ο Αlex βέβαια δεν ξέχασε την καταγωγή του και πετούσε μερικά “είστε καλά παιδιά;”, ευχαριστώ παιδιά” ανάμεσα στα τραγούδια. Το γέλιο όμως της υπόθεσης ήταν όταν παρουσίαζε στα ελληνικά το group στο τέλος, όπου αντί για “κυρίους”, μας τους παρουσίασε σαν “κυρίες”!
Μεγάλο μερίδιο στο χαμό που δημιουργήθηκε στο Ρόδον το Σάββατο έχει (εκτός από τη μουσική φυσικά) οπωσδήποτε και η σκηνική παρουσία των Nick και Alex. Υποψιάζομαι σε κάποια από τις επισκέψεις του στη χώρα μας ο Αlex θα πρέπει να είχε δει το “Φιιιιιστ,Μπόινγκ” του Βουτσά και τον ξεπατικώνει άγρια! Ο άνθρωπος το έχει μέσα του. Λικνιζόταν και χόρευε με φοβερό στυλ. Ο δε Νick είχε τέτοιο groove την κίνηση του που δε χόρταινες να τον κοιτάς. Μόνο αν τα εγκεφαλικά σου κύτταρα ήταν καμένα μπορούσες να μείνεις ακίνητος (κακά νέα για τους 40ρηδες μπροστά μου…).
Ναι, ναι είμαι τόσο ενθουσιασμένος όσο ακούγομαι! Και πώς να μην είμαι όταν είδα (την περίοδο που έπρεπε, και όχι μετά από 10 χρόνια) ένα group παθιασμένο, φινετσάτο, με αυτοπεποίθηση και σιγουριά, σπιρτόζικο και με διάθεση να παρασύρει τον κόσμο σε ένα ξέφρενο πάρτυ; Ένα group που αντιπροσωπεύει τη χαρά και τη ζωντάνια και της μουσικής που αγαπάμε;
Ένα group που ,όπως έγραφα και μετά το Festival στο Leeds (θυμήσου τι είπα..),εκπέμπει απίστευτα θετικά vibes όταν είναι στη σκηνή. Και αν την πρώτη φορά με εντυπωσίασαν, προχθές μου πήραν τελείως τα μυαλά! Τι άλλο μένει να πω; Εδώ δε χωράνε μισόλογα και μιζέρια! You ‘d better believe the hype my friends,you ‘d better believe it…
Βασίλης Σίντος |
Live
