|
|
|
|
God Is An Astronaut, Absent Without Leave–
|
Με τις πρώτες αποστολές στο διάστημα την δεκαετία του ’60 είχε διαμορφωθεί η αντίληψη ότι ο μόνος “κόσμος” πέρα από την γήινη ατμόσφαιρα που μπορούσαμε να πλησιάσουμε ήταν η Σελήνη. Ή αλλιώς, το κοντινότερο σημείο του μακρόκοσμου που ήταν εφικτό να προσεγγίσουμε ήταν πολύ συγκεκριμένο, αλλά παρ’όλα αυτά μοναδικό στην σύλληψη και “εξωπραγματικό” στην μετουσίωσή του. Το μεγαλύτερο βήμα που γινόταν εκεί ήταν και το βήμα που έμελλε να εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες της εποχής. Το ταξίδι είχε ήδη πάρει σάρκα και οστά, στο μυαλό και την φαντασία των μουσικών, ακόμα και πριν αυτό πραγματοποιηθεί, προσπαθώντας να προσομοιώσουν στο μυαλό και κατά συνέπεια στην μουσική τους αυτό το επίτευγμα. Και τότε εγένετο το Space rock.
Τα γεγονότα αυτά, έχουν άμεση σχέση με την σύγχρονη μουσική σκηνή και στην συγκεκριμένη περίπτωση τους God Is An Astronaut, αφού τόσο η θεματολογία των τίτλων των κομματιών τους (ελλείψει στίχων), όσο και το ίδιο το περιεχόμενο και η φύση της μουσικής τους, προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν το θέμα με σύγχρονη ματιά. Αυτή του post-rock (κλισέ της εποχής), πέρα από την άτονη και προβλέψιμη φύση του.
Αφού αυτή ήταν και η τρίτη φορά που μας επισκέφτηκαν(εδώ η προηγούμενη συναυλία), η ιστορία με το γκρουπ φαίνεται γνωστή και τείνει πλέον να επαναλαμβάνεται κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο.
Φοράς την λευκή στολή, εφαρμόζεις το σκάφανδρο στο κεφάλι σου και ετοιμάζεσαι για την εξόρμηση σε έναν ανοιχτό χώρο, με απέραντη επιφάνεια και μοναδικό φως εκείνο από τα υπόλοιπα άστρα. Σκοπός και αναπόφευκτο παραλειπόμενο μιας τέτοιας εξόρμησης η υπενθύμιση του πεπερασμένου της φύσης σου.
Δεν μπορώ να γνωρίζω και να συνειδητοποιήσω άμεσα την επίδραση της ατμοσφαιρικότητας της μουσικής των GIAA στην ψυχολογία του ακροατή. Όμως, με τον κυρίως, ελευθεριακό χαρακτήρα και την διάχυτη ουδετερότητά της, υπονοούνται πράγματα που σε φέρνουν αβίαστα όλο και πιο κοντά στην ουσία της. Αυτή του επαναπροσδιορισμού του εαυτού σου, μέσα από την εξιστόρηση χαοτικών, εξώτερων ιστοριών. Τέτοιες, μη γήινες αφηγήσεις μας άφησαν με την αίσθηση πληρότητας και ουσίας, που ίσως επιβάλλεται να έχουμε μέσα στο όλο δημιούργημα, ανεξάρτητα από τον βαθμό που μπορούμε να το αντιληφθούμε. Μ’αυτό τον τρόπο οι GIAA προσπαθούν να σου επιστήσουν την προσοχή στην ανάγκη, όχι για εξήγηση και ερμηνεία, αλλά για επαφή και σύνδεση με το σκηνικό που σε περιβάλλει, συνθέτοντας μέρος αυτού.
Τί άλλο θα μπορούσες να ζητήσεις μέρες σαν και αυτές, τώρα που η πραγματικότητα αγριεύει και η ανάγκη για απόδραση γίνεται όλο και πιο επιτακτική, απ’το να σηκώσεις τα μάτια σου χαμογελώντας, για να δεις λίγο πιο έξω.
Χάρης Αποστολόπουλος |