LEGENDARY PINK DOTS - part 2 21/11/2004 Gagarin 205 30/11/2004

Το πιο σύντομο συναυλιακό ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων ήταν το “έρχονται οι Legendary Pink Dots”. Συστηματικά τα τελευταία 6-7 χρόνια ανακοινώνεται συναυλία των LPDs, τελευταία μάλιστα στον ίδιο χώρο (το gagarin) και τελικά πάντοτε 2-3 βδομάδες πριν ανακοινώνεται η ματαίωση της συναυλίας.

Μετά από την εμφάνιση των υπέροχων Piano Magic περίμενα να ανέβει κάποιος υπεύθυνος στη σκηνή και να μας ανακοινώσει ευγενικά ότι η συναυλία των LPDs ματαιώνεται. Αντ’ αυτού στη σκηνή εμφανίστηκαν τρεις γνώριμες φιγούρες παρέα με έναν συμπαθέστατο νεανία στα μισά χρόνια από τους υπόλοιπους. Οι γνώριμες μορφές ανήκαν στον Edward Ka-Spel και τον Phil Knight (ναι, ναι, αυτούς τους ίδιους που στην post punk ερεβώδη εποχή της κυριαρχίας της Factory και της 4AD κυκλοφορούσαν δίσκους με ροζ εξώφυλλα και αγγέλους) και τον Niels Van Hoorn που προσήλθε στην μπάντα στην ταραγμένη περίοδο στα τέλη των ‘80ς όταν οι Poppy Days είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί δίνοντας τη θέση τους στην Crushed Velvet Αποκάλυψη. Ο μικρός της παρέας ήταν ο Erik Drost άρτι αφιχθείς στην μπάντα σε συσκευασία αναβράζοντος δισκίου, εξερράγη προς τα τέλη της συναυλίας.

Κακοπροαίρετα κάποιος εύκολα μπορεί να προσδώσει μία γραφικότητα στους μεσήλικες LPDs και η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του ειδικά στο ντουέτο των ιδρυτών. Από την άλλη πόσες μπάντες με 25 χρόνια στην πλάτη τους μπορούν να στηρίξουν ένα live set, ακόμη και στις πιασάρικες encore στιγμές του, σε υλικό της τελευταίας 5ετίας; Ένα στοιχείο το οποίο ουδέποτε απώλεσαν οι LPDs ήταν η ικανότητα να εξελίσσονται, ακόμη κι αν δεν καταφέρνουν να πιάσουν πλέον υψηλά στάνταρ παλιότερων εποχών. Αυτό διαπιστώθηκε εύκολα και στη σκηνή του gagarin καθώς τα λίγα κομμάτια που επιλέχθηκαν από την πρώιμη περίοδο λειτούργησαν ων αναμνηστικές καρτ-ποστάλ αδυνατώντας να σταθούν δίπλα στο ζωντανό και εξελίσσιμο πρόσφατο υλικό.

Ο Edward Ka Spel αποφεύγοντας πολύ σωστά το ρόλο του performer που είχε επωμιστεί κάποτε διηγούνταν σε χαμηλούς τόνους τις αλλόκοτες ιστοριούλες του, ο Phil Knight συνόδευε πολύ διακριτικά πίσω από τα synths, o Eric Drost πολύ θα ήθελε να αρχίσει να σπάει την κιθάρα του πάνω στους ενισχυτές, αλλά τελικά διαπίστωσε ότι δεν ήταν στο πλέον κατάλληλο group για τέτοιες αλητείες και το πνεύμα του Ryan Moore (που δυστυχώς έχει αποχωρήσει πλέον, για να βυθιστεί στα dub sound systems με τους Twilight Circus) άφηνε το στίγμα του στους ρυθμούς μέσα από τα προηχογραφημένα μέρη. Τη θέση του performer την έκλεψε ο Niels Van Hoorn με τα πνευστά του. Μία εκκεντρική φιγούρα βγαλμένη από τους βελούδινους τζαζ ονειρόκοσμους του Mike Figgis έντυνε με το απαραίτητο μεταφυσικό μουσικό κουστούμι τους ήρωες των παραμυθιών του Κα-Spel.

Ανάμεσα στο κοινό, όσοι είχαν έρθει για τους LPDs ανταποκρίθηκαν θετικά, ενώ οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν μάλλον με αμηχανία. Δεν γνωρίζω αν στoν post-everything μουσικό χάρτη των 00’s υπάρχει κάποιο περιβάλλον φιλόξενο για αυτό το τόσο ιδιαίτερο σχήμα, αλλά μήπως υπήρχε στα 80’s η στα 90’s; Το σίγουρο είναι ότι όσο θα συνεχίζουν να εξελίσσονται θα βρίσκουν έστω και λίγους συνοδοιπόρους στο μοναχικό δρόμο τους.

Για αυτό sing while you may!

Γιώργος Γαλάνης