 |
|
|
|
PETER HAΜMILL (with STUART GORDON)
|
PETER HAΜMILL(with STUART GORDON)
Κυριακή 21 Νοέμβρη
Θέατρο Παλλάς Παραλία Θεσσαλονίκης
Σ.Σ Ο Θοδωρής ακούει πολύ μα πολύ metal. Αυτό το ξέρετε εδώ και χρόνια που γράφει κριτικές για δίσκους και συναυλίες μεταλλικού χαρακτήρα. Όταν μου είπε πως ήθελε και πάλι να ξαναδεί hammil, ξαφνιάστηκα, κυρίως γιατί λίγα μέτρα πιο πέρα έπαιζε στην Υδρόγειο ο drummer των Iron Maiden (Nikko McBrain). Η κρίιική του για τη συναυλία απλά αποδεικνύει όχι μόνο το μεγαλείο του Hammil αλλά και την απήχηση που έχει η μουσική, που καταργεί τις "διαχωριστικές" γραμμές.
Εδώ και 2 χρόνια που έχω γνωρίσει τον Κώστα Η από Ηράκλειο όποτε θα συζητήσουμε για μουσική η κουβέντα μας πάει κατευθείαν σε έναν και μόνο άνθρωπο: Peter Hammill αφού ο Κώστας είναι φανατικός οπαδός του. Ένας άνθρωπος που ηγείτο των progressive rock ηγετών Van Der Graaf Generator και παράλληλα με αυτούς πριν διαλύσουν είχε ξεκινήσει και προσωπική καριέρα από το 1971 παρακαλώ και έχει βγάλει ως solo γύρω στους 35 δίσκους και άλλους 12 με τους διαλυμένους δυστυχώς Van Der Graaf Generator σύνολο κοντά στους 50 δίσκους. Ούτε οι Rolling Stones δεν έχουν τόσους πολλούς δίσκους. Σίγουρα ο άνθρωπος αυτός είναι από τις μεγαλύτερες rock προσωπικότητες και πάντα ο Κώστας απορούσε γιατί εδώ στην Ελλάδα μια τέτοια προσωπικότητα περνάει απαρατήρητη. Γιατί ο μοναδικός είναι;
Με τις σκέψεις αυτές και το κρύο να είναι ανυπόφορο βρέθηκα μέσα στο Θέατρο Παλλάς. Όταν είχα πρωτοακούσει για το χώρο που θα γινόταν η συναυλία χαλάστηκα είπα μέσα μου “μα πάμε καλά σε θέατρο γίναμε ξαφνικά Αγγλία;” Δεν ήξερα ότι ο Peter θα έπαιζε στην ουσία unplugged και ότι το μοναδικό ηλεκτρικό στοιχείο που θα ακούγαμε κάπου-κάπου θα ήτανε σε κάποια σημεία το βιολί μέσα από ελαφριά παραμόρφωση του συνεργάτη του από τις μέρες των Van der Graaf Stuart Gordon όπως δεν ήξερα ότι η “παράσταση” που θα έδινε ο σεμνότατος καλλιτέχνης θα ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου.
Ο κόσμος δυστυχώς ήταν πολύ λίγος για το μέγεθος αυτού του καλλιτέχνη αφού λίγο πριν τις 22:30 στο χώρο δεν ήμαστε πάνω από 250-300 άτομα. Ο Peτεr ανέβηκε στη σκηνή και στα πρώτα κομμάτια είχε αναλάβει τα πλήκτρα και παράλληλα εννοείται τραγουδούσε. Ξεκίνησα ως συνήθως να σημειώνω τα τραγούδια στο κινητό. Ε στο δεκάλεπτο επάνω το είχα παρατήσει. Ήθελα μόνο να τον ακούω δεν ήθελα τίποτα άλλο όλα τα άλλα εκείνη τη στιγμή μου φαινόντουσαν τόσο μα τόσο περιττά. Τι φωνάρα ήτανε αυτή! 56 χρονών ο κύριος και τραγουδούσε λες και ήτανε 28. Απίστευτο φωνητικό εύρος, η φωνή του δεν φοβήθηκε ούτε μια στιγμή τις ψηλές νότες και πάνω από όλα ευκρίνεια ούτε να πηδάει λέξεις ούτε και να αποφεύγει me διάφορα “τρικ” τις ψηλές νότες. Συνηθίζουμε εμείς οι οπαδοί της σκληρής μουσικής να λέμε για παράδειγμα “τι καλά που στέκεται η φωνή του Dio, ο Halford φοβερός στα 53 του, o Gillan το ίδιο κοίτα και τον Mick Jagger είναι σαν έφηβος”. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως αν τον ακούγανε οι παραπάνω προαναφερθέντες θα σκεφτόντουσαν πολύ σοβαρά αν θα έπρεπε να συνεχίσουν την καριέρα τους. Στις χαμηλές δε νότες άγγιζε χαλαρά την αισθαντικότητα ενός Gilmour.
Ο Stuart Gordon δίπλα του στο βιολί σταθερά, ήταν ιδιαίτερα δεξιοτέχνης αποσπώντας τον θαυμασμό και του ίδιου του Hammill ο οποίος μετά το τέλος του κάθε κομματιού ευχαριστούσε συνεχώς τον κόσμο που τον χειροκροτούσε. Δεν παρέλειψε ακόμη να πιάσει σε κάποια κομμάτια και την ακουστική του κιθάρα και να μας μαγέψει. Ιδιαίτερα οι εκτελέσεις των “Patient”,”Vision”,”A better time”,”Time for a change” και “Gone Ahead” ήτανε απόλυτα εκπληκτικές με τον κόσμο να ξεσπάει σε χειροκρότημα στο τέλος κάθε κομματιού.
Παίζοντας και ένα encore και έχοντας περάσει ακριβώς 100 λεπτά ο φοβερός αυτός καλλιτέχνης, μας αποχαιρέτησε με ένα τεράστιο χαμόγελο αφήνοντας με προσωπικά με μία πικρή γεύση αλλά τόσο μα τόσο μάταιη: Δεν γίνονταν ρε γαμώτο να τον ακούω όλη νύχτα; Όλα τα ωραία όμως δυστυχώς έχουν ένα τέλος και ο Peter με τη μουσική του είναι από τα πολύ ωραία. Άραγε θα ξαναέρθει σύντομα όπως έρχονται τόσες μα τόσες άλλες μπάντες; Μακάρι. Όσοι αγνοήσατε την πρόσκληση μου για να παρακολουθήσουμε τη συναυλία μαζί λέγοντας μες στις άκρες “έλα τώραμωρέ, Hammill” είναι μάταιο να σας εξηγήσω τι χάσατε.
Θοδωρής Angus |
Live
