OU EST LE MAGNETPHONE? ONE MAN AND HIS DROID Defiancerecords / OLON 09/01/2003

Το rock όταν γίνεται ρομαντικό; Η τετραμελής μπάντα από τη Γερμανία (ξέρετε το Οldenburg;) με το ασυνήθιστο όνομα, ακόμα και για όνομα ηλεκτρονικού παιχνιδιού, από όπου πήραν το όνομά τους, κυκλοφόρησε το 2002 τον πρώτο τους πλήρη δίσκο.

Ο τίτλος γαλλιστί "Ou est le magnetphone?", δηλαδή που είναι το κασετόφωνο, είναι μάλλον η ανάγκη να έχουν πάντα δίπλα τους έναν ηχογραφητή για να κλειδώνουν μέσα τις ιδέες τους. Και αυτό διαπιστώνεις ακούγοντας αυτήν την όμορφη δουλειά. Λυρισμός, συναισθηματική αρμονία, χαλαρές συνθέσεις που ακροβατούν σε μια λεπτή μουσική ιδέα, που επαναλαμβάνεται σαν μια φιγούρα που αλλάζει γρήγορα πολύχρωμα ρούχα. Μουσική για την παρέα, για τα γλυκά απογεύματα της ανεμελιάς που αέναα αναζητείς.

Βέβαια δεν λείπουν και τα καθαρόαιμα ροκ κομμάτια, με αρκετα δυνατές κιθάρες γεγονός που δείχνει ότι το συγκρότημα ψάχνεται πολύ ή καλύτερα αναζητεί πολλες διεξόδους για να εκφραστεί. Τα φωνητικά είναι ανάλαφρα και ράθυμα συμβάλλοντας σε αυτό το κουλαριστό κλίμα.

Αν αναζητείτε συγγένειες για τους ONE MAN AND HIS DROID τότε ο μπασσίστας carsten detmers είναι ξάδελφος του, α για μουσικές ψάχνετε τότε θα σας πω εντελώς ασπούδαστα τους Luna, nadasurf, grandaddy, elcka, notwist, κλπ. Τα αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία στέκονται όμορφα δίπλα στην κιθαριστική ποπ, το λυρικό ροκ ή τις σκληρότερες υφάνσεις. Ηλεκτρονικά με keyboards και μερικά computerοειδή και λοιπά samples για το κράτημα του ρυθμού. Το ομώνυμο με τον δίσκο κομμάτι διαρκεί σχεδόν 1 λεπτό και είναι μια προσπάθεια προσέγγισης της αρμονίας. Αλλά από άλλη οδό επιχειρούν το ίδιο και στο 2λεπτο instrumental killing april. Σε πιο mid tempo επιχειρούν το ίδιο και στο ΙΙ. Γενικά πάντα με ξένιζαν τα μονόλεπτα intrumental, που απέχουν αρκετά από το γενικό προφίλ του δίσκου, ειδικά όταν πρόκειται για ιδέες κοντά στην άποψη που κραταιά έχουν δημιουργήσει groups όπως οι Tarwater ή ακόμη και οι Tortoise.

Αν θελήσεις να ζυγίσεις τις μουσικές ιδέες των ONE MAN AND HIS DROID θα δεις ότι το emo rock τους πάει πιο πολύ. Κλασική περίπτωση το δυνατό flags and books. Η φωνή αφήνεται στην χροιά του York (περιόδου street spirit) στο μελαγχολικό κομμάτι this is why she is here. Aλλά αν το 2003, που θα βγάλουν το 2ο τους μεγάλο δίσκο ακούσουμε και hardcore δεν θα ξαφνιαστώ καθόλου, και για αυτό με έπεισαν με το ταχύτατο punk postcards from the sea. Και με έπεισαν για αυτό όχι λόγω ταχύτητας του ρυθμού, αλλά κυρίως για την ευθυμία όπου κτυπάνε στο βάθος από παλαμάκια μέχρι πρίμα πλήκτρα.

Είναι εντυπωσιακό ένα συγκρότημα να κινείται με τέτοια άνεση από ύφος σε ύφος με μοναδικά σημεία συνοχής την συναισθηματική ατμόσφαιρα που μπορούν να δημιουργούν.

Κυριάκος Σκορδάς